Καθ’ όλο τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος. Κάτι όχι και τόσο φυσιολογικό. Ηρθε ο χειμώνας, και οι βροχές, και τα χιόνια. Μια (όψιμη) εξέλιξη απολύτως φυσιολογική για την εποχή. Ομως αυτό το αναμενόμενο γύρισμα του καιρού είναι που τον έφερε –περισσότερο από την παρατεταμένη ανησυχαστική ζέστη– στην κορυφή της ειδησεογραφίας. Τα νέα για τον καιρό είναι από τα πιο δημοφιλή, τα πιο πολυδιαβασμένα. Και δεν μιλάμε για ακραία καιρικά φαινόμενα και μεγάλες φυσικές καταστροφές: Για τις πλημμύρες και την καταιγίδα Φρανκ στην Αγγλία, για τις κατακλυσμιαίες βροχές και τους τυφώνες σε Μιζούρι, Ιλινόι και 44 ακόμη περιοχές των ΗΠΑ, για τις πλημμύρες σε Βραζιλία, Ουρουγουάη, Παραγουάη, Αργεντινή. Αναφερόμαστε στον κοντινό μας χιονιά.
Μια εξήγηση θα ήταν ότι ο άνθρωπος, κουρασμένος από την κρίση της δημόσιας ζωής, την αμφισβήτηση της προόδου, τις μεταπτώσεις ανάμεσα στη φλόγα και στον σκεπτικισμό, στην πίστη και στο ψέμα, στην προσμονή και την παραίτηση, ανοηταίνει και απρακτεί ασχολούμενος με κάτι πεζό, τον καιρό. Με κάτι τετριμμένο και κυκλικό, που εντούτοις τον μεταφέρει έξω από το ασφυκτικό πλαίσιο της καθημερινότητας, στη θριαμβική παραφορά της φύσης, στο πρωταρχικό περιβάλλον ζωής, σε αυτό που νιώθει ορμητικά στο δέρμα, τον αέρα, το κρύο, το νερό, το χιόνι, που απομακρύνουν ταλαντεύσεις και αβεβαιότητες, τις ασυνέχειες και τις αναστολές των αισθημάτων και της συνείδησης… (Παλιότερα ο άνθρωπος μιλούσε με τη φύση ή, τουλάχιστον, πίστευε ότι μιλούσε· σήμερα, δεν υφίσταται ο μυθικός συνομιλητής. Εξ ου, ενδεχομένως, και η ανάγκη γι’ αυτήν την αφόρητα ανιαρή ενασχόληση με τα μετεωρολογικά συμβάντα.)
Πάντως, γεγονός είναι ότι η γνώριμη εικόνα αλλάζει (π.χ. όλα ντύνονται στα λευκά) και το περιβάλλον παρουσιάζεται εξαγνισμένο, απαλό, ή «καθαρό» και έντονα χρωματιστό σαν καρτ ποστάλ του παλιού καιρού.
Δηλαδή, όσο κι αν ο καιρός αποτελεί ως θέμα το άκρον άωτον της κοινοτοπίας, της κενολογίας, της απονεκρωμένης ζωής, της ρηχής απολίτικης επικοινωνίας –ο Οσκαρ Ουάιλντ έλεγε ότι «η συζήτηση για τον καιρό είναι το τελευταίο καταφύγιο όσων δεν έχουν φαντασία»–, ωστόσο οι αλλαγές του, που επηρεάζουν διάθεση και σκέψεις, εμπεριέχουν κάτι το εξωτικό, που έχει να κάνει τόσο με τη μη καθοδηγούμενη από τον άνθρωπο μεταβολή όσο και με τη μαγεία της πρόβλεψης (όλα τα δελτία ειδήσεων περιλαμβάνουν δελτίο καιρού και οι περισσότεροι ενδιαφέρονται για την πρόγνωσή του). Μιας «προφητείας» που, τελικά, εξουδετερώνεται από την εξισορρόπηση των ενδεχομένων: θα έχει αραιή συννεφιά, με πιθανότητα τοπικών καταιγίδων…
Επειτα ο καιρός, ως αλληλουχία φαινομένων που δεν υπόκεινται στον έλεγχό μας, κατά ένα τρόπο συντηρεί τον διφορούμενο μύθο της ανθρώπινης κοινότητας. Ο οποίος λειτουργεί σε δύο στάδια: πρώτα αποκαλύπτει τις διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους – η βροχή στις Φιλιππίνες σκοτώνει χιλιάδες, στο Τέξας δεκάδες. Και ύστερα, μέσα από αυτές τις διαφορές ανασύρει, μαγικά, μια ενότητα – ο άνθρωπος γεννιέται, μεγαλώνει, εργάζεται, χαίρεται, λυπάται, πεθαίνει κάτω από τον ίδιο ήλιο, το ίδιο αγιάζι, την ίδια νεροποντή. Καιρός. Ενα άλλοτε οργισμένο άλλοτε βελούδινο βλέμμα πάνω στην ποταπή αλλά υπέροχη «μυρμηγκοφωλιά» μας…