Τα όρια της παραλληλίας

2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πνιγηρό το άγχος που προκαλούν στον ΣΥΡΙΖΑ τα προαπαιτούμενα, που ματαιώνουν μία προς μία τις εξαγγελίες του. Και τεράστια η πολιτική και ιδεολογική ανάγκη του να παρουσιάσει –και ει δυνατόν να υλοποιήσει– ένα πρόγραμμα μη υπαγορευμένο από τους δανειστές. Το άγχος αυτό δεν θεραπεύεται βέβαια με υπουργικές δηλώσεις τού τύπου «υπογράφουμε, ψηφίζουμε, αλλά πονάμε». Για πολλούς λόγους, αλλά και επειδή έχουμε ακούσει ακριβώς τις ίδιες τόσο από υπουργούς της συγκυβέρνησης Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ όσο και από τους κορυφαίους των εταίρων, της κ. Μέρκελ συμπεριλαμβανομένης. Αν λοιπόν τότε τα (αντιπολιτευόμενα) στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χλεύαζαν τις «παραστάσεις πόνου», ποιος ο λόγος να πρωταγωνιστούν τώρα σε αυτές ορισμένοι εκ των υπουργών; Για ν’ ακούσουν με τη σειρά τους όσα έλεγαν;

Οσο για το «παράλληλο πρόγραμμα», για το σχέδιο νόμου δηλαδή που κατατέθηκε στη Βουλή το βράδυ της Δευτέρας με τον τίτλο «Μέτρα για την επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου και άλλες διατάξεις», το πρώτο που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να μείνει παράλληλο προς την πραγμάτωσή του, ασύμπτωτο με την καθημερινότητα των κοινωνικών ομάδων που έχουν δεχτεί τα βαρύτερα πλήγματα στον καιρό της κρίσης. Δεν επιτρέπεται δηλαδή να μείνει άθροισμα ευχών (άλλωστε με άθροισμα ή με συμπίλημα μοιάζει περισσότερο παρά με πρόγραμμα). Ούτε και ν’ αρχίσει να υφίσταται τη μια έκπτωση ή κολόβωση μετά την άλλη, μέχρις ακυρώσεως, μόλις ακουστεί βίαιο το πρώτο «νάιν» ή «νο» από τα χείλη των επιτηρητών μας, του κουαρτέτου. Κι αν χρειαστεί να δοθεί μάχη, να δοθεί· σχεδιασμένα και αποφασιστικά. Πριν «ο εξευτελισμός μας γίνει τέλειος».

Οι «ευπαθείς ομάδες», στη μερική έστω προστασία των οποίων αποβλέπει το σχέδιο νόμου, είναι πολύ περισσότερες και πολύ μαζικότερες απ’ ό,τι πιστεύεται. Παράδειγμα, αποκαρδιωτικό, αλλά και ντροπιαστικό για όσους άσκησαν την εξουσία τα τελευταία χρόνια, τα θύματα της σχεδόν πλήρους διάλυσης του δημόσιου συστήματος υγείας. Στους ευπαθείς εδώ δεν συγκαταλέγονται μόνο οι οροθετικοί, που απόμειναν στον μέγα πόλεμό τους δίχως το όπλο τους, τα φάρμακα, και υποχρεώθηκαν να διαδηλώσουν για να διεκδικήσουν το αυτονόητο. Ευπαθείς δεν είναι μόνο οι χρονίως πάσχοντες, που, μη αντέχοντας το οικονομικό φορτίο, διέκοψαν πλήρως τη φαρμακοληψία τους ή την αραίωσαν. Είναι όλοι όσοι, αδυνατώντας να καλύψουν τις υπέρογκες και ανελαστικές απαιτήσεις των ιδιωτικών θεραπευτηρίων, περιμένουν μήνες και μήνες να χειρουργηθούν. Γραμμένοι σε λίστες αναμονής που ολοένα μακραίνουν. Επειδή δεν επαρκεί το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων ή δεν υπάρχουν τα απαραίτητα υλικά, καν γάζες και νυστέρια. Εχουν πολλές διαφορές οι λίστες των χειρουργείων από τις λίστες τύπου Λαγκάρντ. Η κυριότερη: δεν έχουν τον χρόνο με το μέρος τους. Η αναμονή έχει το όριό της: την τελευτή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή