Πέτυχε πολλά, και ταυτόχρονα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Πρώτον, θύμισε σε όλους μας ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου γνωρίσματα όπως η πραότητα του χαρακτήρα, η μεθοδικότητα, ο συγκροτημένος προγραμματικός λόγος και η επένδυση στη σαφήνεια επιβραβεύονται ακόμη. Δεν είναι μόνο τα μεγάλα λόγια, η «άνεση» στο μπαλκόνι, η δημαγωγία και η κολακεία του ακροατηρίου που καθιστούν έναν πολιτικό δυνητικά «επιτυχημένο».
Δεύτερον, έδειξε ότι η σκληρή δουλειά ανταμείβεται. Παρακολούθησα τον περασμένο Οκτώβριο την πρώτη προεκλογική συγκέντρωση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς και μου είχε κάνει εντύπωση ο βαθμός οργάνωσης του επιτελείου του έστω κι αν βρισκόμασταν στις πρώτες ημέρες της μαραθώνιας, όπως εξελίχθηκε, διαδικασίας. Στη συνέχεια ξεδιπλώθηκε μία από τις πιο καλοστημένες και, τελικά, αποτελεσματικές προεκλογικές καμπάνιες που έχουμε να θυμόμαστε: σύγχρονη στη σύλληψή της, κατόρθωσε να απευθυνθεί στην καρδιά της πιεζόμενης μεσαίας τάξης με τις σωστές δόσεις ρεαλισμού και θυμικού.
Τρίτον, παρουσίασε ικανότητες υψηλής πολιτικής δεξιοτεχνίας. Βγήκε μπροστά, απογαλακτίστηκε από το άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον, μέσα σε λίγους μήνες από «Κυριάκος Μητσοτάκης» έγινε «ο Κυριάκος», ενώ συγκρότησε συμμαχίες σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα χωρίς τη δυσάρεστη οσμή του παρασκηνίου.
Τέταρτον, έθεσε τις βάσεις για την αναγέννηση ενός ημιθανούς και απηρχαιωμένου κομματικού μηχανισμού όπου μέχρι χθες διαγκωνίζονταν φατρίες και «μάγοι της φυλής» και το φαξ επιβίωνε ως βασικό μέσο επικοινωνίας. Το στοίχημα είναι να βάλει τη δική του σφραγίδα στη μετέξελιξη της Νέας Δημοκρατίας σε σύγχρονο κόμμα της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς. Αυτό θα σημαίνει υποχρεωτικά την αποστράτευση μιας ντουζίνας στελεχών πρώτης γραμμής και την αντικατάστασή τους από φρέσκα πρόσωπα, που θα εκφράζουν το δυνατό αίτημα για ανανέωση που έστειλε η κομματική βάση.
Πέμπτον, αποκατέστησε έως ένα βαθμό τους δεσμούς της ελληνικής Κεντροδεξιάς με τις αξίες της ανοικτής κοινωνίας. Η επιμονή του να ψηφίσει εν μέσω εκλογικής διαδικασίας την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια έδειξε γενναιότητα και αποφασιστικότητα να υπερασπιστεί αυτονόητα δικαιώματα για τις περισσότερες δυτικές κοινωνίες, αψηφώντας το περίφημο πολιτικό κόστος.
Εκτον, φαίνεται ότι συσπείρωσε τους ψηφοφόρους του «Ναι» στο δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου. Κατόρθωσε, δηλαδή, να απευθυνθεί σε ένα ακροατήριο που δεν αυτοκαθορίζεται απαραίτητα ως «κεντροδεξιό» αλλά αναζητά αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο αφήγημα Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου. Στοιχεία από έρευνες κοινής γνώμης έδειξαν ότι πολλοί από τους ψηφοφόρους του πρώτου γύρου της εσωκομματικής διαδικασίας δεν είχαν προσέλθει στις κάλπες της 20ής Σεπτεμβρίου.
Ποιος να μας τα έλεγε όλα αυτά μόλις πριν από λίγους μήνες…