Προχθές, στην πολιτική κηδεία του ηθοποιού Μηνά Χατζησάββα, ο επί 25 χρόνια σύντροφός του Κώστας Φαλελάκης τον κατευόδωσε με δηλώσεις και όχι αποσιωπήσεις. Εξάλλου, και ο ίδιος με προσωπική δαπάνη –που ονομάζουμε τόλμη– υπερασπιζόταν την τέχνη και τη ζωή του. Ο σύντροφός του, λοιπόν, μίλησε για την ταλαιπωρία που υπέστησαν και οι δύο με αίτημα «να μπορούν να ζήσουν και να πεθάνουν με αξιοπρέπεια». «Ηταν απίστευτο, πάντως, αυτό που έζησα στο νοσοκομείο όταν πήγα για να πάρω τη σορό του, και αυτό είναι ένα μήνυμα στον πρωθυπουργό για το σύμφωνο συμβίωσης. Ημουν ο άνθρωπός του τα τελευταία 25 χρόνια και, όμως, δεν ήταν αυτονόητο ότι μπορούσα να πάρω εγώ τη σορό του», είπε.
Ο Φαήλος Κρανιδιώτης έσπευσε να «απαντήσει» από τα social media σχολιάζοντας την «αξύριστη χήρα που πρέπει να φάμε στη μάπα» (προφανώς το «αξύριστη» για τους ομοφυλοφίλους είναι μομφή ενώ στους ετερόφυλους προβάλλει περίσσεια τεστοστερόνης και προσδίδει γοητεία). Διευκρινίζει, μάλιστα, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ότι ο Μηνάς Χατζησάββας ήταν «μεγάλος ηθοποιός, σοβαρός άνθρωπος, άριστος στην τέχνη του». Πριν από ένα χρόνο περίπου, ο ιδεολογικά συγγενής του κ. Κρανιδιώτη, Νίκος Νικολόπουλος, στο αλησμόνητο ομοφοβικό tweet του («Από την Ευρώπη των Εθνών, στην Ευρώπη των π…ριών!») «κατακεραύνωνε» τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου που «αρραβωνιάστηκε τον αγαπημένο του».
Από το σύνολο του πολιτικού κόσμου, η μόνη (νομίζω) αντίδραση ήταν του Σταύρου Θεοδωράκη με προσωπικό μήνυμά του στη σελίδα του Ποταμιού στο Facebook, που αναφέρεται σε «εκκρεμότητες» και «ντροπή». Γράφει: «Ο Μηνάς Χατζησάββας ήταν ομοφυλόφιλος. Και ήθελε όταν πεθάνει να τον κάψουν. Πέθανε. Και ο σύντροφός του –εδώ και 25 χρόνια– πρέπει τώρα να πείσει και το τελευταίο όργανο της ελληνικής πολιτείας ότι αυτός αντιπροσωπεύει τη θέληση του Μηνά. Θα πληρώσει βέβαια και φόρο για την κοινή τους περιουσία, γιατί δεν είναι αυτοδίκαια κληρονόμος του. Και για να καεί η σορός του Μηνά πρέπει να πάνε στη Βουλγαρία».
Στις αρχές του καλοκαιριού, το υπουργείο Δικαιοσύνης έδωσε στη δημοσιότητα το νέο σύμφωνο συμβίωσης, προτείνοντας και την επέκτασή του στα ομόφυλα ζευγάρια. Πολλοί βουλευτές αντέδρασαν – και από τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα το θέμα «πάγωσε». Το 2006 ψηφίστηκε ο νόμος περί «καύσης νεκρών» και το 2010 τα συναρμόδια υπουργεία (Περιβάλλοντος, Εσωτερικών και Υγείας) υπέγραψαν κοινή απόφαση για τη ρύθμιση των ζητημάτων που αφορούν την ίδρυση και τη λειτουργία κέντρων αποτέφρωσης. Η Εκκλησία δυσφόρησε, το θέμα «πάγωσε».
Ετσι «παγωμένοι» βαδίζουμε στον 21ο αιώνα. Γιατί δεν ευθύνεται η οικονομική κρίση για την άρνηση ούτε στο σύμφωνο συμβίωσης ούτε στην καύση νεκρών. Και, ασφαλώς, και η πρώτη φορά Αριστερά στο ίδιο καζάνι βράζει. Τα συντηρητικά ανακλαστικά, οι «ευαίσθητες» ισορροπίες, η πρόθεση «να μην αλλάξει τίποτα», εκλέγουν κυβερνήσεις σε αυτήν τη χώρα. Οι ανατροπές και οι μεταρρυθμίσεις είναι εξαγγελίες μόνο για τα μπαλκόνια. Και αν.
Η ρητορική του εθνολαϊκισμού είναι δεσμευτική. Στεγανοποιεί τα «εδάφη», τις όποιες, συναισθηματικές κυρίως, προσλαμβάνουσες, δεν αφήνει περιθώρια για ελεύθερες επιλογές. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το διακύβευμα: να μπορεί κανείς να επιλέγει τον τρόπο που θα ζήσει και το τελετουργικό που θα ακολουθήσει τον θάνατό του. Αν θέλει να μοιραστεί τη ζωή του με άτομο του ίδιου φύλου, απολαμβάνοντας τα νομικά πλεονεκτήματα των ετερόφυλων ζευγαριών, αν θέλει το σώμα του να αποτεφρωθεί και όχι να ταφεί. Πώς μια κοινωνία και μια χώρα να ανοίξουν τον βηματισμό τους στο μέλλον, όταν και τα στοιχειώδη προκαλούν εντάσεις, κάθε μορφής στρέβλωση ορίζει την καθημερινότητα και τα όποια συμφέροντα επιβάλλουν τα οφέλη τους ως «αρχές» και «αξίες»;