Η κωμωδία δεν μας εγκαταλείπει ποτέ στην Ελλάδα. Τα όσα συνέβησαν την Κυριακή στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπερβαίνουν ακόμα και άγραφα νούμερα της επιθεώρησης. Με τη διαφορά ότι συμβαίνουν σε μια συγκυρία που σε εθνικό, πια, επίπεδο φλερτάρει διαρκώς με την απελπισία και την πιο αντιπαραγωγική στασιμότητα.
Τα χαμόγελα που χάρισε κυριακάτικα η Νέα Δημοκρατία σε εκατομμύρια Ελληνες είχαν ασφαλώς μια χρησιμότητα, αλλά εξαντλήθηκαν υπερβολικά γρήγορα.
Το πλέον οδυνηρό είναι η επαναλαμβανόμενη (και ως εκ τούτου τραυματική) συνειδητοποίηση της δομικής, καθώς φαίνεται, αδυναμίας του πολιτικού προσωπικού να εμπνεύσει στους πολίτες το στοιχειώδες αίσθημα εμπιστοσύνης και ασφάλειας. Το αμέσως επόμενο είναι η καταγραφή (επίσης, για πολλοστή φορά) του κραυγαλέου ελλείμματος υπευθυνότητας. Εως τη στιγμή που γραφόταν αυτό το σημείωμα δεν υπήρχε ούτε μία (1) παραίτηση στελέχους της Νέας Δημοκρατίας για τον ανεπανάληπτο διασυρμό της Κυριακής. Αυτό λέει πολλά για το ίδιο το κόμμα αλλά και για τη χώρα.
Σε αυτό το περιβάλλον, η Νέα Δημοκρατία αναζητεί πυξίδα. Φαινομενικά, το γυαλί έχει σπάσει. Οσο κι αν η υπόσχεση της ανάκτησης της εξουσίας θεωρείται το καλύτερο συγκολλητικό, αναρωτιέται κανείς πώς θα καταφέρουν να κοιταχτούν ξανά στα μάτια (πόσο μάλλον να πείσουν τους πολίτες ότι θα συνεργαστούν για να κυβερνήσουν) κορυφαία στελέχη του κόμματος.
Ναι, δεν είναι απολύτως πρωτοφανή όσα συμβαίνουν σήμερα στη Νέα Δημοκρατία. Και στο παρελθόν επιθετικά ή πικρόχολα σχόλια έχουν δηλητηριάσει φαινομενικά ανεπανόρθωτα τις σχέσεις ανάμεσα σε «βαρώνους» και «συντρόφους» των ελληνικών κομμάτων εξουσίας.
Ομως το 2015 δεν είναι 1995, ούτε καν 2010. Η κρίση καλλιέργησε το έδαφος του πολιτικού κατακερματισμού, παρ’ όλα αυτά η Ιστορία εξακολουθεί να είναι με το μέρος των ισχυρών.
Τι μπορεί να συμβεί αν η Νέα Δημοκρατία σπάσει σε δύο ή και σε περισσότερα κομμάτια; Αντέχει η χώρα μια πολυδιάσπαση του βασικού πυλώνα της Κεντροδεξιάς;
Η λογική πολλών συνετών ψηφοφόρων της συντηρητικής παράταξης λέει πως «όχι», όμως υπάρχει και η πραγματικότητα. Ενώ η σταδιακή «αποϊδεολογικοποίηση» της Νέας Δημοκρατίας υπήρξε, θεωρητικά, το βασικό συνεκτικό όχημα της «μεγάλης» Κεντροδεξιάς, αναδεικνύεται σήμερα σε τροχοπέδη για την ενότητα, μια βραδυφλεγής βόμβα έτοιμη να σκάσει στα χέρια όσων την υποτίμησαν. Η εικόνα που μεταδίδει το κόμμα στην κοινωνία είναι ένας υπόγειος πόλεμος εν εξελίξει ανάμεσα σε εσωτερικές φατρίες, που δεν απαντά απαραίτητα σε ιδεολογικές διαφορές αλλά σε προσωπικούς και, πολλές φορές, οικογενειακούς διαγκωνισμούς στη μάχη για την εξουσία.
Πρόκειται για λυπηρό θέαμα. Αλλά είναι την ίδια στιγμή κι ένα ηχηρό καμπανάκι έσχατης αφύπνισης στην άκρη του γκρεμού. Θα το ακούσουν αυτοί που πρέπει;