Είναι αλλού γι’ αλλού ή το κάνουν επίτηδες γιατί θέλουν να ασκούν εξουσία σε χώρα μετρίων και κάτω, ανάλογη με το δικό τους «ανάστημα»; Αυτό είναι το πρώτο και βασικότερο ερώτημα που απαιτεί απάντηση σχετικά με αυτή την κυβέρνηση, τη συμπεριφορά της και τις επιδόσεις της. Δεν είναι δυνατόν να οδηγούν τη χώρα και τους πολίτες της από κρίση σε κρίση, να λένε άλλ’ αντ’ άλλων, να μη καταλαβαίνουν την πραγματικότητα και όταν η κατάσταση φτάνει στο μη περαιτέρω να τρέχουν για να δεχθούν τα πάντα «αμάσητα», προκειμένου να ξεφύγουν εκείνη τη στιγμή από την επικείμενη καταστροφή και μετά να ξαναρχίζουν τα ίδια. Αν και, παρακολουθώντας τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ να αγορεύουν αυτές τις μέρες στη Βουλή για τον προϋπολογισμό, η αβίαστη απάντηση που προκύπτει είναι «ναι, είναι δυνατόν».
Αυτό το «είναι δυνατόν» αποδείχθηκε περίτρανα το οκτάμηνο της πρώτης θητείας της κυβέρνησης, τότε που ο διάσημος Βαρουφάκης βούλιαζε τη χώρα σε αγαστή σύμπνοια με τον πρωθυπουργό και τους υπόλοιπους «συντρόφους». Μέχρι τη στιγμή φυσικά που η άλλη πλευρά έτριξε τα δόντια, αφού προηγουμένως τα κυβερνητικά κατορθώματα περιελάμβαναν την επιβολή των capital controls με όλες τις γνωστές και άγνωστες συνέπειες στην οικονομία και στην καθημερινότητα των πολιτών. Το αποτέλεσμα ήταν η υπογραφή του τρίτου μνημονίου, χωρίς πολλά πολλά, αλλά με την ύστερη και πονηρή σκέψη ότι στη δεύτερη θητεία της η κυβέρνηση θα «παίζει καθυστέρηση», θα ψηφίζει χωρίς να εφαρμόζει και θα αυτοαναιρείται συνεχώς. Το διαπιστώνουμε από τη δράση και τις δηλώσεις διαφόρων υπουργών, όπως ο Π. Σκουρλέτης, ο Ευ. Αποστόλου, ο Θ. Δρίτσας, ο Χρ. Σπίρτζης και άλλοι, που καταλήγουν στο «καμαρωτό σημειωτόν», για να μη γίνεται τίποτα. Μέχρι να εξοργισθεί πάλι η άλλη πλευρά και να προκληθεί νέα κρίση.
Κάπως έτσι κινήθηκε ή μάλλον δεν κινήθηκε η κυβέρνηση και στο προσφυγικό. Είτε γιατί δεν κατάλαβε τη βαρύτητα της κατάστασης για τη χώρα είτε επειδή δεν αντελήφθη πόσο σοβαρή είναι η απειλή για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και το μέγεθος του τρόμου που έχει καταλάβει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες είτε, τέλος, γιατί δεν εκτίμησε ότι η συνεχής επίδειξη ανεπάρκειας και τα «όχι» θα προκαλούσαν αντιδράσεις. Οι οποίες αντιδράσεις εκδηλώθηκαν με τη μορφή απειλής για την παραμονή της Ελλάδας στη Σένγκεν, που κάποτε ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε ότι θα ήταν «μικρό το κακό» για τη χώρα αν αποχωρούσε από τη συγκεκριμένη συνθήκη. Ενδεχομένως γιατί οι δικοί του οπαδοί ούτε ταξιδεύουν ούτε κάνουν μεταφορές ούτε στέλνουν τα παιδιά τους σε ξένα πανεπιστήμια, όπως και δεν έχουν καταθέσεις στις τράπεζες… Οταν όμως οι αντιδράσεις εκδηλώθηκαν, όπως εκδηλώθηκαν, ανάγκασαν την κυβέρνηση να σπεύσει για να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις των καιρών και των εταίρων.
Αλλη μία κρίση δηλαδή και δυστυχώς έτσι θα πορευόμαστε, ας το πάρουμε απόφαση, όσο η σημερινή κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία. Στο μεταξύ όμως οι επιχειρήσεις θα κλείνουν ή θα φεύγουν και το ίδιο θα συμβαίνει με όσους μπορούν να βρουν την τύχη τους αλλού. Αυτοί, συνήθως οι καλύτεροι και όσοι έχουν δεξιότητες, θα «ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους». Νωπό και χαρακτηριστικό άλλωστε είναι το παράδειγμα των Ελλήνων επιστημόνων του εξωτερικού -διεθνώς αναγνωρισμένων- οι οποίοι τόλμησαν να στελεχώσουν τα Συμβούλια Ιδρυμάτων των ΑΕΙ, που η κυβέρνηση φρόντισε να τους στείλει εκεί από όπου ήλθαν όταν ανέλαβε την εξουσία. Ο δημόσιος διάλογος για την παιδεία που έχει εξαγγείλει ο υπουργός Ν. Φίλης γίνεται ουσιαστικά μεταξύ συριζαίων, «κεκλεισμένων των θυρών» για όσους δεν είναι δικά τους παιδιά.
Ολα αυτά σημαίνουν αρκετά πράγματα. Σημαίνουν άγνοια, ανικανότητα, ιδεοληψία, λανθασμένες εκτιμήσεις και βούληση εδραίωσης καθεστώτος. Είναι φανερό ότι αυτή η τελευταία παραμένει στην κορυφή των στόχων του Αλ. Τσίπρα, του στενού επιτελείου του, αλλά και ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ. Προτιμούν να οδηγούν τη χώρα από κίνδυνο σε κίνδυνο και από κρίση σε κρίση, να προωθούν τις ιδεοληπτικές απόψεις τους στο κράτος και στην κοινωνία, να την αποψιλώνουν από το επιστημονικό και το άξιο δυναμικό της, αρκεί να διατηρούν την εξουσία και να τη στελεχώνουν με μέτριους έως άχρηστους. Το κακό είναι ότι προς το παρόν δεν έχουν αντίπαλο.