Ηταν ένα κρύο πρωινό στη Σόφια. Φτάσαμε στο αποτεφρωτήριο που βρίσκεται εντός του νεκροταφείου, αχανής έκταση, συνορεύει με συνεργεία και παραπήγματα. Εξω από την αίθουσα μάς υποδέχθηκαν τρία έξαλλα σκυλιά που νόμιζες ότι θα πετάξουν από την προσπάθεια να σπάσουν τις αλυσίδες, και εντός, ένας «φουσκωτός» Βούλγαρος που δεν ήξερε να πει ούτε γκουντ μόρνινγκ – όχι ότι θα βοηθούσε σε κάτι…
Λίγη ώρα μετά είχαμε αποχαιρετήσει τον άνθρωπό μας, εκπληρώνοντας την επιθυμία του να αποτεφρωθεί και είχαμε πάρει τον δρόμο για το αεροδρόμιο της πόλης. Κάπως έτσι είναι αυτή η διαδικασία. Βρίσκεσαι σε μια ξένη πόλη, ακούς μια ξένη γλώσσα, σε τίποτα οικείο δεν μπορείς να ακουμπήσεις για λίγο το βλέμμα σου, μικρή παρηγοριά σε μια επώδυνη στιγμή.
Στην Ελλάδα συζητάμε για την καύση των νεκρών από τη δεκαετία του ’90. Θεωρητικά, με νόμο του 2006, από τότε θα μπορούσαμε να έχουμε αποτεφρωτήρια. Σήμερα, μάλιστα, το νομικό πλαίσιο είναι πλέον ολοκληρωμένο και στις τελευταίες του λεπτομέρειες και οι Δήμοι μπορούν να κατασκευάσουν αποτεφρωτήρια. Παρόλα αυτά δεν υπάρχει ούτε ένα σε ολόκληρη τη χώρα. Γιατί; Είναι πολύ απλό. Οταν μια κυβέρνηση, όχι μόνο η τωρινή, αλλά και οι προηγούμενες ή ένας Δήμος, αντιμετωπίζει κάτι ως «αναγκαίο κακό» κάνει τα πάντα για να καθυστερήσει την ολοκλήρωσή του και να μη συγκρουστεί με όσους αντιδρούν, εν προκειμένω την Εκκλησία και τις τοπικές κοινωνίες. Παρόμοιο «αναγκαίο κακό» είναι και το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Κι εκεί το πανίσχυρο -όταν θέλει- κράτος δειλιάζει να προσφέρει το αυτονόητο: Iσα δικαιώματα σε ανθρώπους που ζουν μαζί 20 και 25 χρόνια, είναι οικογένεια, με ή χωρίς παιδιά, μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες, τον ίδιο πόνο της απώλειας, με όλους τους άλλους.
Και σ’ αυτήν την περίπτωση παίζονται καθυστερήσεις. Τα δύο «αναγκαία κακά» αν προχωρήσουν σε κάποια διευθέτηση, δεν θα είναι επειδή υπάρχει η χωνεμένη πίστη ότι πρέπει να υποστηριχθούν, αλλά επειδή είναι απαραίτητο να εναρμονιστούμε με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Ας μην κρυβόμαστε, δεν υπάρχει μόνο ο Φαήλος Κρανιδιώτης και πολλά άλλα δημόσια πρόσωπα και πολιτικοί που ακολουθούν με πάθος τη μόδα της «πολιτικής μη ορθότητας», κάνοντας εξωφρενικές δηλώσεις. Υπάρχουν και όσοι τους κάνουν like. Και είναι πολλοί…