Η επιστολή με την ένδειξη «εξαιρετικά επείγον» που κοινοποιείται σε τέσσερις υπουργούς θα μπορούσε να είναι ένα διεκπεραιωτικό διοικητικό έγγραφο, από αυτά που συχνά πυκνά κυκλοφορούν στις αρτηρίες της δημόσιας διοίκησης. Ομως, όταν το υπογράφουν οι υπάλληλοι της Υπηρεσίας Πρώτης Υποδοχής εκφράζοντας με «επίσημη» γλώσσα την απελπισία τους, όχι μόνο γιατί «δεν είναι δυνατόν 60 υπάλληλοι να αντιμετωπίζουν χιλιάδες μετανάστες», αλλά και γιατί οι αποφάσεις που λαμβάνονται «πάσχουν νομιμότητας», αποκτά ευρύτερη σημασία. Δεν αφορά μόνο τους αποδέκτες, πολιτικούς προϊσταμένους, αλλά και την ελληνική κοινωνία.
Το σχετικό ρεπορτάζ φιλοξενείται στη σελ. 5 της εφημερίδας. Περιοριζόμαστε στην τελική επισήμανση: «Προ ημερών στην Ειδομένη, όπου είχε εγκλωβιστεί πλήθος προσφύγων και μεταναστών, σημειώθηκαν λεηλασίες και επιθέσεις σε προσωρινές εγκαταστάσεις ΜΚΟ και άλλων φορέων που είχαν αποστείλει εκπροσώπους τους και οι οποίοι αποχώρησαν λόγω της επικινδυνότητας των συνθηκών. Τα παραπάνω περιστατικά έλαβαν χώρα, παρά και την παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων. Γίνεται αντιληπτό ότι οι άνθρωποι αυτοί, υπό συνθήκες ματαίωσης των σχεδίων τους, χρήζουν μιας πολύ προσεκτικής διαχείρισης έστω και προσωρινού χαρακτήρα. Μιας διαχείρισης που θα έχει ουσιαστικό ανθρωπιστικό περιεχόμενο και, ταυτόχρονα, δεν θα καθιστά εν δυνάμει “αδύναμους” τους κρατικούς λειτουργούς».
Θα μπορούσε να είναι απλώς έκφραση δημοσιοϋπαλληλικής ευθυνοφοβίας εάν το ζήτημα δεν υπερέβαινε συντριπτικά, δημόσια έγγραφα, σφραγίδες και θέσεις εργασίας. Η ευθύνη βαρύνει την κυβέρνηση. Θα ήταν ανακουφιστικό εάν επιμεριζόταν και διαχεόταν μεταξύ των υπαλλήλων από τη μία και της ολιγωρίας της Ευρώπης από την άλλη. Αλλά τα γεγονότα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ελιγμών. Οι ατελέσφορες μετακινήσεις των μεταναστών από το ένα σημείο της Ελλάδας στο άλλο, ο εγκλωβισμός τους ουσιαστικά στη χώρα, δεν λύνεται με καθησυχαστικές υπουργικές διαβεβαιώσεις περί «ισορροπίας μεταξύ ασφάλειας και δικαιωμάτων» ούτε με πρωθυπουργικές κορώνες περί ανθρωπισμού και αλληλεγγύης.
Γιατί, εν τέλει, δεν υπάρχει τίποτα πιο απάνθρωπο από την έλλειψη πολιτικής. Τόσο για τους αυτόχθονες όσο και για τους μετανάστες.