Ανήμερα την Πρωτοχρονιά ένας ένοπλος σκότωσε δύο άτομα στο κέντρο του Τελ Αβίβ ανοίγοντας πυρ εναντίον ανθρώπων που κάθονταν σε καφετέριες και στη συνέχεια διέφυγε. «Δεν είναι τζιχαντιστής, είναι ψυχολογικά ασταθής», δήλωσε ο πατέρας του. Παραμονή Πρωτοχρονιάς μια παρέα εφήβων στις Βρυξέλλες αποφάσισε να διασκεδάσει πετώντας ένα αυτοκίνητο στις σκάλες ενός σταθμού του μετρό. Το περιστατικό προκάλεσε πανικό. Οι νεαροί το έβαλαν στα πόδια. Λίγες ώρες πριν από την αλλαγή του έτους, οι γερμανικές αρχές πληροφορήθηκαν από μυστικές υπηρεσίες του εξωτερικού ότι επίδοξοι καμικάζι σχεδίαζαν επιθέσεις αυτοκτονίας στο όνομα του Ισλαμικού Κράτους σε δύο σιδηροδρομικούς σταθμούς του Μονάχου. Σήμανε συναγερμός, οι σταθμοί εκκενώθηκαν για ώρες.
Το απόγευμα της παραμονής Πρωτοχρονιάς ξέσπασε μεγάλη σε έκταση πυρκαγιά στο ξενοδοχείο «The Address Hotel» στο Ντουμπάι των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Ενας άνθρωπος έχασε τη ζωή του από καρδιακή προσβολή, αρκετοί οι τραυματίες. Ανθρώπινο λάθος ή τρομοκρατική επίθεση; Τα αίτια της πυρκαγιάς υπό διερεύνηση.
Η σοβαρή απειλή και η φαιδρότητα, η παράνοια και ο χαβαλές, η οργανωμένη επίθεση και η σατανική σύμπτωση μπερδεύτηκαν τις ημέρες των Γιορτών, δίνοντας μια πυκνή πρόγευση του νέου παγκόσμιου τοπίου, φυσικού και ψυχικού. Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τι κρύβεται στο μυαλό ανθρώπων που έλκονται να σκοτώνουν ή να τρομοκρατούν, όποια κι αν είναι τα κίνητρα των πράξεων τις οποίες είτε σχεδιάζουν και δεν φέρουν εις πέρας είτε εκτελούν. Ο εφιάλτης της τρομοκρατικής επίθεσης δημιουργεί ατμόσφαιρα συμπαγή και πνιγηρή. Υπόκωφη ένταση στις μεγάλες πόλεις, μετατοπίσεις στις συμπεριφορές, στις αντιδράσεις, για να περιοριστούμε στην καθημερινότητα και να μην επεκταθούμε στους ελέγχους και στα μέτρα ασφαλείας, που μπορεί να οδηγήσουν στη μετατροπή των ευρωπαϊκών πόλεων σε φρούρια.
Η «ψυχολογική αστάθεια» αγγίζει όλο και μεγαλύτερο αριθμό πολιτών. Δεν είναι μόνο ο θρησκευτικός φανατισμός και το μίσος κατά των δυτικών κοινωνιών που γεννά ή αναπαράγει σχέδια για επιθέσεις. Υπάρχουν και εκείνοι που απλώς μιμούνται συμπεριφορές οδηγημένοι από ψυχικές ασθένειες, οι οποίες όσο δύσκολα μπορούν να διαγνωστούν ακόμη πιο δύσκολα μπορούν να θεραπευτούν. Από την άλλη, η ψύχωση που απλώνεται στους πληθυσμούς, ιδιαίτερα στα σημεία των πόλεων στα οποία υπάρχει συνωστισμός (σταθμοί, αξιοθέατα, πολυκαταστήματα, κ.ο.κ.), γενικεύεται. Ενας θόρυβος, κάποιος που κινείται ή συμπεριφέρεται περίεργα, ενώ άλλες εποχές θα πέρναγαν απαρατήρητα τώρα μπορεί να προκαλέσουν απρόσμενες αντιδράσεις. Και βέβαια πάντα υπάρχουν εκείνοι που θέλουν απλώς να σπάσουν πλάκα, να γίνουν «πρωταγωνιστές» μεγάλης αναστάτωσης (όπως οι νεαροί στο Βέλγιο). Ο πανικός μετατοπίζει την καθημερινότητα των πόλεων. Δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν θα μετακινηθούν, δεν θα διασκεδάσουν, δεν θα πιουν καφέ ή δεν θα ψυχαγωγηθούν. Οποια δραστηριότητά τους όμως, μετά τη 13 Νοεμβρίου, είναι περιτυλιγμένη με μια αδιόρατη μεμβράνη φόβου. Οι αισθήσεις είναι τεντωμένες, η καχυποψία που στρέφεται εναντίον ανθρώπων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά προδίδεται στα ανεπαίσθητα βλέμματα και στη μικρή αλλαγή στη στάση του σώματος – σαν να τεντώνεται, να βρίσκεται σε μεγαλύτερη ετοιμότητα. Μετά την επίθεση στο Παρίσι τίποτα δεν είναι ίδιο ούτε στον τρόπο που σκεφτόμαστε ούτε στον τρόπο που συζητάμε. Και δεν αναφερόμαστε σε σημαντικά πολιτικά προβλήματα όπως στην ενίσχυση του ακροδεξιού ευρωπαϊκού λαϊκισμού, ο οποίος τρέφεται από τη δαιμονοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας. Αναφερόμαστε στη διάχυση επιπλέον ποσότητας φόβου, τόσης που είναι σε θέση να μεταβάλλει τον ρυθμό του κόσμου με απρόβλεπτες, ακόμη, συνέπειες.