Οι πρώτοι σπόροι υποψίας

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μπορεί λίγο να φταίνε και οι τραγικές ιστορίες από τις επιθέσεις στο Παρίσι, που δίνουν, η μία μετά την άλλη, όνομα και εικόνα στους αριθμούς των νεκρών – ο υπάλληλος εστιατορίου που έφυγε από αδέσποτη μέσα στο διαμέρισμά του, ο άτυχος πωλητής gadget των Eagles of Death Metal, ο άνδρας στο καφέ που θυσιάστηκε για τις φίλες του (έσωσε μόνο μία), ο πεντάχρονος στο «Μπατακλάν» που βρέθηκε ζωντανός κάτω από τα νεκρά σώματα της μητέρας του και της γιαγιάς του, η γυναίκα που σώθηκε όταν μπλόκαρε το όπλο του τζιχαντιστή, τα βίντεο με τις επιθέσεις ή την έγκυο που κρεμόταν για ώρα έξω από το παράθυρο κ.ο.κ. Πάντως οι επιθέσεις βιώνονται παντού στον πλανήτη όχι μόνο σαν φρικαλέο αιματοβαμμένο παράλογο παρελθόν αλλά και ως μελλοντική πραγματικότητα. Τρέμει ο κόσμος, ακόμη και στην Αθήνα – προς στιγμή εκτός μαύρης λίστας. Περαστικοί κοιτούν με μισό μάτι μουσουλμάνες με τη μαντίλα και μελαψούς Μεσανατολίτες, κοπέλες κατεβαίνουν από το μετρό στη θέα μαυροντυμένου αλλοδαπού με σακ βουαγιάζ, υπάλληλοι γαλλόφωνων «στόχων» ξυπνούν κάθιδροι από τον εφιάλτη των καλάσνικοφ… Αντιδράσεις ανθρώπινες, όμως εξαιρετικά επικίνδυνες, που στρώνουν το υπέδαφος για ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Ηδη τα σύνορα των βόρειων γειτόνων μας στενεύουν και ο κίνδυνος της υπερσυσσώρευσης προσφύγων στη χώρα μας είναι στο στόμα όλων. Η πολιτιστική διαφορά, από δικαίωμα προς αναγνώριση, τείνει να γίνει πρόσχημα για οριοθετήσεις. Οι πρώτοι σπόροι υποψίας κατά αλλοθρήσκων έχουν πέσει και ενδέχεται να βλαστήσουν τέρατα ρατσισμού και μισαλλοδοξίας. «Λοιμώδεις νόσοι», που έχουν και στο παρελθόν προσβάλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες, προκαλώντας γενικευμένες συμπλοκές, θηριωδίες (τερατωδίες μπορούν να διαπραχθούν και από συνηθισμένους ανθρώπους). Είναι πιθανό και σήμερα να ενσκήψουν, απειλώντας με κατάρρευση τη χώρα, πριν από την έλλειψη σχεδίου και τις σπασμωδικές κυβερνητικές κινήσεις. Να την υποδουλώσουν στο χάος.

Ο φόβος είναι καμπανάκι συναγερμού. Ομως παράλληλα αυτή η ψυχική αναταραχή, που προκαλείται -όπως έλεγε ο Πλάτωνας- από την αναμονή του κακού, χωρίζει, ακυρώνει τη μνήμη, εμποδίζει την κατανόηση των πραγμάτων, στερεί ελευθερίες. Ισως γι’ αυτό στο Παρίσι κάποιοι αρνούνται να κλειστούν στα σπίτια τους, σαν αναστημένοι που δεν μπορούν πια να ζήσουν, και εξορμούν σε πάρκα, καφέ, πλατείες. Δύσκολο για όσους έχουν γευτεί νοερούς αφανισμούς και δεν έχουν ακόμη αποσκιρτήσει από τη φρίκη. Διότι, αν τρυπώσει η σκέψη της έλευσης των εραστών του θανάτου, ο φόβος, αυτό το φίδι που κρύβεται στα χόρτα, όπως έλεγε ο Βιργίλιος, έχει τρομακτική εξουσία.

Στη Γαλλία, στην Ελλάδα και αλλού στην Ευρώπη, χρειάζεται να επικεντρώσει κανείς τη συνείδησή του σε αυτά που επιθυμεί και όχι σε αυτά που φοβάται. Σε αυτά που γνωρίζει, όχι σε αυτά που αγνοεί. Σε αυτά που τον κρατούν ενεργό. Ο φόβος δεν είναι μια ιδεοληψία που βιώνεται μέχρι κορεσμού και εκμηδενίζεται μέσα στις ακρότητές της. Είναι ένας ζυγός δουλείας, μια οπή όπου καταπίπτει η λογική.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή