Δεν ξέρει κανείς τι να κάνει: να μειδιάσει ειρωνικά, να μελαγχολήσει ή να βάλει τις φωνές. Μετρήστε τις υποσχέσεις για «σεισάχθεια» ή, έστω, «κούρεμα» δανείων και υποχρεωτικές ρυθμίσεις για τις τράπεζες που θα έθεταν σε κίνηση οι διορισμένοι κομματικοί τραπεζίτες. Μεταφέρω, λοιπόν, απόσπασμα της αιτιολογικής έκθεσης της κυβέρνησης για τη «Διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων».
Τι κάνει η πλευρά των τραπεζών όταν, όπως διαπιστώνει η νομοθετική ρύθμιση, «ολοένα και περισσότεροι οφειλέτες φτάνουν στα όρια της απόγνωσης»; «Τα πιστωτικά ιδρύματα δεν προτείνουν προτάσεις ρύθμισης των δανείων δυνάμενες να γίνουν αποδεκτές από τους οφειλέτες, καθώς μια ευνοϊκή για τον οφειλέτη πρόταση ρύθμισης θα εκθέσει τον εκπρόσωπο του πιστωτικού ιδρύματος σε κίνδυνο κατηγορίας για απιστία».
Χρειάστηκε να γίνει κυβέρνηση η ομάδα Τσίπρα για να παραδεχθεί ότι ο «εκπρόσωπος», δηλαδή ο τραπεζικός υπάλληλος, δεν μπορεί να κάνει του…κεφαλιού του. Ακόμη και ο πιο πιστός οπαδός του πρωθυπουργού ή του υπουργού Αμύνης δεν μπορεί να διαγράψει ένα δάνειο επειδή ο δανειολήπτης συναντά σοβαρά προβλήματα εξυπηρέτησής του. Αν το επιχειρήσει, κάποιος, από τις αλληλοεπιβλεπόμενες υπηρεσίες, θα τον σταματήσει, ακόμη κι αν ισχυριστεί ότι πήρε «απευθείας εντολή από τον πρωθυπουργό» ή, όπως έλεγαν οι αριστερότεροι του αριστερού κ. Τσίπρα, «απευθείας εντολή από τον λαό»!
«Επομένως», συνεχίζει η ίδια παράγραφος της εισηγητικής, «τα πιστωτικά ιδρύματα είναι αναγκασμένα να προβούν σε αναγκαστική εκτέλεση κατά των οφειλετών, λύση μη συμφέρουσα για κανένα μέρος, αφού ο μεν οφειλέτης στερείται των περιουσιακών του στοιχείων, το δε πιστωτικό ίδρυμα πολλές φορές εισπράττει μικρό μόνο μέρος της αξίωσής του».
Αυτό που ακούγεται –και είναι– τόσο απλό θα μπορέσει να γίνει εφόσον επιτύχει ο θεσμός των ειδικευμένων μεσολαβητών, που διευκολύνουν τη συνεννόηση μεταξύ των δύο μερών. Επιπλέον, οι δικηγόροι που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στο πλαίσιο του νόμου Κατσέλη, συνεπικουρούμενοι από βουλευτές και τηλεστάρ, με σκοπό τη διαιώνιση του προβλήματος καλούνται να διαδραματίσουν νέο ρόλο, πιο δημιουργικό για όλες τις πλευρές.
Σπουδαιότερο είναι όμως το γεγονός ότι η κυβέρνηση πάει παρακάτω: επιτρέπει τη δημιουργία δευτερογενούς αγοράς δανείων. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργούνται πραγματικές ευκαιρίες οριστικής διευθέτησης με ταυτόχρονη απομείωση του δανείου. Απέναντι σε αυτόν τον σπουδαίο εκσυγχρονισμό της τραπεζικής, σύσσωμοι οι αντιδρώντες, πρωτοστατούντων βουλευτών της μείζονος αντιπολίτευσης, διαδηλώνουν υπέρ της επιστροφής στα δεσμά του αφόρητου δανεισμού.
Αδιανόητο, διαφωτιστικό, ίσως όμως αποκαρδιωτικό: στελέχη της Ν.Δ. να επιδιώκουν την οριστική γελοιοποίηση της δεξιάς.