Πρωτοχρονιά. Ας έχει ο καθένας μας αυτά που έχει ανάγκη, ας αποκτήσει αυτά που ποθεί, ας ζεσταίνεται πάντα με αγάπη και με όσα θέλει να κρατά στη μνήμη. Οσο σκέφτομαι τη χαρά της αρχής του νέου έτους, την ανάγκη να ελπίζουμε, τόσο δεν μπορώ να ξεφύγω από τη σκιά του 2015, που μας θυμίζει ότι το 2016 πρέπει να είναι καλύτερο – επειδή δύσκολα αντέχεται άλλος ένας χρόνος όπως ο προηγούμενος. Και αυτό είναι το πολύτιμο κληροδότημα του ’15.
Ενώ αναζητώ μια καλή, πρωτότυπη ευχή να μοιραστώ μαζί σας, κάτι που αρμόζει στις δύσκολες στιγμές που ζει το έθνος, αισθάνομαι αδυναμία, ντροπή. Μπορεί να έχω την τιμή να επικοινωνώ με τους αναγνώστες αυτήν τη σημαδιακή ημέρα, αλλά δεν τολμώ να σκεφθώ ότι γνωρίζω τι μπορεί να θέλει ο καθένας που μόνος του και συλλογικά εκπροσωπεί αυτόν τον αρχαίο, πάντα νέο λαό. Στις εμπειρίες μου στο εξωτερικό, σε ταξίδια, στην καθημερινότητα στην Ελλάδα, στις αναζητήσεις στην Ιστορία και στους μύθους, από τα λίγα που έμαθα είναι ότι οι Ελληνες τα καταφέρνουν περίφημα όταν τους δίνεται έστω μισή ευκαιρία. Οταν δεν βρίσκουν συνεχώς εμπόδια μπροστά τους και όταν δεν τους τυφλώνουν με παραμύθια. Τα εμπόδια μπορούν να τα ξεπεράσουν με επιμονή και εφευρετικότητα, που τους περισσεύουν – τα ψέματα όχι. Επειδή έχουμε πλούσια φαντασία και μεγάλο εγωισμό, τείνουμε να πιστεύουμε ότι αυτό που θέλουμε είναι και πραγματικό, ή, ακόμη χειρότερο, ότι θα το επιβάλουμε στην πραγματικότητα. Με αυτόν τον τρόπο νομίζουμε ότι μπορούμε να ζούμε μια ζωή όπως τη θέλουμε. Εως τη στιγμή που θα πέσουμε στην ξέρα της πραγματικότητας.
Σε αυτή την ξέρα πέσαμε με περισσή, αν και απελπισμένη, οργή το 2015. Ηταν σαν να μην μπορούσαμε να αποφύγουμε τη σύγκρουση. Οχι επειδή δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε πορεία εάν το θέλαμε, αλλά επειδή επιμέναμε ότι τα εμπόδια δεν υπήρχαν – έτσι, δεν θα αλλάζαμε πορεία εάν δεν τσακιζόμαστε πρώτα. Και το 2015, με τα λάβαρα υπερήφανα να ανεμίζουν, με την πίστη ότι τίποτα δεν μπορούσε να είναι χειρότερο από την ταραχώδη θάλασσα της οικονομικής κρίσης και του προγράμματος προσαρμογής – τσακιστήκαμε στα βράχια. Και μάθαμε ότι υπήρχαν χειρότερα. Ας μη θυμόμαστε τους θλιβερούς λαοπλάνους μπουρλοτιέρηδες που βούτηξαν από το σκάφος τη στιγμή της σύγκρουσης, ας μη μείνουμε σε πόσα χάσαμε και σε όσα θα χάσουμε ακόμη, και ας εκφράσουμε την ελπίδα πως τουλάχιστον τώρα οι περισσότεροι βλέπουμε την πραγματικότητα.
Τώρα, γνωρίζοντας πλέον την αλήθεια και τις αντοχές μας, με τα μάτια ανοιχτά, μπορούμε να επιλέξουμε με μεγαλύτερη προσοχή ποιους θέλουμε να μας κυβερνούν και τι θέλουμε να πετύχουν. Για να πετύχει ο καθένας μας –είτε νέος ή νέα στην αρχή της καριέρας του είτε επιχειρηματίας– αυτό που απαιτείται είναι σταθερότητα. Ούτε περισσότερα ούτε λιγότερα. Πολιτική, φορολογική, διοικητική σταθερότητα. Και δικαιοσύνη. Οταν βρούμε στη δική μας χώρα τις συνθήκες που επιτρέπουν σε άλλους λαούς να ευημερούν, θα ξεφύγουμε από την παγίδα της εξάρτησης, της απόγνωσης και της οργής – όλα όσα μας οδηγούν τόσο συχνά στην ομίχλη του ψεύδους. Αυτό απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας των πολιτικών, αλλά και την απαίτηση του λαού να αλλάξουν οι πολιτικοί. Το ένα δεν γίνεται χωρίς το άλλο.
Το 2015 μας άφησε πολλές πληγές, αλλά μας άνοιξε τα μάτια. Ας το θυμόμαστε για να πορευτούμε αλλιώς. Γι’ αυτό, δεν αρμόζουν ευχές. Μόνο η απαίτηση να εξασφαλιστεί η σταθερότητα και να επενδύουμε στην αλήθεια, για να πετύχουμε ατομικά και συλλογικά. Τότε η ελπίδα δεν θα αποπλανάται από τον πειρασμό για επιστροφή στο παρελθόν, αλλά θα μας οδηγεί προς το μέλλον.