Η ανάδειξη του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της Ν.Δ. αποτελεί στην πραγματικότητα την πρώτη –έπειτα από σχεδόν τέσσερα χρόνια– πολιτική εξέλιξη που δεν προέρχεται από τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι και την Κυριακή που πέρασε, ο κ. Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του αποτέλεσαν τον βασικό φορέα παραγωγής προσδοκιών, πολιτικής επικαιρότητας και, γενικώς, κινητικότητας. Λειτουργούσε –για περίπου τέσσερα χρόνια– ένα αντιθετικό σχήμα, σαφώς ευνοϊκό προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εμφανιζόταν επικοινωνιακά ως το νέο που κόμιζε την αλλαγή σε ένα απαρχαιωμένο και «κουρασμένο» πολιτικό σύστημα. Η τάση αυτή επιβεβαιώθηκε στις δύο εκλογές του 2015 και στο… αξέχαστο δημοψήφισμα του Ιουλίου.
Η εκλογή από τη βάση του κ. Μητσοτάκη συνιστά πολιτική εξέλιξη ικανού μεγέθους για τρεις βασικούς –και απολύτως αλληλένδετους– λόγους: Πρώτον, διότι κινητοποίησε τη βάση της Ν.Δ. αλλά και –όπως αναφέρουν πολλές πηγές– αρκετές χιλιάδες ψηφοφόρους, οι οποίοι μάλλον ανήκαν στην Κεντροαριστερά και όχι στην Κεντροδεξιά. Δεύτερον, διότι ακύρωσε στην πράξη τη συζήτηση για συναίνεση ανάμεσα στα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, προκειμένου να κατορθώσει ο ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσει και να εφαρμόσει τις διάφορες υποχρεώσεις του μνημονίου ΙΙΙ. Και, τρίτον, διότι δημιουργεί μια ορατή προοπτική δημιουργίας ενός πυλώνα εναλλακτικής εξουσίας έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.
Με βάση αυτά τα δεδομένα είναι ενδιαφέρον να αναλογιστεί κάποιος τι πρόκειται να συμβεί το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Ο πολιτικός χρόνος θα πυκνώσει πολύ για όλα τα κόμματα. Κατ’ αρχάς για εκείνα του Κέντρου. Οι αντιδράσεις στελεχών του Ποταμιού αλλά και του ΠΑΣΟΚ υποδηλώνουν την εξέλιξη μιας υπόγειας συζήτησης με επίκεντρο ένα υπαρξιακό «Quo vadis? ». Το γεγονός ότι ορισμένοι (στο Ποτάμι) έχουν ήδη εκφραστεί ανοιχτά υπέρ συμπόρευσης με τον κ. Μητσοτάκη και άλλοι (στο ΠΑΣΟΚ) εύχονται να απευθύνει ο πρόεδρος της Ν.Δ. μια πρόσκληση προς τον χώρο του Κέντρου που θα χωράει και αυτούς, συνιστά ένδειξη μιας τάσης συμπίεσης που δημιουργείται στο συγκεκριμένο τμήμα του πολιτικού φάσματος. Αυτό σημαίνει ότι οι ηγεσίες των μικρότερων κομμάτων του Κέντρου βρίσκονται ήδη προ σημαντικών διλημμάτων για τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν προκειμένου να διαφυλαχθεί η πολιτική «ακεραιότητά» τους.
Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η απάντηση που θα δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την πολιτική εξέλιξη. Μέχρι τώρα, ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ βολεύονταν σε μια μάλλον ράθυμη διαχείριση της αξιωματικής αλλά και της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Η διάχυτη αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και μια πτέρυγα της Ν.Δ. είχαν ήδη προχωρήσει σε ένα άτυπο «compromis» μεταξύ των δύο κομμάτων ενίσχυε αυτή την παρατεταμένη ραστώνη στο Μέγαρο Μαξίμου και την Κουμουνδούρου. Τα πρώτα δείγματα αντίδρασης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ρητορικά και δεν πείθουν όσους έχουν ήδη αποφασίσει να μετακινηθούν προς τη Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη. Ωστόσο πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι ο κ. Τσίπρας θα ενεργοποιήσει πλέον μέσα μεγαλύτερης ισχύος. Ενα από αυτά είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου προς το αναλογικότερο. Μια τέτοια κίνηση θα επηρεάσει σε χρονικό βάθος την εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η αύξηση της συσπείρωσης της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει και της ψήφισης του ασφαλιστικού θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Και είναι εξαιρετικά δύσκολο να φαντασθεί κάποιος πως σε αυτές τις συνθήκες κλιμακούμενης έντασης θα ριψοκινδυνεύσουν την εξώθηση σε βουλευτικές εκλογές στο εγγύς μέλλον.