Η υπόθεση με τους συμπολίτες μας που υποφέρουν από υπερβολικά για τις δυνατότητές τους δάνεια είναι πολύ απλή και δεν θα έπρεπε να γίνεται αντικείμενο παρόμοιας πολιτικής εκμετάλλευσης. Η λύση του προβλήματος έγκειται στην προστασία όσων έχουν πραγματικό πρόβλημα, δεν αντέχουν δηλαδή το δάνειο που έχουν φορτωθεί, σε συνδυασμό πάντοτε με τα όρια αντοχής της κοινωνίας, που καλείται να πληρώσει τη ζημιά.
Δουλειά των πολιτικών είναι να ορίσουν αυτά τα όρια. Μόλις γίνει αυτό, πρέπει να αφεθούν οι τράπεζες κι οι εξειδικευμένοι οργανισμοί να κάνουν ό,τι χρειάζεται, χωρίς καμία άλλη παρέμβαση των πολιτικών. Η χειρότερη παρέμβαση ήταν πάντα η υπόσχεση παραγραφής των δανείων, την οποία αφειδώς μοίρασαν στελέχη των δύο κυβερνητικών κομμάτων.
Ο προσδιορισμός των ορίων αυτών έγινε με το άρθρο 14 του Ν. 4346, που ψηφίστηκε τον περασμένο Νοέμβριο. Αναφέρομαι συχνά τελευταία σε «ρυθμίσεις και διατάξεις» επειδή απηχούν την επιλογή των πολιτικών και αποτελούν τον υποχρεωτικό οδηγό επίλυσης κρισίμων κοινωνικών θεμάτων, όπως αυτό της υπερχρέωσης. Ορίστηκε λοιπόν ότι μέχρι το τέλος του 2018, ένας «οφειλέτης μπορεί να υποβάλει στο δικαστήριο πρόταση εκκαθάρισης και σχέδιο διευθέτησης οφειλών ζητώντας να εξαιρεθεί από την εκποίηση βεβαρημένο ή μη με εμπράγματη ασφάλεια ακίνητο», εφόσον στο πρόσωπό του «πληρούνται σωρευτικά» τέσσερις προϋποθέσεις. Η προστασία που η Βουλή αποφάσισε να παρασχεθεί στους πολίτες ορίστηκε επομένως με σαφήνεια και όλα τα άλλα περί εταιρειών, «κορακιών», γύπεων και άλλων αναφορών έχουν μικρή σημασία πλην της δημιουργίας εντυπώσεων.
Από τις τέσσερις προϋποθέσεις προστασίας, εκτός της αυτονόητης ότι πρόκειται για την κύρια κατοικία (χωρίς μάλιστα να είναι η μοναδική), η ρύθμιση για την αξία της είναι επαρκέστατα υψηλή. Με τιμές εφορίας ανεβαίνει στις 260 χιλιάδες. Σκεφτείτε ότι το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε πραγματική εμπορική αξία μεταξύ 400 και 500 χιλιάδων, ανάλογα με το έτος απόκτησης και την περιοχή του ακινήτου. Θα συμφωνήσετε ότι παρόμοια ποσά δεν αντιστοιχούν στις στεγαστικές ανάγκες μιας «λαϊκής οικογένειας».
Ελπίζοντας ότι ο ενδιαφερόμενος δεν θα είχε ακολουθήσει τις «συμβουλές» που έδιναν κομματικοί καθοδηγητές, βουλευτές, δικηγόροι και τηλεπερσόνες, να κηρύξουν τον πόλεμο στους τραπεζίτες και επομένως θα ανταποκρίνονται στο κριτήριο του «συνεργάσιμου δανειολήπτη» σύμφωνα με τον Κώδικα Δεοντολογίας που επίσης εγκρίθηκε πριν από λίγο καιρό, το πιο αυστηρό όριο προστασίας που έθεσε ο νομοθέτης είναι αυτό του εισοδήματος, για το οποίο, χαρακτηριστικά, δεν γίνεται καμία αναφορά στις ζωηρές δημόσιες συζητήσεις. Οτι δηλαδή το μηνιαίο εισόδημα του οφειλέτη «δεν υπερβαίνει τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης». Περισσότερα γι’ αυτό στο αυριανό σημείωμα.