Από χθες η τάξη (ή η αταξία) πραγμάτων στον κόσμο μας έχει αρχίσει να τρίζει. Οι Τούρκοι, με μια απόφαση που αποδίδεται στα ύπατα αξιώματα του κράτους τους, κατέρριψαν ένα ρωσικό πολεμικό αεροσκάφος. Οχι ότι περιμένω να εκπλαγεί κανείς, αλλά ο Πούτιν το πήρε μάλλον άσχημα. Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, με το οποίο, θυμίζω, η Ρωσία του Πούτιν ερίζει συστηματικά εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο, ιδίως στην περιοχή της Βαλτικής και τα πέριξ. Εκτός από μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία συμβαίνει να ακολουθεί επί Ερντογάν μια εξωτερική πολιτική η οποία παραπέμπει στην αναζήτηση κάποιας συνέχειας με το αυτοκρατορικό παρελθόν της. Το ίδιο, δηλαδή, όπως και με τη Ρωσία του Πούτιν.
Αυτά τα δυσοίωνα συμβαίνουν, ενώ το φαινόμενο του Ισλαμικού Κράτους έχει προκαλέσει τη χειρότερη κρίση ώς τώρα στη Μέση Ανατολή, η οποία συγχρόνως αποκαλύπτεται ως η σοβαρότερη απειλή στην ασφάλεια της Ευρώπης μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σταματώ εδώ όμως· ο σκοπός μου δεν είναι να φθάσω πίσω στον Κριμαϊκό Πόλεμο, αν και πολύ θα το ήθελα. Απλώς περιγράφω την ευρύτερη εικόνα μέσα στην οποία συντελέσθηκε ένα βήμα για τη σωτηρία της Ελλάδος, το οποίο ίσως δεν εκτιμήθηκε όσο θα του άξιζε.
Διότι κάπου εκεί πάνω που ο Πούτιν έβραζε από θυμό, ο περίφημος Θεός της Ελλάδος ξύπνησε από το υπνάκι του. Μια δυσάρεστη μυρωδιά τον έκανε να προσέξει την κατάσταση της φουστανέλας του. «Να τη στείλω για πλύσιμο ― έρχονται και Χριστούγεννα» είπε μέσα του. Αυτή η παρατήρηση, για τη φουστανέλα, τον έκανε να μας θυμηθεί. «Τι να κάνουν τα παιδιά εκεί κάτω» αναρωτήθηκε· και αμέσως είδε, κατάλαβε και έλαβε μέριμνα υπέρ του αγαπημένου του έθνους. Ετσι, που λέτε, μας προέκυψε χθες αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας… ο Γιάννης Πλακιωτάκης. Σε ένα αξίωμα, σημειωτέον, το οποίο έχει λαμπρύνει και αυτός ο Δ. Λ. Ρ. Ο. Ε. Αβραμόπουλος ― όχι αστεία. (Κρίμα που θα είναι αδύνατο για τον υποθετικό ιστορικό του μέλλοντος να συλλάβει πλήρως το μέγεθος του αστείου…).
Εν πάση περιπτώσει, η τεχνική/θεολογική εξήγηση του φαινομένου έχει ως εξής: Βάσει του ηλίθιου καταστατικού τους, αν ο Μεϊμαράκης κατέθετε μια ξερή παραίτηση, τότε η διαδοχή της μεταβατικής ηγεσίας πήγαινε στον προσφιλή του Παπαμιμίκο. Γι’ αυτό, ο Θεός της Ελλάδος έστειλε μια αστραπή με τη μορφή σκέψης κατευθείαν μέσα στη σκέψη του Μεϊμαράκη. Ο Μεϊμαράκης δεν ένιωσε τίποτε· μόνο ένα «μπλινκ!» άκουσε μέσα απ’ το κεφάλι του και του γεννήθηκε η σατανική σκέψη να ορίσει αντιπρόεδρο (μεταβατικό, υποθέτω), ώστε αν ο ίδιος «την κάνει» από μεταβατικός πρόεδρος, να έχει έναν δικό του στα πράγματα. Θυμίζω ότι, ως υπουργός Εθνικής Αμύνης, είχε επιλέξει τον Πλακιωτάκη ως διακοσμητικό υφυπουργό, για θέματα αποστράτων. (Ισως και για θέματα πρασίνου και καθαριότητας ― ομολογουμένως, δεν θυμάμαι καλά…).
Πάντως, ο Μεϊμαράκης τελικά την έκανε χθες το βράδυ από μεταβατικός ― αν και τίποτε δεν είναι βέβαιο ούτε για τον ίδιο ούτε για τους άλλους, καθώς η κατάρρευση επιταχύνεται. Ο δε Πλακιωτάκης είναι πια πρόεδρος! Στην προηγούμενη παράγραφο τον αφήσαμε αντιπρόεδρο, σε τούτη τον συναντάμε πρόεδρο ― τόσο γρήγορα συμβαίνουν τα πράγματα. Ωστόσο, η αρχή του δεν είναι εξασφαλισμένη. Οι φίλοι του G. G. Κώστα και της γενιάς του αμφισβητούν τη νομιμότητα του αρχικού διορισμού του, διότι, λένε, μόνον εκλεγμένος πρόεδρος μπορεί να διορίζει αντιπρόεδρο, όχι «προεδρεύων αντιπρόεδρος» όπως ο Μεϊμαράκης.
Αλλάζουμε παράγραφο και ―μη ζαλιστείτε― τον βρίσκουμε να έχει εκτιναχθεί ένα στάδιο πιο ψηλά στη δόξα! Τώρα ο ήρωας της ημέρας, ο Πλακιωτάκης, έγινε και πρόεδρος της χιλιοτραγουδισμένης ΚΕΦΕ! Διότι ο Παπαμιμίκος εν τω μεταξύ παραιτήθηκε και, σύμφωνα με το καταστατικό τους (αυτό που τους κατέστρεψε…) τον αναπληρώνει ο μεταβατικός πρόεδρος, δηλαδή ο Πλακιωτάκης.
Θα ήθελα ειλικρινά στην παράγραφο αυτή ο Πλακιωτάκης να είχε αναγορευθεί και επίτιμος μεταβατικός πρόεδρος της Ν.Δ., αλλά καθώς η ώρα πλησιάζει οκτώ, βράδυ Τρίτης, ο Πλακιωτάκης είναι μόνον τα εξής: μεταβατικός πρόεδρος της Ν.Δ., μεταβατικός αντιπρόεδρος της Ν.Δ. (διότι τίποτε δεν τον εμποδίζει να διατηρεί και τη θέση αυτή συγχρόνως), πρόεδρος της επικής ΚΕΦΕ και γενικός γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ.
Αφού έτσι ήλθαν τα πράγματα και, πολύ περισσότερο, αφού κατά τις πληροφορίες μου αυτό είναι η προσωπική επιλογή του Θεού της Ελλάδος, να ευχηθώ στον Γιάννη Πλακιωτάκη τα δέοντα και να τολμήσω να του απευθύνω μία φιλική συμβουλή: Γιάννη, πρόσεχε πολύ εκεί που έμπλεξες. Πρόσεξε, καημένε μου, μη βρεθείς φεσωμένος με τα 180 εκατομμύρια που χρωστά το κόμμα στις τράπεζες. Γι’ αυτό, αν θες να με ακούσεις, διόρισε και εσύ έναν αντικαταστάτη σου, π.χ., έναν αντιπρόεδρο του μεταβατικού αντιπροέδρου ― το προτείνω ειδικά για ξεκάρφωμα, να μην το καταλάβουν οι άλλοι ότι κι εσύ ετοιμάζεσαι. Εχε τον κάπου κοντά για ασφάλεια, μαζί με ένα αλεξίπτωτο. Γιάννη, προσοχή: ένα αλεξίπτωτο, όχι δύο ― αυτός είναι ο σκοπός του κόλπου…
*: Ενδέχεται έτσι να λένε στο μέλλον τα παιδιά το παιχνίδι που εμείς λέγαμε «μουτζούρη»…