Κατά τη διάρκεια της εορταστικής περιόδου, το μυαλό πολλών γύρισε έναν χρόνο πριν: στην παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2015, όταν η χώρα οδηγούνταν σε πρόωρες εκλογές, ύστερα από τις τρεις αποτυχημένες ψηφοφορίες για την ανάδειξη του Σταύρου Δήμα σε νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε, κι επειδή, δώδεκα μήνες μετά, ο πειρασμός είναι μεγάλος, καταλαβαίνω απολύτως τη συζήτηση που περιστρέφεται γύρω από ένα (άχρηστο, πλέον) «αν»: ποια θα ήταν η πορεία της χώρας αν το πολιτικό σύστημα είχε κατορθώσει να υπερβεί τον εαυτό του και είχε ομονοήσει στην εκλογή του διαδόχου του Κάρολου Παπούλια;
Ο πειρασμός με τα άχρηστα «αν» της πολύ πρόσφατης ελληνικής πολιτικής ιστορίας επιστρέφει ξανά και ξανά: τι θα είχε συμβεί αν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε λάβει αμέσως μετά τις εκλογές του 2009 μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής καθησυχάζοντας εταίρους και αγορές; Τι θα είχε συμβεί αν στις εκλογές της Νέας Δημοκρατίας εκείνη τη χρονιά είχε αναδειχθεί πρόεδρος η Ντόρα Μπακογιάννη; Τι θα είχε συμβεί αν ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε σηκώσει τη σημαία του αντιμνημονιακού αγώνα; Τι θα είχε συμβεί αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν βιαζόταν τόσο πολύ να ανέλθει στην εξουσία, ποντάροντας τόσο επιπόλαια στη δημαγωγία;
Αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, με τα «αν» δεν γράφεται ιστορία. Και οι δώδεκα μήνες που συμπληρώνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο τιμόνι της χώρας είναι η μόνη πραγματικότητα που διαθέτουμε. Καλή ή κακή, αρεστή ή ανυπόφορη, αυτή είναι. Ακόμα περισσότερο, η ιστορία δεν γράφεται σε συνθήκες εργαστηρίου. Ο Αλέξης Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός όχι μόνο γιατί έχει προφανή επικοινωνιακά χαρίσματα αλλά γιατί κατάφερε να εκφράσει (και να εκπροσωπήσει) πολύ συγκεκριμένα κοινωνικά αιτήματα. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτη κοινοβουλευτική δύναμη σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις εκτόνωσε σε σημαντικό βαθμό την κοινωνική ένταση του αμέσως προηγούμενου διαστήματος. Ας σκεφτούμε όσοι έχουμε «κολλήσει» στην αποτυχημένη διαδικασία για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πώς θα είχε αντιδράσει η κοινωνία στο σενάριο εξάντλησης της τετραετίας από τους δύο «μονομάχους» του παλαιού δικομματισμού. Τα σκέφτομαι όλα αυτά (και) στον απόηχο της επικαιρότητας των ημερών: το επενδυτικό σχέδιο που σχετίζεται με την αξιοποίηση του Αστέρα της Βουλιαγμένης και είχε καταγγελθεί σφόδρα από τον αντιπολιτευόμενο, τότε, Αλέξη Τσίπρα εγκρίθηκε από την παρούσα κυβέρνηση με το ίδιο τίμημα που είχε εξασφαλίσει η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ. Τότε ο «Αστέρας» ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ σε καθεστώς «ξεπουλήματος», τώρα ένα σεμνό δελτίο Τύπου από το ΤΑΙΠΕΔ μάς ενημερώνει για την ολοκλήρωση της συμφωνίας λίγο πριν από την εκπνοή του 2015.
Συνοπτικά: ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «υποχρεωτικά» γεγονότα σε μια μεταβατική πορεία του τόπου από μια εποχή σε μιαν άλλη. Ας ελπίσουμε ότι στο τέλος αυτής της επίπονης διαδρομής η Ελλάδα θα είναι μια καλύτερη χώρα.