Αρκετοί είναι αυτοί που θεωρούν ότι η ανάδειξη αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία στις 10 Ιανουαρίου θα λειτουργήσει καταλυτικά στη διαμόρφωση νέων ισορροπιών στο πολιτικό σκηνικό. Θα αποκτήσει σχήμα, υπόσταση και ρόλο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και με αυτή την έννοια θα υπάρχει ένας σοβαρός πόλος εξουσίας, που υποχρεωτικά η κυβέρνηση θα τον λαμβάνει υπ’ όψιν στις αποφάσεις και τις κινήσεις της. Το σκεπτικό έχει λογική και πάντως δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι η κατάσταση πολτού που χαρακτηρίζει σήμερα την πολιτική τάξη μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται.
Αγνωστο αν θα εξελιχθούν έτσι τα πράγματα. Στην πολιτική, είναι πολλοί οι παράγοντες που επιδρούν και η αλληλουχία των καταστάσεων δεν είναι πάντα γραμμική. Ή μάλλον σπάνια είναι γραμμική. Αρα δεν ξέρουμε πόσο θα επηρεάσει το πολιτικό σκηνικό η εκλογή νέου αρχηγού στη Ν.Δ., ποια είναι η σημασία της επικράτησης του Ευ. Μεϊμαράκη ή του Κυρ. Μητσοτάκη, και πόσος χρόνος απαιτείται για να συνέλθει το κόμμα τους. Γιατί σίγουρα χρειάζεται χρόνο για να συνέλθει, κάτι που μπορεί να γίνει μόνον αν προσελκύσει νέα πρόσωπα και δυνάμεις από την κοινωνία. Η ανανέωση του στελεχικού προσωπικού και των δομών της Ν.Δ. αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση, προκειμένου να επανακτήσει σημαντικό μέρος από την αίγλη της και να διεκδικήσει κάποια στιγμή την εξουσία.
Στο μεταξύ, βλέπουμε ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να λάβει τα μέτρα της. Επιθυμεί να παραμείνει στην εξουσία, αλλά βλέπει ότι οι αντικειμενικές συνθήκες είναι πολύ δύσκολες, όπως και οι λύσεις που έχει μπροστά της για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Δεν θέλει να ανανεώσει, όμως, ή να ενισχύσει το στελεχικό δυναμικό της και προσπαθεί να ανοίξει διόδους συνεργασίας και στήριξής της με κοινοβουλευτικά κόμματα που νιώθει ότι δεν θα υπονομεύσουν έναν από τους βασικούς της στόχους, αυτόν της εγκαθίδρυσης δικού της καθεστώτος στη χώρα. Εξ ου και το φλερτ με τον Β. Λεβέντη, που παίζει το δικό του παιχνίδι, όπως ο ίδιος το αντιλαμβάνεται. Από τη μία πλευρά δεν αποκρούει το φλερτ, καθώς μάλιστα τον αναγορεύει σε παράγοντα πρώτης γραμμής στην πολιτική σκηνή, από την άλλη πλευρά δεν ανταποκρίνεται θερμά. Ισως θεωρεί ότι είναι ακόμη πρόωρο να ανταποκριθεί… στη ζήτηση.
Αυτές είναι δύο πιθανές παράμετροι εξελίξεων στο πολιτικό σκηνικό στο ορατό μέλλον. Μία τρίτη είναι ασφαλώς η ανάδειξη κυβέρνησης ευρύτατης συνεργασίας από τη σημερινή Βουλή. Για να συμβεί, θα πρέπει η κυβέρνηση να αναγνωρίσει ότι βρίσκεται σε απόλυτο αδιέξοδο, να δεχθεί ότι η διεξαγωγή νέων εκλογών θα είναι αντιπαραγωγική για τον τόπο και να πεισθεί να έλθει σε συμβιβασμό με τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης, τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και την Ενωση Κεντρώων. Κανένα από τα συγκεκριμένα κόμματα, άλλωστε, δεν δείχνει ιδιαίτερη προθυμία να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας χωρίς τα υπόλοιπα. Παράλληλα, η απόφαση προς μία τέτοια κατεύθυνση θα εξαρτηθεί επίσης από τα σχέδια και τις φιλοδοξίες που διατηρεί ο Αλ. Τσίπρας για τον εαυτό του περισσότερο, παρά για το κόμμα του.
Με λίγα λόγια, ενώ το 2015 ήταν χρονιά πολιτικής κυριαρχίας του Αλ. Τσίπρα, προβλέπεται ότι το 2016 τα πολιτικά πράγματα θα είναι πιο σύνθετα. Οχι μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για την αντιπολίτευση, ιδιαίτερα αν οι εξελίξεις οδηγήσουν σε καταστάσεις που θα απαιτούν αποφάσεις από διάφορες πλευρές, της αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένης. Δεν πρέπει να λησμονείται ότι την υπογραφή του τρίτου μνημονίου με τους όρους και τις δεσμεύσεις που περιλαμβάνει τη στήριξαν επίσης μέσα στη Βουλή η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.