Το τέλος της μεταπολίτευσης μου θυμίζει το περίφημο τέλος του μυθιστορήματος. Καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα λογής-λογής πρωτοπορίες διεκήρυσσαν πως η τέχνη του μυθιστορήματος όπως την ξέραμε έχει πεθάνει. Κι από δω και πέρα η αφήγηση δεν θα μοιάζει καθόλου με αυτά που μάθαμε από τους κλασικούς. Τα αποτελέσματα υπήρξαν ως γνωστόν ολέθρια για όσους δοκίμασαν να γράψουν μετα-μυθιστόρημα. Σε αντίθεση με όσους συνέχισαν να υπηρετούν την τέχνη της αφήγησης, προσαρμόζοντάς την εννοείται στους καιρούς τους. Κι αν η περίοδος της μεταπολίτευσης είναι το πιο ευπώλητο νεοελληνικό μυθιστόρημα, από την αρχή της κρίσης, αλλά και πριν από την κρίση, δεν παύουμε να εκδίδουμε πιστοποιητικά θανάτου της.
Η πολιτική μεταπολίτευση, στην πραγματικότητα, υπήρξε η τελευταία περίοδος του αιώνα των διχασμών, ο οποίος συμπληρώθηκε φέτος. Εγκαινιάστηκε με τη σύγκρουση του Βασιλέως Κωνσταντίνου με τον Βενιζέλο το 1915, κορυφώθηκε στην τραγωδία του εμφυλίου, οδήγησε στη χούντα για να κλείσει με τον πανηγυρικό διχασμό Αριστεράς και Δεξιάς στη δεκαετία του ’80 και την κωμική του εκδοχή, το μνημόνιο και το αντιμνημόνιο στην εποχή της κρίσης. Το 2015, ο κ. Τσίπρας ο οποίος εφαρμόζει μνημόνιο μένοντας πιστός στην αντιμνημονιακή ρητορική, στην πραγματικότητα εκφωνεί τον επικήδειο της μακράς αυτής περιόδου των διχασμών. Χωρίς να το ξέρει, αφού απευθύνεται σε ένα κοινό που παλεύει να μην αλλάξει κεφάλαιο η Ιστορία.
Πόσο θα κρατήσει; Επειδή στη χώρα ευδοκιμούν οι κηδείες δημοσία δαπάνη, όλοι ξέρουμε ότι πολλοί επικήδειοι είναι ικανοί να εξαντλήσουν ακόμη και το τιμώμενο πρόσωπο, τον νεκρό. Το οριστικό τέλος της μεταπολίτευσης θα επέλθει μόνον όταν εμφανισθούν οι όροι της νέας μεταπολίτευσης. Oταν η πολιτική σκηνή επαναπροσδιορισθεί γύρω από τη συνείδηση ότι ο αιώνας των διχασμών έκλεισε με μόνον ηττημένο την ίδια την ελληνική κοινωνία. Δεν θα ήταν άτοπο να θεωρήσει κανείς ότι ο επαναπροσδιορισμός θα μπορούσε να ξεκινήσει από τις αυριανές εκλογές στη Νέα Δημοκρατία.
Δεν χρειάζεται ούτε ένας αντι-Τσίπρας, ούτε κάποιος ικανός να συσπειρώσει τη λεγόμενη λαϊκή δεξιά, τον σκληρό πυρήνα του κόμματος. Χρειάζεται κάποιος σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο οποίος, ενώ είναι αποδεκτός από τη Δεξιά, απευθύνεται σε ευρύτερες ομάδες ψηφοφόρων, τις μόνες ικανές να ξαναφέρουν τη Νέα Δημοκρατία στο προσκήνιο.