Τα κακά νέα, όπως γνωρίζουμε, «πουλάνε» περισσότερο από τα καλά, κι επειδή το προσφυγικό κούρασε, επανήλθαν τα σενάρια περί επικείμενης ελληνικής καταστροφής, ήτοι περί Grexit, σύγκρουσης με τους δανειστές για το ασφαλιστικό (εγκαταλελειμμένη βόμβα για πλήθος κυβερνήσεων), πολιτικής κρίσης και κοινωνικών αναταραχών. Ετσι, άλλος (αμερικανικό περιοδικό Forbes) είπε ότι θα ήταν προτιμότερο η Ελλάδα να χρεοκοπήσει και να βγει από την Ευρωζώνη, εφημερίδες όπως ο Guardian, η Telegraph, η FAZ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) κ.ά. προέβλεψαν μηδαμινή ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας το 2016 και υποστήριξαν ότι το ασφαλιστικό θα διαλύσει την κυβερνητική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και θα πλήξει τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας και τις σχέσεις της Αθήνας με τους θεσμούς. Ενώ ορισμένοι, όπως ο καθηγητής Οικονομικών Νουριέλ Ρουμπινί, ισχυρίστηκαν πως ο κίνδυνος μιας εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ απλώς αναβλήθηκε το 2015 και «είναι πάλι εδώ».
Η έναρξη άλλης μιας δύσκολης χρονιάς προδιαθέτει για προγνωστικά και αναλύσεις του είδους, ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα (για την οποία έχουν καλλιεργηθεί πλήθος στερεότυπα που μετατρέπουν το οδυνηρό μερίδιο της αλήθειας σε γενικευμένη πραγματικότητα – χώρα εσαεί χρεοκοπημένη, με πολίτες απατεωνίσκους, που συνταξιοδοτούνται από τα νιάτα τους και γλεντούν με πλαστά επιδόματα και δανεικό χρήμα), όμως δεν είναι ο μόνος λόγος που τα οικονομικοπολιτικά σενάρια καταστροφής είναι τόσο δημοφιλή.
Κατ’ αρχάς συμβαίνει διότι ο αφανισμός του άλλου, στον οποίο χρεώνεις αδυναμίες, παραλείψεις, υπαναχωρήσεις και λάθη, ενισχύει τη βεβαιότητα και την ηθικοπνευματική ικανοποίηση ότι εσύ πράττεις το σωστό. Επιπλέον, είναι έως και… απελευθερωτικό, σε κάποιον τρίτο, τον οποίο θεωρείς «ξεροκέφαλο», να συμβαίνει κάτι κακό – και η χαιρεκακία είναι μια μορφή στιγμιαίας λύτρωσης.
Ακόμη, η αγάπη στα δυσοίωνα σενάρια μοιάζει να οφείλεται και στη «συγκίνηση» που προσφέρουν στο μη εμπλεκόμενο κοινό οι νοερές έστω εικόνες καταστροφής, χαλασμού, αφανισμού, ήττας – κάποιου άλλου. Στην αποσυμπίεση της καθημερινής έντασης που δημιουργεί η «ταινία» πολιτικού τρόμου. Μια «διήγηση» εύληπτη, με έντονες πτυχές, που οδηγούν στην αβασάνιστη ερμηνεία της (ελληνικής) πραγματικότητας.
Επικοινωνιακός χειρισμός δεδομένων και από έγκριτα ΜΜΕ, ο οποίος κάθε άλλο παρά βοηθάει στην κατανόηση των τεκταινομένων και των πολιτικοοικονομικών ιδιαιτεροτήτων μιας άλλης χώρας. Μάλλον παρασύρει στην υπεραπλούστευση και στον κυνισμό. Η παραγωγή και κατανάλωση ιστοριών κατάρρευσης «ανυπάκουων» ή προβληματικών χωρών δεν σταματούν το κακό, ούτε φωτίζουν τα αίτια της αναπαραγωγής του· απλά παγιώνουν την τάση το βλέμμα να στρέφεται με μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην καταστροφή παρά στη σωτηρία. Ενώ βαθαίνει η πεποίθηση ότι δεν είναι η συνέπεια, η οργάνωση, το πολιτικό θάρρος, η ωριμότητα, η νομιμότητα, αλλά η σιωπή των αντανακλαστικών, η ασυνέπεια, η διαφθορά που προσφέρονται για πολιτική συζήτηση, αναλύσεις και ψυχαγωγία.