Η ενατένιση της νέας χρονιάς, με την έννοια τού τι μας περιμένει, δεν απαιτεί πολλά. Μόνον μια αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν, που δεν ξεπερνά τους δώδεκα μήνες. Ποια κατάσταση βιώναμε ακριβώς τέτοιες ημέρες πέρυσι; Ημασταν σε παραμονές εκλογών, λόγω της άκαρπης (εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ) προεδρικής εκλογής. Το αποτέλεσμα ήταν περίπου προδιαγεγραμμένο. Ποιος δεν θα ήθελε να σκιστούν τα μνημόνια;
Ποιος θα έλεγε όχι στην επαναφορά των δώρων των Χριστουγέννων και του Πάσχα; Ποιος δεν θα επιθυμούσε να επανέλθουν μισθοί και συντάξεις στα επίπεδα του 2009; Μπροστά σ’ αυτήν την ολική επαναφορά της «χαμένης ευδαιμονίας», όλες οι άλλες επαγγελίες του προγράμματος Θεσσαλονίκης ήταν αμελητέες. Ουδείς ενδιαφερόταν αν η Παιδεία μας κινδύνευε να πισωγυρίσει στη δεκαετία του ‘80, με την επιβράβευση της μετριότητας και την απαγόρευση της αριστείας; Ουδεμία ανησυχία για το εγχείρημα εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος αριστερίστικης και παρωχημένης νοοτροπίας, σχεδόν σ’ όλους του τομείς της δημόσιας ζωής;
Ολα αυτά ήταν «παράπλευρες απώλειες» έναντι του μεγάλου στόχου. Την ανάκτηση της απολεσθείσης «ευημερίας». Αυτές τις γιορτινές ημέρες είδατε κανέναν να παραπονείται και να διαμαρτύρεται γι’ αυτές τις παράπλευρες απώλειες; Οχι. Ολοι έτρεχαν και αγωνιούσαν στις ουρές για να σώσουν το σπίτι τους. Ολοι διεκτραγωδούσαν την επιτεινόμενη φτώχεια και ανέχειά τους. Ολοι υπενθύμιζαν στους κυβερνώντες τις απατηλές υποσχέσεις, που μετατράπηκαν σε νέα άχθη και σε επιπρόσθετες απειλές.
Ωστόσο, όσοι από εμάς (πολίτες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι) είχαμε διαβλέψει τις συνέπειες και προσπαθήσαμε να αποτρέψουμε την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε το δικαίωμα να νιώθουμε δικαιωμένοι. Προ πάντων, δε, είναι απαράδεκτος ο πειρασμός κάποιας χαιρεκακίας για τους εξαπατηθέντες συμπολίτες μας, τους περισσότερους από του οποίους βλέπουμε σήμερα στα κανάλια να υποφέρουν και να περιγράφουν την επιδείνωση της ζωής τους. Αλήθεια, πόσες φορές και εμείς, οι προ έτους «σώφρονες και προνοητικοί», δεν έχουμε εξαπατηθεί από πολιτικές επαγγελίες, υποσχέσεις και δεσμεύσεις; Μήπως και με τη δική μας ψήφο δεν έχουμε αναδείξει ανίκανες και επιβλαβείς κυβερνήσεις; Οι συνέπειες, όμως, μιας κακής ή και ζημιογόνου διακυβέρνησης αφορούν όλους μας. Κατά περίπτωση, και τους «προνοητικούς» και τους «απερίσκεπτους» συνέλληνες. Πριν από έναν χρόνο, από τη θέση αυτή, διατύπωνα την άποψη πως το εκλογικό αποτέλεσμα του περασμένου Ιανουαρίου «δεν ήταν ο κύριος σεισμός». Φοβόμουν (και εξακολουθώ να φοβάμαι) πως με την επιλογή μας αυτή αναστείλαμε τον αναγκαίο προβληματισμό μας, ως πολίτες και ως κοινωνία. Επιχειρήσαμε να αμνηστεύσουμε τις δικές μας ευθύνες για τη σοβούσα κρίση. Ακυρώσαμε κάθε αναγκαία αυτοκριτική για μεταμέλεια και σωφρονισμό. Στην απαρχή της κρίσης όλοι οι ξένοι μάς αντιμετώπισαν «με χλευαστική εχθρότητα, για την οκνηρία, τον φιλοτομαρισμό και την ασύστολη τάση μας προς έναν αμέριμνο ευδαιμονισμό, μέσω του δάνειου καταναλωτισμού».
Εως τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 είχαμε πετύχει να μετατρέψουμε τη «χλευαστική εχθρότητα» σε επιφυλακτική συμπάθεια. Μέσα στον χρόνο που πέρασε αυτή η μετεξέλιξη στη στάση των «ξένων» (κατ’ άλλα εταίρων, συμμάχων, αλλά και μόνων διασωστών) τείνει να «παγώσει», ή και να ανατραπεί. Ας αφήσουμε, όμως, τους κυβερνώντες. Τούτες οι ημέρες προσφέρονται για απολογισμό πεπραγμένων, για διόρθωση λαθών, για ένα νέο ξεκίνημα. Μ’ αυτό το πνεύμα ευχόμαστε όλοι (και μεταξύ μας) «καλή χρονιά».