Πολλοί απορούν γιατί έπρεπε ο υπουργός Παιδείας να βάλει τη μορφή του (σε σκίτσο) στην αρχική σελίδα του ανανεωμένου σάιτ του υπουργείου. Μα δεν είναι προφανές; Επειδή τον κολακεύει ― δημιουργεί γωνίες εκεί που δεν υπάρχουν. Αλλά και για έναν λόγο σοβαρότερο. Εχετε ακούσει, είμαι βέβαιος, την έκφραση «σαν τα μούτρα τους». Αυτό ισχύει, φοβάμαι, στον τρόπο με τον οποίο παρεμβαίνουν στην πανεπιστημιακή παιδεία.
Καταργούν, ουσιαστικά, τα μεταπτυχιακά, καταργώντας τις αμοιβές των διδασκόντων. Καθιερώνουν την εσωτερική εξέλιξη: φοιτητής, μεταπτυχιακός, καθηγητής, όλα στο ίδιο πανεπιστήμιο. Τέλος, απελευθερώνουν τις καταλήψεις, καταργώντας το ελάχιστο των δεκατριών εβδομάδων διδασκαλίας για κάθε μάθημα. Το πανεπιστήμιο, δηλαδή, όπως εκείνοι το διαμορφώνουν, θα διοικείται από τις παρασκηνιακές συνεννοήσεις των κομμάτων της Αριστεράς, και το μόνο που θα έχει σημασία θα είναι η εισαγωγή. Τα υπόλοιπα θα τα αναλαμβάνει το κόμμα. Θα είναι ένα πανεπιστήμιο όπου ο αιώνιος φοιτητής δεν θα έχει λόγο να ντρέπεται. Γιατί, λοιπόν, να μην κοσμεί με τη μορφή του την ιστοσελίδα του υπουργείου του ο Φίλης; Ο αιώνιος φοιτητής τώρα δικαιώνεται, εκδικούμενος τους καλυτέρους του.
Χριστουγεννιάτικο
Ο κανονικός Αγιος Βασίλης ―δηλαδή, ο αμερικάνικος, αυτός που κάνει «χο, χο, χο!» και περνά μέσα από την καμινάδα για να μας φέρει δώρα― μας έφερε εφέτος τα Χριστούγεννα ένα αποτυχημένο αστείο: ο χοροπηδηχτός αγορίνος ανακοινώνει μέσω της ιταλικής L’ Espresso ότι φτιάχνει κόμμα πανευρωπαϊκό, παρακαλώ, με σκοπό τον εκδημοκρατισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης ― ολόκληρης, εννοείται. Να σας πω εγώ ένα καλύτερο: ο G. G. Κώστας ήθελε να γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας…
Δεν φαντάζομαι ότι περιμένει να τον πιστέψουμε κιόλας. Αυτός δεν μπόρεσε να οργανώσει το γραφείο του στο υπουργείο, πώς είναι ικανός να φτιάξει κόμμα και μάλιστα πανευρωπαϊκό; Ούτε να φτιάξει κόμμα μπορεί, ούτε βρίσκονται πλέον κορόιδα να τον πάρουν μαζί τους για να τους διαλύσει το μαγαζί. Το λέει, προφανώς, για λίγη δημοσιότητα. Λογικό, καθώς αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων η ελεημοσύνη κάθε μορφής μοιράζεται αφειδώς ― δεν έχετε προσέξει πως, τέτοια εποχή, εμφανίζονται πάντα όλοι οι επαγγελματίες επαίτες;
Εξάλλου, ο ίδιος ποτέ του δεν είχε πρόβλημα να πει οποιαδήποτε σαχλαμάρα για χάρη της δημοσιότητας. Στο γνωστό ντοκιμαντέρ του Πολ Μέισον, που το τρίτο μέρος του προβλήθηκε προ ημερών, ισχυρίζεται, λ.χ., ότι δήθεν η κυβέρνηση υπολόγιζε να επικρατήσει το «ναι» στο δημοψήφισμα και δεν ήθελε το «όχι». Απολύτως ψευδές. Μόνον ένας τελείως άσχετος με την ελληνική πραγματικότητα το χάφτει. Διότι, την τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής εκστρατείας, όλοι θυμόμαστε τον καταιγισμό των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σποτ του ΣΥΡΙΖΑ, με τα οποία καθύβριζε την Ευρώπη και την εξομοίωνε με γερμανική κατοχή. Πώς γίνεται μια κυβέρνηση που θέλει το «ναι» να προπαγανδίζει με τέτοιον σχεδόν υστερικό τρόπο το «όχι», εγώ δεν το καταλαβαίνω.
Ας τον αφήσουμε, τέλος πάντων· αρκετά τον ελεήσαμε. Να κλείσουμε, όμως, με μία άγνωστη χριστουγεννιάτικη ιστορία για τον χοροπηδηχτό αγορίνο. Μας την αφηγήθηκε (δεν ήμουν μόνος, έχω και μάρτυρες) συνάδελφός του από το πανεπιστήμιο. Μολονότι, μας είπε, όλοι καταλάβαιναν το μέγεθος του θέματος που είχε ο αγορίνος με τον εαυτό του, κανείς δεν είχε παράπονο μαζί του, επειδή η συμπεριφορά του ήταν σχεδόν κανονική. Εκεί που η κατάστασή του επιδεινώθηκε απότομα ήταν όταν τον προήγαγαν σε καθηγητή πρώτης βαθμίδας. Τότε ξέφυγε τελείως και άρχισε να προκαλεί και να τσακώνεται σε κάθε συνέλευση των καθηγητών, λες και το αντιλαμβανόταν σαν σπορ να διαλύει τις συνελεύσεις με τους καυγάδες του. Τη βρήκε όμως από εκεί που δεν το περίμενε. Μια μέρα τα έβαλε με έναν καλό και φιλήσυχο άνθρωπο, από τον οποίον κανείς δεν μπορούσε να περιμένει όχι βίαιη, αλλά ούτε καν απότομη αντίδραση. Και όμως· ήταν να μην ξυπνήσει ο θυμός του αγαθού γίγαντα ― ο προκληθείς ήταν και πανύψηλος. Του την έστησε έξω από το πανεπιστήμιο, τον άρπαξε και τον ξάπλωσε στο πεζοδρόμιο με μια γροθιά. Εγινε φασαρία, χαμός, μαζεύτηκε κόσμος. Ο φίλος που το αφηγείτο θυμόταν γελώντας κάποιον περαστικό από το πλήθος που είχε μαζευτεί γύρω να μονολογεί: «ντροπή, καθηγητές άνθρωποι να δέρνονται».
Θα αναρωτηθείτε, ίσως, τι το χριστουγεννιάτικο είχε αυτή η ιστορία. Το ότι σας την είπα χριστουγεννιάτικα ― δεν φτάνει;
Χρούντι Β. Μπακσί
Κάθε πολιτισμένος άνθρωπος γνωρίζει απέξω την ταινία «Το πάρτι» (1968) του Μπλέικ Εντουαρντς. Θυμάστε, επομένως, την αρχική σκηνή της ταινίας. Ο άσημος Ινδός ηθοποιός Χρούντι Β. Μπακσί (στον ρόλο ο Πίτερ Σέλερς) έχει έναν ρόλο κομπάρσου σε μια υπερπαραγωγή: να σαλπίσει το παράγγελμα και αμέσως να πέσει σκοτωμένος από το βόλι του εχθρού. Αυτός ο φουκαράς, όμως, για να παρατείνει την εμφάνισή του, όλο κλονίζεται και γέρνει και κλυδωνίζεται, αλλά δεν πέφτει, ενώ όσο διαρκεί αυτό συνεχίζει να σαλπίζει κάτι σαν κλαυθμό σπαρακτικό και, φυσικά, καταστρέφει τη σκηνή. Μου τον θύμισε ο Τραγάκης της ΚΕΦΕ, που έβγαινε κάθε τόσο χωρίς αποτελέσματα, μόνο και μόνο για να συνεχίσει το κύκνειο άσμα του…
Εχει δίκιο
Πάνω που κοντεύαμε να τον ξεχάσουμε έπειτα από τόσο καιρό στην αφάνεια, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης μάς θύμισε αυτό για το οποίο έχει κερδίσει μια θέση στην ιστορία, την οποία ουδείς μπορεί να του αμφισβητήσει: την εξυπνάδα του. Είπε, ο κακόμοιρος, με αφορμή τη μεγάλη προσέλευση στην εκλογή αρχηγού της Ν.Δ., ότι «ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ είναι ο καλύτερος στρατολόγος της Δεξιάς». Εχει δίκιο, γιατί αν επικρατούσε ο δικός του ΣΥΡΙΖΑ, που ονειρευόταν μπούκες στο Νομισματοκοπείο και άλλα παρόμοια, δεν θα υπήρχε ανάγκη να γίνουν εκλογές στη Ν.Δ. Δεν θα υπήρχε η Ν.Δ. Δεν θα υπήρχε ούτε η Ελλάδα, όπως την ξέρουμε τουλάχιστον…