Χιούμορ και σφαγή

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εχουμε συχνά την απορία πώς και γιατί υπάρχουν, συντηρούνται και επιβιώνουν τόσες θεατρικές σκηνές στην Αθήνα… Μα, αν παρακολουθήσει κανείς για ένα μήνα, όχι για ένα χρόνο, τη δημόσια καθημερινότητα αυτής της χώρας θα σκεφτεί ότι το συγκριτικό πλεονέκτημα των πολιτών της, το περίσσευμα παιδείας τους, είναι η θεατρική παιδεία. Γιατί συχνότατα, όλα όσα συμβαίνουν μοιάζουν πιο πολύ με θεατρικές παραστάσεις παρά με ώριμες διαδικασίες ενός ευνομούμενου κράτους, που διοικείται με στιβαρότητα, με ορθό λόγο και με διάθεση συνεννόησης.

Η πραγματικότητά μας βρίσκεται σε πολλές αθηναϊκές σκηνές και αυτή την περίοδο. Αλλού θίγεται με ευθύ τρόπο (όπως στην παράσταση του Βασίλη Παπαβασιλείου, που κάνει το πολύ δύσκολο εγχείρημα να καταπιαστεί με το τώρα αυτής της χώρας σ’ έναν απολαυστικό όσο και πικρό για τις αλήθειες του μονόλογο στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου)· και αλλού θίγεται εμμέσως, πλαγίως, λοξά.

Οπως στον «Θεό της σφαγής» της Γιασμίνα Ρεζά, όπου αποτυπώνεται η απόλυτη αδυναμία τεσσάρων ανθρώπων να επικοινωνήσουν και να συνεννοηθούν. Δύο ζευγάρια, μεσοαστοί οι δύο, μικροαστοί οι άλλοι δύο – με τη σύζυγο να είναι παθιασμένη με την τέχνη, τον πολιτισμό και τις μειονότητες.

Η εξέλιξη της ασυνεννοησίας των τεσσάρων αυτών ανθρώπων, που φτάνει στα άκρα, που αγγίζει καταχωνιασμένα για χρόνια παράπονα και πίκρες, που αναδεικνύει ότι υπάρχουν πολλοί ξένοι στον ίδιο τόπο –σε κάθε τόπο– συναντά το γέλιο του κοινού. Το έντονο γέλιο, το βαθύ, το λυτρωτικό. Και είναι απολύτως σίγουρο ότι οι περισσότεροι γελούν γιατί αναγνωρίζουν απολύτως την απόλυτη ασυνεννοησία των ζευγαριών στο Σεν Ντενί της Γαλλίας. Γιατί είναι εξοικειωμένοι με την αδυναμία συζήτησης, σύγκλισης, αποδοχής, με τη λεκτική βία, με τα ψυχοσωματικά προβλήματα που δημιουργούν όλες αυτές οι αδιέξοδες καταστάσεις επικοινωνίας. Γιατί βλέπουν καθημερινά στην τηλεόραση τέτοιες σκηνές, και όχι πίσω από τοίχους κατοικιών. Τις βλέπουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, τις βλέπουν ως αντίδραση ανθρώπων που θα επιδιώκουν να παίξουν ή παίζουν ήδη ηγετικό ρόλο στην πορεία αυτής της χώρας. Τις ξέρουν πολύ καλά.

Και τα δύο αυτά έργα (υπάρχουν πολλά της ίδιας κατεύθυνσης) έχουν χιούμορ, αδυσώπητο χιούμορ, και σαρκασμό. Ισως επειδή καταπιάνονται με πικρές καταστάσεις, που μόνο με το χιούμορ καταπίνονται και προσπερνιούνται.

«Ο Θεός της σφαγής είναι ο μοναδικός που κυβερνά αδιαλείπτως απ’ την αρχή του κόσμου», λέει ένας ήρωας σε κάποιο σημείο. Και σε κάποιο άλλο ακούγεται η φράση: «Θα διαλέξω ένα μακελειό. Η ιστορία είναι γεμάτη μακελειά». Μικρά μακελειά, μεγάλα μακελειά, οικογενειακά, πολιτικά, συναδελφικά, τοπικά, εθνικά, οπαδικά… Στα θέατρα τα ξαναβλέπουμε από απόσταση. Και γελάμε με την πραγματικότητα που γίνεται θέατρο…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή