Η παγκόσμια τάση στη φορολογία σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ (2014) είναι ότι οι κυβερνήσεις προτιμούν να επιβαρύνουν το εισόδημα και τα κέρδη παρά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες, δηλαδή την κατανάλωση. Και η τάση αυτή εξηγείται εύκολα επειδή οι κυβερνήσεις προσπαθούν να προσφέρουν στις επιχειρήσεις τους ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, προκειμένου να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας και να βελτιώσουν το εισόδημα. Αντίθετα, θεωρούν και εργαλείο άσκησης δίκαιης πολιτικής την επιβάρυνση του ατομικού εισοδήματος καθώς και τα κέρδη, με μεγαλύτερη φορολογία…
Η φορολογική επιβάρυνση στο εισόδημα των ιδιωτών και τα κέρδη των εταιρειών είναι 33,2% στη Δανία, 16,1% στο Βέλγιο, 14,2% στην Ιταλία, 12,5% στην Ιρλανδία. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται στις πρώτες θέσεις του πίνακα, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά στις τελευταίες. Η φορολογία εισοδήματος και κερδών είναι 8,7%, κάτω από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ, που είναι 11,7%.
Αντίθετα, η Ελλάδα βρίσκεται σε υψηλές θέσεις της διεθνούς κατάταξης όσον αφορά τους έμμεσους φόρους σε αγαθά και υπηρεσίες, όπως ο ΦΠΑ κ.ά. Ακολουθεί μετά την Ουγγαρία και τη Δανία, στην τρίτη θέση, με 14,8%. Οι «σοβαρές» χώρες βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις αυτής της κατάταξης: ΗΠΑ 4,5%, Ελβετία 5,9%, Ιαπωνία 6,1%, Ισπανία 9,5%, Γερμανία 10,1%.
Ωστόσο, συνολικά το φορολογικό βάρος στην Ελλάδα αυξήθηκε το 2014 κατά 1,5 ποσοστιαία μονάδα και έφθασε το 35,9% του ΑΕΠ από 34,4% το 2013, σύμφωνα με την έκθεση. Η αύξηση αυτή ήταν η τρίτη μεγαλύτερη μεταξύ των 34 χωρών του ΟΟΣΑ, με τη Δανία και την Ισλανδία να καταγράφουν υψηλότερες αυξήσεις (3,3 και 2,8 ποσοστιαίες μονάδες, αντίστοιχα).
Βέβαια, η μεγάλη εικόνα είναι ότι το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα δεν ενισχύει την ανταγωνιστικότητα, αλλά ούτε και την κοινωνική δικαιοσύνη. Τα φορολογικά βάρη πλήττουν συνολικά την οικονομία και ενισχύουν την ύφεση. Παρά τον θόρυβο και την αναστάτωση που προκαλούνται στην εγχώρια κοινή γνώμη, το φορολογικό σύστημα δείχνει απόκλιση της χώρας από τον διεθνή μέσο όρο. Αυτό ίσως, η απόσταση από όσα γίνονται διεθνώς, η απόσταση από το κανονικό, είναι ένα από τα πραγματικά προβλήματα του τόπου. Κι ενώ είναι μεγάλο μειονέκτημα, συχνά δίνει στο πολιτικό σύστημα την ευκαιρία να συνεχίσει την παραπλάνηση της κοινής γνώμης.
Γι’ αυτό οι κυβερνώντες συχνά καταφεύγουν στην εφεύρεση σκοτεινών δυνάμεων και εξωτερικών εχθρών που συνήθως έχουν και εγχώριους συνεργάτες και συνωμοτούν για να πλήξουν τη χώρα και τις υγιείς δυνάμεις που αντιστέκονται. Αυτό το σχήμα, των εχθρών που αναζητούν με διάφορους τρόπους να πλήξουν τη χώρα, είναι πολύ δημοφιλές στο πολιτικό σύστημα και έχει αξιοποιηθεί πολλές φορές στο παρελθόν. Καμιά φορά, μάλιστα, οι κυβερνώντες δείχνουν να… απολαμβάνουν την μοναξιά του αγωνιστή, ουσιαστικά την έλλειψη συμμαχιών. Μόνοι αντιμετωπίσαμε τον πραγματικό κίνδυνο να βγάλουν τη χώρα από την Ευρωζώνη. Μόνοι και πάλι παλεύουμε με τα… θηρία που προτείνουν την έξοδο της χώρας από τη συμφωνία Σένγκεν. Η διαφοροποίηση των «κακών» είναι ότι ορισμένοι από αυτούς θέλουν η έξοδός μας να είναι προσωρινή. Μας προσφέρουν την ευχέρεια επανόδου στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, κάποτε…
Αυτά που παραμένουν τελικά σταθερά είναι η διαφοροποίηση της χώρας από τη μεγάλη εικόνα και η έλλειψη ουσιαστικών συμμαχιών στο διεθνές περιβάλλον.