Θα σας μιλήσω για κάτι που δεν μπορώ να σας δείξω, καθώς η φωτογραφία είναι σε πολύ χαμηλή ανάλυση. Μπορώ όμως να προσπαθήσω να σας το περιγράψω και αξίζει τον κόπο η προσπάθεια, γιατί είναι μακράν –μπάι φαρ, όπως λέμε στα χωριά μας– η καλύτερη ευχετήρια κάρτα πολιτικού που έχω δει ποτέ. Είναι η κάρτα του Νότη Μηταράκη ή Mitarachi, σύμφωνα με τον ιταλίζοντα τύπο που χρησιμοποιεί όταν κινείται σε διεθνείς κύκλους – και δικαιολογημένα, διότι ο Ελληνας δεν είναι παρά ένας Βαλκάνιος που νομίζει ότι είναι Ιταλός.
Τα πρόσωπα της εικόνας. Αριστερά, βλέπουμε προφίλ μία κυρία με μακριά λευκή εσθήτα, είναι η κυρία Μηταράκη. Δεξιά, επίσης προφίλ, ένα κοριτσάκι με κόκκινο φόρεμα, είναι η κόρη του ζεύγους. Η μικρή τείνει το χέρι προς τη μητέρα της και εκείνη το παίρνει στο δικό της. Ανάμεσά τους, ανφάς και κορδωμένος όπως πάντα, ο Νότης, με τα χέρια του ανοικτά και απλωμένα, ώστε η αγκαλιά του να περικλείει μητέρα και κόρη.
Μας κοιτάζει με το πιο αστείο βλέμμα του: το σοβαρό. Ευτυχώς, όμως, το αντισταθμίζει με ένα ανθυπομειδίαμα. Η στάση της κεφαλής, ελαφρώς γερμένη προς τα εμπρός, τονίζει την αποφασιστικότητα της προσωπικότητας του ανδρός, καθώς και το προγούλι του, αφού το αδύναμο πιγούνι του χάνεται μέσα στις χαριτωμένες δίπλες που αποκτά ο άνθρωπος στο πρόσωπο και γύρω από τον λαιμό καθώς μεγαλώνει και παχαίνει.
Το βρίσκω απαράμιλλο ως φωτογραφική σύνθεση. Μητέρα και κόρη, λευκό και κόκκινο, ωριμότητα και αθωότητα ενώνονται υπό τη σκέπη του Νότη, ο οποίος, ως οφείλει εκ του ηγετικού ρόλου του γενικώς, γεφυρώνει τις διαφορές μεταξύ τους και εγγυάται την ασφάλειά τους. Εχει όλο το βάθος μιας αναγεννησιακής σύνθεσης, αλλά και όλα εκείνα τα γνωρίσματα της ελληνικότητας που την αναιρούν. Είναι η Ελλάδα η αρχοντοχωριάτα, που αισθάνεται ασφαλής μέσα στην αυταπάτη ότι είναι Ευρώπη.
Περαιτέρω βάθος στην ωραία σύνθεση προσδίδει και το φόντο της φωτογράφισης. Αυτό δύσκολα περιγράφεται. Είναι μεταμοντέρνο χριστουγεννιάτικο δένδρο, είναι ο τροχός της τύχης ή μήπως ο θρόνος του παγωνιού, όπου εκάθητο κάποτε ο υπερήφανος βασιλεύς του Νεπάλ, προτού τον ανατρέψουν κάτι κομμουνιστές; Ισως να μην είναι τίποτε από αυτά, αλλά η θέση τού απροσδιορίστου φύσεως και μορφής αντικειμένου στη σύνθεση είναι να υπενθυμίζει το άδηλον του μέλλοντος.
Δίπλα στη φωτογραφία, διαβάζουμε γραμμένο από το χέρι του Νότη το εξής: «Θερμότατες και ειλικρινείς ευχές». Ο γραφικός χαρακτήρας είναι του τύπου εκείνου για τον οποίον, φαντάζομαι, ένας γραφολόγος θα έκανε πάρτι: πολύ μικρά γωνιώδη γραμματάκια και σε αρκετή απόσταση το ένα από το άλλο, το δε κεφαλαίο θήτα είναι ένας τεράστιος κύκλος, σαν από διαβήτη, με μία μικροσκοπική παυλίτσα στο κέντρο σαν στιγμή.
Την κοιτάζω και δεν τη χορταίνω. Αυτό δεν είναι κάρτα, είναι έργο τέχνης. Βυθίζομαι στο βλέμμα του Μηταράκη και διαισθάνομαι ότι, ναι, το 2016 θα είναι η χρονιά του…
Happy ending
Καλά νέα, επιτέλους. Ο Αποστόλης G.G.Κώστας μάζεψε τους δικούς του, εκεί στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, και τους ανακοίνωσε τους στόχους του για το νέο έτος. Πρώτον, η βελτίωση υπηρεσιών. Δεύτερον, η διεκδίκηση περισσότερων πόρων από την κυβέρνηση, ώστε να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο η βελτίωση των υπηρεσιών. Τρίτον, να ολοκληρωθεί η απορρόφηση του τρέχοντος ΕΣΠΑ. Τέταρτον, να προετοιμασθεί και να οργανωθεί η απορρόφηση κονδυλίων του νέου ΕΣΠΑ.
Δεν εξετάζω κατά πόσον είναι εφικτοί ή ρεαλιστικοί οι στόχοι του G.G.Κώστα. Μου αρκεί αυτό που σημαίνουν: ότι το παιδί έγινε καλά, θεραπεύτηκε από την παλαβομάρα ότι θα γινόταν αρχηγός. Αυτό ήταν και πέρασε, λοιπόν. Με τον καιρό, θα το ξεχάσουμε και όλα θα γίνουν όπως πριν. Ή σχεδόν όπως πριν, γιατί αυτά τα νοσήματα συνήθως αφήνουν κάτι. Οπως με ένα φίλο μου –εξαιρετικό παιδί, από πρώτης τάξεως οικογένεια–, που όταν ήταν μικρός αρρώστησε πάρα πολύ σοβαρά, με αποτέλεσμα για μερικά χρόνια να νομίζει ότι ήταν αριστερός. Σήμερα, όταν καμιά φορά πάει να πει: «Τότε που ήμουν στον Ρήγα», εγώ τον διακόπτω, του κάνω ένα πατ-πατ στον ώμο και του λέω: «Δεν ήσουν στον Ρήγα, καλέ μου, άρρωστος ήσουν». Το πολύ πολύ, κάτι ανάλογο να έχει μείνει και στον Αποστόλη ύστερα από χρόνια. Αλλά, επειδή είναι καλό παιδί, είμαι βέβαιος ότι θα έχει πάντα πολλούς φίλους για να τον επαναφέρουν…
Αν μου επιτρέπετε
Υποδεχόμενος την κοπέλα από τη Συρία, που έζησε τη δουλεία στα χέρια των καθαρμάτων του «Ισλαμικού Κράτους», ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τόνισε στις δηλώσεις ότι το Ι.Κ. είναι «εχθρός της δημοκρατίας και του πολιτισμού».
Πολύ σωστά μεν, αλλά η αναφορά στη δημοκρατία, εφόσον μιλάμε για το Ι.Κ., περιττεύει. Είναι σαν να καταγγέλλεις τον Νεάντερταλ, που ντύνεται με τα τομάρια των άλλων ζώων, ότι είναι, ας πούμε, «εχθρός του pret-a-porter». Το λες; Δεν το λες! Στην περίπτωση αυτών των ανώμαλων, μιλούμε για έλλειψη στοιχειώδους ανθρωπισμού, χωρίς τον οποίον πολιτισμός δεν νοείται. Επομένως, για τα μέτρα αυτού του είδους των ζώων, η μορφή του πολιτεύματος είναι δευτερεύουσα πολυτέλεια, που θα την αντιμετωπίσουν σε πολύ κατοπινότερο στάδιο του εκπολιτισμού τους – αν κάτι τέτοιο είναι ποτέ δυνατόν…
Ηλθε ο Αη Βασίλης!
Αλλά δεν ήταν όπως τον περιμέναμε, θα σας απογοητεύσω. Ηταν παχουλός, όπως πρέπει, αλλά ντυμένος με pin-striped κοστούμι, πουκάμισο με cut-away κολάρο που τονίζει τον ανύπαρκτο λαιμό του, γραβάτα και pochette. Είχε μπούκλες γκρίζες και δέρμα γυαλιστερό σαν να είναι μονίμως ιδρωμένος. Δεν είχε λευκή γενειάδα, αλλά την αξυρισιά των τεσσάρων ημερών, που θεωρείται στυλ. Δεν έκανε «χο-χο-χο!», αλλά χαμογελούσε διαρκώς με ένα ψεύτικο, τραβηγμένο χαμόγελο, που τον κάνει να μοιάζει με παχύ χάμστερ. Ηταν ο Κατρούγκαλος που έφερε το ασφαλιστικό. Ας μην πω «και του χρόνου»…