Εχει ένα δίκιο ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών όταν λέει ότι οι προσωπικές επιλογές συναινούντων ενηλίκων δεν πρέπει να είναι αρμοδιότητα του νομοθέτη. Μιλώντας στο Mega αναρωτήθηκε σχετικά με το σύμφωνο συμβίωσης: «Ενα τέτοιο θέμα, που είναι προσωπική επιλογή κάποιων ανθρώπων, πρέπει να μπει στο οικογενειακό δίκαιο; Πρέπει να πάει στη Βουλή και να γίνει νόμος του κράτους;» Και επειδή έχει δίκιο γι’ αυτό πρέπει να γίνει φλογερός υπερασπιστής της κυβερνητικής πρωτοβουλίας, αφού ήδη υπάρχει οικογενειακό δίκαιο, το οποίο εμποδίζει προσωπικές επιλογές κάποιων ανθρώπων.
Ο νόμος για τα ομόφυλα ζευγάρια συνάδει με το πνεύμα του κ. Ιερώνυμου. Διορθώνει προηγούμενους νόμους που τραυματίζουν την ελευθερία της επιλογής. Αν κάποιοι κάνουν την επιλογή να συμβιώσουν με έναν ομόφυλό τους τιμωρούνται αδίκως κι όσοι θεωρούν υπερβολή τα παραπάνω μπορούν να ρωτήσουν τον σύντροφο του Μηνά Χατζησάββα, ηθοποιό κ. Κώστα Φαλελάκη: «Ημουν ο άνθρωπός του τα τελευταία 25 χρόνια» είπε για τον μεγάλο ηθοποιό στην κηδεία. «Και όμως δεν ήταν αυτονόητο ότι μπορούσα να πάρω εγώ τη σορό του. Ακολούθησε μία απίστευτη γραφειοκρατική διαδικασία με υπεύθυνες δηλώσεις στην αστυνομία. Ξέρετε υπάρχουν σε αυτή τη ζωή και οι ομοφυλόφιλοι, οι άντρες που επιλέγουν να είναι μαζί, να έχουν κοινή ζωή… Θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και να πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια. Δώστε μας αυτή τη δυνατότητα επιτέλους».
Σε μια δημοκρατία μόνο οι απαγορεύσεις ή τα εμπόδια που βάζει το κράτος χρειάζονται αιτιολόγηση. Από το κοινωνικό συμβόλαιο προκύπτει ότι «ποτέ δεν πρέπει να ρωτάμε γιατί επιτρέπεται κάτι και πάντα πρέπει να ρωτάμε γιατί απαγορεύεται κάτι». Οι προσωπικές επιλογές των ανθρώπων, όπως ορθώς παρατήρησε ο Αρχιεπίσκοπος, δεν πρέπει να είναι αρμοδιότητα του νομοθέτη. Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις που προκύπτουν από το οικογενειακό δίκαιο πρέπει να είναι κοινά για όλους, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού.
Κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε ένα σύμφωνο συμβίωσης με την εκκλησία. Ουδείς δικαιούται να επιβάλει στην κοινότητα των πιστών τον θρησκευτικό γάμο των ομόφυλων, αλλά ούτε η εκκλησία έχει το δικαίωμα να επιβάλει στο κράτος τις δικές της νόρμες συμβίωσης των ατόμων. Ούτε είναι λύση αυτό που εν τη… μεγαθυμία του επιτρέπει ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος «δικαίωμά τους, βέβαια, είναι κρυφά -ιδιωτικά- να ζουν όπως θέλουν!» Γιατί είναι δικαίωμα κάποιων ανθρώπων να διαλαλούν από άμβωνος την αγαμία τους, ενώ είναι υποχρέωση κάποιων άλλων να κρύβουν την ομοφυλοφιλία τους; Ετσι κι αλλιώς στη φύση πιο σπάνιο είναι το πρώτο από το δεύτερο.
Δεν θα μιλήσουμε για τη γλώσσα «αγάπης» προς τον πλησίον που χρησιμοποίησε ο κ. Αμβρόσιος: «αυτούς τους ξεφτιλισμένους (σ.σ.: ομοφυλόφιλους), φτύστε τους! Αποδοκιμάστε τους! Μαυρίστε τους! Δεν είναι άνθρωποι! Είναι εκτρώματα της φύσεως! Ψυχικά και πνευματικά πάσχουν! Είναι άτομα με νοητική διαταραχή! Αυτοί είναι τρισχειρότεροι και πολύ πιο επικίνδυνοι από κάποιους που ζουν στα τρελοκομεία!». Απλώς πρέπει να ρωτήσουμε: μιας και ο αντιρατσιστικός νόμος ψηφίστηκε για να καταπολεμήσει μόνο την ιστορική έρευνα, μήπως πρέπει κάποιος να κοιτάξει τον ποινικό κώδικα στο άρθρο για την προτροπή σε πράξεις βίας;