Περί όνου σκιάς είναι η «ιδεολογική μάχη» στην τελική αναμέτρηση για την ηγεσία της Ν.Δ. Με τον κ. Ευάγγελο Μεϊμαράκη να αποτελεί, δήθεν, τον θεματοφύλακα του καραμανλισμού και τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη να είναι ο ανεπιθύμητος εισβολέας του νεοφιλελευθερισμού. Με τον όρο καραμανλισμός εννοούμε αποκλειστικά τις αρχές και τις θέσεις τις οποίες επέβαλε, περίπου προ 40ετίας, ο ιδρυτής της. Οχι τις «ερμηνείες» και τις αναθεωρητικές απόπειρες που επιχείρησαν όλοι οι μετέπειτα διάδοχοί του. Εχω και άλλοτε υποστηρίξει πως η εκάστοτε κακοδαιμονία της Ν.Δ. δεν οφείλεται στην παλαιότητα και στον αναχρονισμό της ιδρυτικής της διακήρυξης. Για τον λόγο αυτόν και όλες οι απόπειρες «εκσυγχρονισμού» της, με σημαντικότερη εκείνη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (πάλι με την επίκληση του νεοφιλελευθερισμού), ουδέν αποτέλεσμα είχαν αναφορικά με την πορεία του κόμματος. Αυτό επιβεβαιώθηκε και την περασμένη Κυριακή. Οχι από την κατανομή των ψήφων μεταξύ των τεσσάρων υποψηφίων, αλλά από την προσέλευση των ψηφοφόρων. Θα ήταν γελοίο να πιστεύει κανείς πως οι κ. Μεϊμαράκης, Μητσοτάκης, Τζιτζικώστας και Γεωργιάδης (ο καθένας χωριστά, αλλά και όλοι μαζί) είχαν την ικανότητα να εμπνεύσουν, να συνεγείρουν και να κινητοποιήσουν πάνω από 400.000 Νεοδημοκράτες στις κάλπες. Αντίθετα, και οι τέσσερις θα έπρεπε να διακατέχονται από δέος. Διότι το πλήθος αυτό διατυμπάνισε το παρόν της Ν.Δ., ερήμην των κομματικών της ηγεσιών, κατά τα τελευταία τουλάχιστον έξι χρόνια.
Για να μη θεωρηθεί υπερβολική η παραπάνω επισήμανση, ας αναφερθούμε στην πορεία του «δεύτερου πυλώνα» της πολιτικής μας ζωής, κατά την παρελθούσα 35ετία. Στην τροχιά του ΠΑΣΟΚ, το οποίο μαζί με τη Ν.Δ. επωμίσθηκε το «άγος» των δύο πρώτων μνημονίων. Το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου στις τελευταίες εκλογές ψηφίσθηκε (μαζί με την τέως ΔΗΜΑΡ) από 340.000 εκλογείς (κατά 60.000 λιγότερους από την εσωκομματική αναμέτρηση της περασμένης Κυριακής), ενώ η Ν.Δ. διατήρησε προ τριμήνου τη θέση του ενός πυλώνα με 1,5 εκατ. ψηφοφόρους. Στο σημείο αυτό χρήσιμο είναι να παρεμβληθεί το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο που καθόρισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, επιδιώκοντας τη μακράν, αν όχι διαχρονική, ύπαρξη του κόμματός του. Στην Ιδρυτική Διακήρυξη, μεταξύ άλλων, σημειώνει: «Εκρινα σκόπιμο να δημιουργήσω μίαν ευρεία και ζωντανή παράταξη»… «η οποία θα υπηρετεί πάντα και μόνον τα αληθινά συμφέροντα του Εθνους, που βρίσκονται πέραν και πάνω από τις παραπλανητικές ετικέτες της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς». Η παράταξη αυτή «θα ανανεώνεται συνεχώς από τις νέες δυνάμεις, τις οποίες πάντοτε θεωρεί προνομιούχες, γιατί εμφανίζουν αμεσότερα τον παλμό της εποχής μας». Με αυτές τις αρχές και ιδέες η Ν.Δ., παρά τη μεγάλη συρρίκνωση που υπέστη τα τελευταία χρόνια, παραμένει «ζωντανή παράταξη», όπως την ήθελε ο Κων. Καραμανλής. Συνεπώς είναι προφανές ότι και κατά την εκλογή της 10ης Ιανουαρίου δεν διακυβεύεται η ύπαρξή της. Ούτε ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης μπορεί «να τη βλάψει», ούτε ο κ. Μεϊμαράκης «να την προστατεύσει». Αν θέλουν να επιτύχουν, είναι υποχρεωμένοι να υπηρετήσουν τις καταστατικές της αρχές. Τις ιδέες και τις αρχές που εξακολουθούν, ύστερα από 41 χρόνια, να διατηρούν τη Ν.Δ. ζωντανή. Δηλαδή, την αλήθεια και την ανανεωτική συνέπεια. Αυτά –και μόνον– είναι τα συστατικά της λαϊκής της εμπιστοσύνης.