Ωστε λοιπόν κάποιος βυσσοδομών βουλευτής του Ποταμιού πλησίασε στη Βουλή τον γιο του κ. Βασίλη Λεβέντη, στο περιθώριο της συζήτησης για το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών, και του ψιθύρισε πως τώρα, λόγω της δυσφορίας των ΑΝΕΛλήνων, είναι η χρυσή ευκαιρία να συμπράξουν και να ρίξουν την κυβέρνηση. Και ο κ. Λεβέντης, Αργος πανόπτης και παντακουστής, ήταν κάπου εκεί κοντά και άκουσε όσα είπε χαμηλόφωνα ο συνωμότης Ποταμίσιος στον εμβρόντητο, λέει, Ενωσοκεντρίτη. Τα έγραψε βαθιά στη μνήμη του, τα επεξεργάστηκε κι έπειτα, ευκαιρίας δοθείσης και διαύλου προσφερθέντος (ουρά κάνουν, άλλωστε, ποιος να πρωτοπαρουσιάσει τον νέο Νέστορα της φυλής ή κάτι τέτοιο), τα ξεφούρνισε και από τηλεοράσεως.
Για να τα μάθουμε όλοι. Να μάθουμε, δηλαδή, πως η πολιτική ασκείται –εξακολουθεί να ασκείται– διά της εποικοδομητικής μεθόδου «κάπου πήγα, κάποιον είδα, κάτι μού είπε να σας πω». Χωρίς πολλά πολλά ονόματα. Ωστε να τους παίρνει όλους η μπάλα. Να υποψιάζονται οι πάντες τους πάντες. Και να κανιβαλίζουμε δίχως αγωνία ότι θα μας τελειώσει η λεία.
Αν ο κ. Λεβέντης προέβαινε σε ανάλογης ευκρίνειας και σαφήνειας αποκαλύψεις από την τηλεοπτική εκπομπή που διατηρούσε στη μακρότατη περίοδο πριν γίνει βουλευτής (κάτι σαν «Κρυφό σχολειό» νέου τύπου), πώς θα αντιδρούσαμε άραγε; Το πιο πιθανό είναι ότι θ’ αλλάζαμε κανάλι. Εχουμε χορτάσει άλλωστε από προανακοινώσεις αποκαλυπτηρίων που ο γδούπος τους είναι ασύγκριτα βαρύτερος από το νόημά τους. Εχουμε χορτάσει από σπερμολογίες, διαδόσεις και ιντερνετικού ήθους ανωνυμογραφία. Από ακριτομυθίες και υπονοούμενα που εξαπολύονται ποιος ξέρει με ποια εν τω βάθει όρεξη εκβιασμού, και από δηλώσεις του τύπου «εγώ ξέρω ποιος είναι εξώλης και προώλης, αλλά δεν είναι της παρούσης να σας τα πω χαρτί και καλαμάρι». Οποιος ξέρει όμως οτιδήποτε αφορά τον δημόσιο βίο, οφείλει να το πει όλο και εξαρχής, όχι σε δόσεις και με κλείσιμο του ματιού. Ιδού το χαρτί, ιδού και το καλαμάρι, έτσι δεν λέει η παλιά παροιμία;
Το ενδεχόμενο να μην έχει συνειδητοποιήσει ο κ. Λεβέντης τον νέο του ρόλο και τις απορρέουσες ευθύνες, να μην έχει πιστέψει ακόμη ότι κάμποσοι από τους χλευαστές του μεταμορφώθηκαν σε ψηφοφόρους του «για να κάνουν την πλάκα τους και να την πουν στο σύστημα» (μετατρέποντας και τον ίδιο σε μέρος του συστήματος), δεν μπορούμε να το διαγράψουμε εύκολα. Η απροσδόκητη καθιέρωσή του στην ολιγάριθμη ομάδα των πατέρων του έθνους –που συσκέπτονται εκτάκτως για τη μοίρα του έθνους και δεν έχουν πια λόγο να μοιράζουν κατάρες σε ανιαρά λαϊκιστικές και αφόρητα ναρκισσιστικές τηλεεκπομπές– ήταν όντως η ευκαιρία για να πάρει τη ρεβάνς του. Για να συνεχίσει, δηλαδή, να κάνει ό,τι ακριβώς έκανε και να λέει ό,τι έλεγε και όπως το έλεγε, αλλά πια να μας υποχρεώνει να σκεφτόμαστε ότι τα λεγόμενά του έχουν βαριά πολιτική σημασία. Λόγω του θεσμικού του ρόλου και μόνο…