Υποθέτω ότι ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα παραλείψει να χαρακτηρίσει το έτος 2015 ως κομβικό για την ιστορία του τόπου. Ενα απ’ αυτά που δικαιούνται τουλάχιστον ένα κεφάλαιο στα σχολικά βιβλία. Υπόθεση η οποία, υπενθυμίζω, στηρίζεται στην προϋπόθεση πως θα υπάρξει μέλλον στον τόπο και θα έχει απομείνει κάποιου είδους ίδρυμα που θα φέρει τον τίτλο του σχολείου. Διότι το 2015 έληξε η θητεία του αιώνα που ξεκίνησε το 1915, έτος κατά το οποίο, ως γνωστόν, εγκαινιάσθηκε η αλυσίδα των διχασμών που κατάφεραν στην ψυχή αυτής της χώρας περισσότερες πληγές κι από τους δύο μεγάλους πολέμους του περασμένου αιώνα. Βασιλεύς Κωνσταντίνος εναντίον Βενιζέλου, Εμφύλιος 1946-1949, αριστερά – δεξιά στα ένδοξα χρόνια της μεταπολίτευσης και, τέλος, ο διχασμός σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς.
Ο διχασμός τελευταίας κοπής υπήρξε αντάξιος της ελαφρότητας που κατέκτησε η πολιτική σκηνή και το κοινό της, η κοινωνία, στα χρόνια της ευμάρειας που οδήγησαν στην κατάρρευση. Οι τραγωδίες της σύγχρονης Ιστορίας μας, Μικρασιατική Καταστροφή, Εμφύλιος, αναπαρήχθησαν με όρους εθνικής οπερέτας. Η συλλογική μας ψυχή χόρτασε από λυρικές τοξίνες. Ενας πλειστηριασμός από μεγάλες κουβέντες, μαγκιά και λοιπές εθνικές αρετές, ο οποίος απέδιδε καλύτερα όσο απομακρυνόταν από την πραγματικότητα. Το αριστούργημα της τέχνης, η Ελλάς, κατεκυρώθη στον πλειοδότη κ. Τσίπρα. Ο οποίος, μην γνωρίζοντας Ιστορία, δεν μπορούσε να υποψιασθεί πως η Ιστορία θα του ανέθετε να εκφωνήσει αυτός τον επικήδειο του αιώνα των διχασμών.
Οπως λέει ο φίλος μου Βασίλης –όσοι δεν τον είδατε στη σκηνή της οδού Φρυνίχου χάνετε–, ο τελευταίος διχασμός δεν μπορούσε παρά να τελειώσει με μια χειρονομία αυτογελοιοποίησης. Μια απ’ αυτές που από την πρώτη κιόλας περίοδο ο κ. Τσίπρας έδειξε ότι έχει την ικανότητα να τις αναδεικνύει σε υψηλή πολιτική, είτε συμπράττοντας με τον κ. Καμμένο είτε εκπροσωπούμενος από τη φαλακρή Ιφιγένεια της οικονομίας, τον κ. Βαρουφάκη. Εφαρμόζοντας το μνημόνιο που υπέγραψε το καλοκαίρι, συνεχίζοντας όμως να επικαλείται τον πόνο του και τις διαφωνίες του για ό,τι ο ίδιος υπέγραψε και καλείται να εφαρμόσει, απλώς καταφέρνει να εξουδετερώσει την αντιμνημονιακή ρητορεία γελοιοποιώντας την.
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να αντιληφθούμε την αμηχανία του ιστορικού του μέλλοντος. Μια μικρή παύση, μια μικρή παράκαμψη από τη μεγάλη λεωφόρο της Ιστορίας, σύντομη στάση λόγω σωματικής ανάγκης. Και τώρα που έκλεισε ο αιώνας των διχασμών, με τι θα παθιαστεί αυτός ο λαός που όταν παθιάζεται μεγαλουργεί; Ή μήπως θα τον αφήσουμε έτσι ξεκρέμαστο, καταδικασμένο στη μετριότητα λόγω ελλείψεως πάθους;
Ομως μην ανησυχείτε. Οπως η Ελλάδα, έτσι και το 2015 δεν πρόκειται να πεθάνει. Εξάλλου, όπως είπε ο κ. Φλαμπουράρης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνά έως το 1919. Lapsus linguae ή μήπως προφητεία; Η αυτογελοιοποίηση που σημάδεψε το τέλος του διχασμού δεν σταματάει εδώ. Και όπως κάποτε το ΠΑΣΟΚ αναγνώρισε την Εθνική Αντίσταση, έτσι και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει τους αγώνες του Βασίλη Λεβέντη.
Το πνεύμα του 2015 θα επιζήσει του ημερολογιακού του τέλους.