Το μεταναστευτικό δεν αποδεικνύει απλώς πόσο ανέτοιμη ήταν η χώρα για να αντιμετωπίσει και αυτή την κρίση. Σιγά μη χρειαζόταν η απειλή εξόδου της Ελλάδος από τη Ζώνη Σένγκεν για να το αντιληφθούμε. Αναδεικνύει κάτι χειρότερο: ενώ ο κόσμος γίνεται όλο και πιο πολύπλοκος, η πολιτική της χώρας γίνεται όλο και πιο απλοϊκή. Διαμορφώνεται με βάση τις ατάκες που ακούγονται καλά στα αυτιά μιας δυναμικής και αποπροσανατολισμένης μειοψηφίας· διαμορφώνεται για χάρη εκείνης της Αριστεράς, η οποία επειδή πιστεύει ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, νομίζει ότι μπορεί μόνο διά της πολιτικής βουλήσεως να στείλει τη χώρα σε τόπους χλοερούς, ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός.
Οπως ακριβώς στη διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω, έτσι και στο μεταναστευτικό η κυβέρνηση είδε μόνο τα πλεονεκτήματα από τη θέση της χώρας στον πυρήνα της Ευρώπης (να θυμηθούμε ότι σ’ αυτή μας έφεραν μετά κόπων και βασάνων οι προηγούμενοι, οι αποκαλούμενοι και «προδότες» του επάρατου δικομματισμού) και αμέλησαν τις υποχρεώσεις. Πίστεψαν πως με δηλώσεις περί μεταναστών που «εξαφανίζονται» από την Πλατεία Βικτωρίας -ή ακόμη χειρότερα με τις απειλές του κ. Πάνου Καμμένου ότι θα ανοίξουμε τα σύνορα να γεμίσει η Ευρώπη τζιχαντιστές- θα ξορκίσουν το πρόβλημα. Οι υπουργοί και τα στελέχη της κυβέρνησης αντί να προβλέψουν και να δουλέψουν ως ευρωπαϊκή χώρα, μας περιθωριοποίησαν για μια ακόμη φορά.
Η Ελλάδα αργά και σταθερά φεύγει από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Δεν γίνεται μέρος της ευρωπαϊκής λύσης· θεωρείται πλέον κομμάτι του νέου Ανατολικού Ζητήματος. Χρειάζεται δουλειά (την οποία τα κυβερνητικά στελέχη απεχθάνονται) και ευρύτερη συστράτευση (την οποία οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διά της συκοφαντίας των αντιπάλων τους δεν μπορούν να υλοποιήσουν) για να αντιμετωπίσουμε τις σύγχρονες προκλήσεις. Η περιθωριοποίηση της χώρας εγκυμονεί σοβαρότατους εθνικούς κινδύνους, τους οποίους δυστυχώς ούτε ο πρωθυπουργός κατανοεί. Στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που ζούμε, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής σε φανταστικούς εθνικούς ή σοσιαλιστικούς παραδείσους. Μια χώρα που είναι τόσο κοντά στη φωτιά, μόνο με περισσότερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μπορεί να προφυλαχθεί.
Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια οπισθοδρόμησης σε κανένα επίπεδο και σε κανέναν τομέα. Εάν επιταχύνουμε τον κατήφορο προς τα πίσω, θα διαπιστώσουμε πως η Συρία είναι πολύ πιο κοντά απ’ όσο φανταζόμαστε.