Βαρύ το κλίμα, καθώς και σήμερα συνέχει τους Ελληνες το πένθος για τον εμβληματικό παράγοντα της σκοτεινής όψης του Υπαρκτού Ελληνισμού: τον Χρυσόστομο (Μάκη) Ψωμιάδη, οποίος απεβίωσε ανήμερα τα Θεοφάνια από ανακοπή, αφού προηγουμένως είχε προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου Νεκταρίου στο Λαύριο.
Τι να πρωτοπούμε για τη συμβολή του στον αγώνα για το μέγιστο ιδεώδες του Ελληνισμού, την ελευθερία, στην οποία έδωσε μια νέα διάσταση. Χάρη στην τέχνη της απειλής, την οποία ανήγαγε σε ύψη δυσθεώρητα, ο εκλιπών είχε κατορθώσει να αποδείξει ότι ένας άλλος κόσμος, όπου το ακαταδίωκτο αναγνωρίζεται ως δικαίωμα σε όποιον μπορεί να το επιβάλει, είναι εφικτός.
Για τις ανάγκες αυτού του σύντομου σημειώματος, όμως, θα περιοριστώ μόνο στη συμβολή του στον πολιτισμό, τον οποίον ο εκλιπών υπηρέτησε ως ιδιοκτήτης νυκτερινών κέντρων. Ιδιαίτερα, δε, θα εκφράσω την ανησυχία μου για το μέλλον του δικού του Παρθενώνα, τον οποίον κατέλιπε ως πνευματική κληρονομία στην πόλη των Αθηνών. Εννοώ το μπουζουξίδικό του, που βρίσκεται στην Πλάκα, κάτω από τον πραγματικό Παρθενώνα και το οποίο λειτουργεί κατά παράβαση κάθε σχετικού νόμου. Οσο ζούσε ο ίδιος οι δεκάδες, ενδεχομένως εκατοντάδες, καταγγελίες ήταν σαν να μη γίνονταν ποτέ. Τώρα που τον πήρε ο Κύριος στου «παραδείσου τα μπουζούκια», τι θα απογίνει ο Παρθενών του; Ακυβέρνητη πολιτεία η νυχτερινή ζωή της Πλάκας χωρίς τον Μάκη Ψωμιάδη…
Περιττό ερώτημα
Στο φύλλο της περασμένης Τρίτης, ο Σταύρος Τζίμας γράφει μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση για τις πολιτικές εξελίξεις στη γειτονική μας FYROM. Ο έμπειρος στα βαλκανικά θέματα αναλυτής περιγράφει πώς ο Νίκολα Γκρούεφσκι έχει εδραιώσει την ηγεσία του επί μία δεκαετία, καλλιεργώντας ένα σύστημα πολιτικής και οικονομικής διαπλοκής. Εξηγεί πώς οι αντιδράσεις σε αυτού του τύπου την εξουσία επέφεραν τελικά την προκήρυξη πρόωρων εκλογών στα τέλη Απριλίου, αλλά επίσης σημειώνει ότι η νίκη του Γκρούεφσκι θεωρείται βεβαία. Καταλήγει, δε, διερωτώμενος: «Αφού ο Γκρούεφσκι θεωρήθηκε υπαίτιος για την πολιτική κρίση, πώς είναι δυνατόν τώρα να γίνει ο βασικός παράγοντας επίλυσής της».
Διότι, αγαπητέ μου Σταύρο, «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική»! Ισχύει δε και αντιστρόφως, ως εξής: Η Ελλάδα είναι μία και είναι μακεδονική, δηλαδή βαλκανική. Σε αυτά τα μέρη, όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε, αγαπητέ μου, «δεν υπάρχει τίπουτ’ άλλο»…
Μυστήρια του πολέμου
Ενα από τα μικρομεσαία μυστήρια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι τι απέγινε το περίφημο κεχριμπαρένιο δωμάτιο στο βασιλικό ανάκτορο του Καίνιξμπεργκ, της πρωτεύουσας της Ανατολικής Πρωσσίας, η οποία ισοπεδώθηκε στον πόλεμο και σήμερα λέγεται Καλίνινγκραντ, προς τιμήν ενός εγκληματικού χαρακτήρα από την παρέα του Λένιν. Αν θυμάμαι καλά, υποτίθεται ότι ήταν δώρο κάποιου τσάρου στον βασιλέα της Πρωσσίας. Προσπαθήστε να φαντασθείτε τον πλέον αποτρόπαιο αισθητικό θρίαμβο του μπαρόκ: ένα δωμάτιο που έδινε την εντύπωση του χρυσού, καθώς ήταν όλο επενδεδυμένο (χαίρε Ιωάννη Τραγ-ικ-άκη!) με πολύτιμο κεχριμπάρι Βαλτικής, που είναι και το καλύτερο στον κόσμο. Κάποιοι λένε ότι οι ναζί άρπαξαν το κεχριμπάρι και το έκρυψαν μαζί με άλλους θησαυρούς στον βυθό κάποιας λίμνης ή στις στοές κάποιου ορυχείου. Το πιθανότερο είναι ότι απλώς κονιορτοποιήθηκε στους βομβαρδισμούς.
Με όλο το σέβας, έχω να προτείνω προς την κοινότητα των ιστορικών ερευνητών μια άλλη λύση του μυστηρίου: βρέθηκε το κεχριμπαρένιο δωμάτιο και είναι σε μια πολυκατοικία στην ωραία Πεύκη· εκεί όπου κατοικεί η οικογένεια του δημάρχου Πατούλη…
Υπόδειγμα
Οι Γάλλοι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ εναντίον του τύπου που εισέβαλε οπλισμένος με μαχαίρι σε αστυνομικό τμήμα, και τον σκότωσαν με τα πυρά τους, αφού προηγουμένως αυτός είχε προλάβει να τραυματίσει έναν αστυνομικό. Οπως θα διαβάσετε στα σχετικά ρεπορτάζ, οι αστυνομικοί δεν πλησίασαν αμέσως το πτώμα του δράστη της επίθεσης. Ο λόγος ήταν ότι έφερε εμφανώς ζώνη, η οποία έμοιαζε με ζώνη εκρηκτικών από αυτές που φορούν οι βομβιστές αυτοκτονίας. Εδώ όμως εγείρονται ορισμένα ερωτήματα.
Ο εισβολέας όρμησε μέσα στο τμήμα κραυγάζοντας «Αλλά ουακμπάρ»* και επιτέθηκε με το μαχαίρι. Δεν πυροδότησε τα εκρηκτικά που υποτίθεται ότι είχε. Αρα, δεν είχε εκρηκτικά στη ζώνη, διότι δεν μπορεί να μην καταλάβαινε ότι, κραυγάζοντας χωρίς να τα πυροδοτήσει, πρόδιδε το τακτικό πλεονέκτημα της επίθεσής του. Συνεπώς, γιατί οι αστυνομικοί δεν τον πλησίασαν αμέσως μόλις έπεσε; Μήπως, θα πουν οι συνήθεις «αλληλέγγυοι», επειδή οι κακοί αστυνομικοί ήθελαν να καλύψουν το γεγονός ότι σκότωσαν με τα πιστόλια τους έναν Αραβα, που ο καημένος ήθελε μόνο να τους πετσοκόψει με ένα μαχαίρι;
Οχι, διότι το παραπάνω επιχείρημα βασίζεται στην προϋπόθεση ότι ο δράστης της επίθεσης ενήργησε βάσει κάποιας στοιχειώδους λογικής. Ομως οι δράστες τέτοιων επιθέσεων όχι μόνον είναι ψυχοπαθείς και πέραν της λογικής, αλλά κατά κανόνα είναι και υποδείγματα ηλιθιότητας. Επομένως, σωστά οι αστυνομικοί περίμεναν τους πυροτεχνουργούς…
*: Μοιραίο λάθος. Αυτό το αναφωνούμε όταν μπαίνουμε στο διαμέρισμα του δημάρχου Πατούλη…
Ιου!*
Καλά ο ίδιος. Πώς είναι όμως δυνατόν –απορώ ειλικρινά– να μη βρέθηκε ένας από τους ανθρώπους του προέδρου Λεβέντη να τον πείσει να παραλείψει από το πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του την εφιαλτική πρόταση «σας φιλώ τον καθένα στο πρόσωπο». Ηταν ό,τι πιο αηδιαστικό έχω ακούσει στην πολιτική τα τελευταία χρόνια, εφόσον βέβαια συνδέσεις την απειλή με το πρόσωπο που τη διετύπωσε.
*: Επιφώνημα υψίστης αηδίας, χρησιμοποιούμενο από τους νέους.
Μεγάλος Τιμονιέρης
Σε επαρχία της εξωτικής Κίνας, κατασκευάζεται ανδριάντας του Μάο, ύψους 36 μέτρων, σε χρωματική απόχρωση «à la Patouli», όπως λέγεται πλέον στην διεθνή διακοσμητική το χρυσό. Mένω στο ύψος του γλυπτού: γιατί μόνον 36; Για να έχει ιστορική σημασία το έργο, θα έπρεπε το ύψος να είναι στα 50 μέτρα, ένα μέτρο για κάθε εκατομμύριο νεκρών που κόστισε το περιβόητο «Μεγάλο άλμα εμπρός»…