Υπήρχε και υπάρχει ένας και μόνον τρόπος για να φύγει το ΔΝΤ από την Ελλάδα: να βγει η Ελλάδα στις αγορές. Το θέμα δεν είναι αν μια κυβέρνηση προτιμά να «φύγει» το Ταμείο από την παρακολούθηση του εκάστοτε προγράμματος ανασύνταξης της οικονομικής πολιτικής. Απλούστατα επειδή όλες οι κυβερνήσεις θέλουν διακαώς να «φύγει» το Ταμείο. Μάλιστα, πολλές κυβερνήσεις, σε περιστάσεις αντίστοιχες με τις δικές μας, δοκίμασαν να το «διώξουν». Κατά κανόνα υπέστησαν άμεση και οδυνηρή ήττα: η οικονομία τους υπέφερε και λίγο αργότερα ζητούσαν, με κάποιον τρόπο, την επιστροφή του οργανισμού.
Δυστυχώς, οι πολιτικοί «μας» δεν διδάσκονται από τα λάθη τους. Ούτε από τα δικά τους ούτε, τουλάχιστον, από εκείνα των άλλων πολιτικών. Στον τόπο μας αγνοούμε τη συλλογική εμπειρία, ενώ το κράτος δεν έχει συνέχεια και τελικώς ο πολίτης επιβαρύνεται με απερίγραπτα υψηλό κόστος, συγκριτικά με ό,τι συμβαίνει σε άλλα κράτη.
Θα θυμάστε ότι και η προηγούμενη κυβερνητική πλειοψηφία είχε επιδιώξει την «απομάκρυνση» του Ταμείου. Η προετοιμασία, όμως, ήταν ανεπαρκής. Η επικείμενη έλευση του κ. Τσίπρα καθιστούσε το εγχείρημα εκδίωξης του Ταμείου ανασφαλές. Καθώς μάλιστα το επιτελείο Σαμαρά είχε τινάξει στον αέρα τις σχέσεις με τους Ευρωπαίους, κυριάρχησε ο αυτοσχεδιασμός, τα στενά κομματικά κίνητρα αποκαλύφθηκαν και έμεινε ο τότε πρωθυπουργός μόνος του να… «σκίζει το μνημόνιο».
Από τότε, ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης, το ΔΝΤ πήρε την πρωτοβουλία να θέσει εαυτόν εκτός τρόικας. Λίγοι κατανοούν πόσο η αυτοεξαίρεση εκείνη, που διαρκεί έως σήμερα, έχει επηρεάσει αρνητικά την οικονομική συγκυρία.
Πόσο λίγο κατανοούν αυτά τα πράγματα οι κυβερνητικοί, φαίνεται από την τόσο αστεία δικαιολογία που λάνσαρε η εκπρόσωπος της κυβέρνησης, προσπαθώντας να κρύψει το μέγεθος της πρωθυπουργικής γκάφας.
Το πρόβλημα, είπε η κ. Γεροβασίλη, είναι ότι «το ΔΝΤ, πολλές φορές, εκφράζει νεοφιλελεύθερες απόψεις». Ευτυχώς που φρόντισε να προσθέσει πως «δεν μπορεί να προεξοφληθεί το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης». Γιατί, όπως προσέθεσε, το ΔΝΤ θα αποφασίσει τον Μάρτιο εάν τελικά θα συμμετάσχει στην παρακολούθηση και στον έλεγχο του προγράμματος, αφού «αυτή τη στιγμή συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις, με το καθεστώς του παρατηρητή».
Ο μύθος του «νεοφιλελευθερισμού» έχει γεράσει. Στο Ταμείο, οι παλαιές αξίες των νεοφιλελευθέρων είναι εδώ και καιρό εντελώς ντεμοντέ. Αυτό που ζητείται από την Ελλάδα δεν έχει κάποια ιδεολογική ταυτότητα. Μας λένε πολύ πιο απλά ότι πρέπει να κάνουμε όσα κάνουν και τα άλλα κράτη. Οτι δεν μπορούμε να καλλιεργούμε την ψευδαίσθηση πως «εδώ είμαστε διαφορετικοί». Κανένα Ταμείο δεν διώχνουμε. Απλώς σκοτώνουμε τις ευκαιρίες που δικαιούται να έχει και να αξιοποιήσει η νέα γενιά της ταλαιπωρημένης χώρας.