Η σημερινή ημέρα θα αναδείξει τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, που τελικώς έπειτα από μία παρατεταμένη οικτρή και άσκοπη «ιδεολογική» αντιπαράθεση θα πρέπει να διαχειρισθεί μία διχασμένη εκλογική βάση. Το πραγματικό πρόβλημα αρχίζει από αύριο, αν και η περαιτέρω διάσπαση της κεντροδεξιάς εκ των πραγμάτων αποκλείεται, έστω για λόγους αυτοσυντηρήσεως και μόνον.
Η στήλη αυτή έχει αναφερθεί κατ’ επανάληψη στον κίνδυνο που εκπηγάζει από μία άκριτη και υπέρμετρη «φιλελευθεροποίηση» της φυσιογνωμίας ενός κόμματος σαφώς συντηρητικής διαμορφώσεως, όπως η Ν.Δ.
Παρέλκει συνεπώς η επανάληψη και ως εκ τούτου η καταπόνηση τυχόν αναγνωστών.
Στη διάρκεια της εσωκομματικής αναμετρήσεως που διεξήχθη πρωτίστως με βάση το ερώτημα ποιος από τους επίδοξους δελφίνους είναι ο ικανότερος να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα ακούσθηκαν διάφορα, και άστοχα και υπερβολικά.
Αλλά η προεκλογική περίοδος ολοκληρώθηκε. Ο κ. Τσίπρας μπορεί να ανατραπεί θεωρητικώς σε λίγες εβδομάδες, αλλά ενδέχεται να διατηρηθεί στην εξουσία για ικανό διάστημα. Βεβαίως, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναίρεσε όλες τις υποσχέσεις που τον ανέδειξαν στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015, απεδέχθη σκληρότατο μνημόνιο και όμως επανεξελέγη.
Στην αντιπάθεια των Ελλήνων πολιτών προς την κατεστημένη πολιτική τάξη της μεταπολιτεύσεως οφείλει τις εκλογικές του νίκες και όχι στις «υπερφυσικές» του ικανότητες. Οι πολίτες δεν παραπλανήθηκαν· δικαίως ή αδίκως εκδικήθηκαν, για τους δικούς τους λόγους, κυρίως το ΠΑΣΟΚ αλλά και τη Ν.Δ.
Υστερα από πολύμηνη, άγονη και άκρως αντιπαραγωγική από οικονομική άποψη αντιπαράθεση, ο κ. Τσίπρας προσαρμόσθηκε στους κανόνες του ευρωπαϊκού συστήματος και ανέλαβε το καθήκον να κατευνάσει ή μάλλον να διαπαιδαγωγήσει την ανατρεπτική αριστερά που εξέθρεψε προηγουμένως.
Το κέρδος για τον κ. Τσίπρα είναι ότι διατηρήθηκε στην εξουσία· το θετικό για το ευρωπαϊκό σύστημα είναι ότι η μετάλλαξή του δημιούργησε πρότυπο προσαρμογής και στα άλλα κόμματα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι εξελίξεις στην Πορτογαλία μετά τις τελευταίες εκλογές, και αναμένουμε τι θα συμβεί στην Ισπανία.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση υπεδέχθη με απέχθεια την άνοδο του κ. Τσίπρα στην εξουσία, και κάποιοι από τους ηγέτες της Ευρωζώνης τον αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερη δυσπιστία – σήμερα και ίσως στο διηνεκές. Αλλά το όποιο σύστημα χαρακτηρίζεται από προσαρμοστικότητα, διότι άλλως καταρρέει. Αυτό το καθιστά «σοφό» εκ των πραγμάτων, και η αποστολή αυτή εξετελέσθη με δεξιότητα από την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ και τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ.
Ουδείς γνωρίζει εάν θα είναι επιτυχής η ενσωμάτωση της ριζοσπαστικής αριστεράς στην ευρωπαϊκή καθεστηκυία τάξη, που ασφαλώς θα υποστεί με τη σειρά της αλλοιώσεις. Το βέβαιον είναι ότι η διαδικασία άρχισε στην Ελλάδα.
Ο νέος ηγέτης της κεντροδεξιάς έχει ασφαλώς σαφή επίγνωση αυτών των δεδομένων, στη βάση των οποίων θα διαμορφώσει τη φυσιογνωμία του κόμματος. Η αντιπολίτευση που θα ασκήσει θα είναι ασφαλώς σκληρότατη, αλλά η αντιπαράθεση σε θέματα αφορώντα στο πρόγραμμα προσαρμογής απλώς για να καταδειχθεί η αναξιοπιστία του κ. Τσίπρα συνιστά πολιτική αφέλεια. Μνημόνιο με ρητορεία «αριστερίστικη» εφαρμόζει η κυβέρνηση. Ας το ολοκληρώσει. Ακόμη και εάν επιτύχει, θα συντριβεί εν τέλει. Η Ν.Δ. θα πρέπει έως τότε να επεξεργασθεί νέο πολιτικό αφήγημα, διότι άλλως την αναμένει η μοίρα του ΠΑΣΟΚ.