Αρχαίες οι ασθένειες με συμπτώματα που εκδηλώνονται κατά καιρούς σε κοινωνίες ή μεμονωμένα, εμπλουτίζοντας την ανεκδοτολογία. Εμείς, προικισμένοι με σύγχρονη γνώση και αισθητήριο, ξέρουμε ότι ο συβαριτισμός με τον αβδηριτισμό γειτνιάζουν και συχνά αρδεύονται από τις ίδιες πηγές. Η φήμη των Αβδηριτών καλά κρατεί μέσω επιγόνων τους: ελαφρόμυαλοι, επιδειξιομανείς, αερολόγοι, έτοιμοι να χτίσουν παλάτια στην άμμο. Και η φήμη των Συβαριτών καλά κρατεί μέσω επιγόνων τους: δούλοι της ευζωίας, αποχαυνωμένοι, υπερόπτες πριν από κάθε αύριο. Αμφότεροι με αδιαπέραστη εξάρτυση από βέλη κριτικής που εκτόξευαν συγκαιρινοί τους, ανάμεσά τους, ίσως ανεπιγνώστως, και ζηλόφθονες… Βέλη όχι με τόσο δηλητήριο πάντως, όσο αυτό που διοχέτευαν στην αγορά οι στίχοι του Αρχίλοχου, η σάτιρα του οποίου (μεταξύ μας τώρα) ήταν πιο διεισδυτική κι από αυτήν του δικού μας Λάκη Λαζόπουλου.
Ακολουθούν δείγματα διατριβής του Αρχίλοχου, τον οποίο πολύ αργότερα ο Πλάτων εκτίμησε ως «σοφώτατον». Ο Παριανός ποιητής βάπτισε με χολή κάποιον ονόματι Περικλή, «Μυκόνιον», επειδή αυτός εμφανιζόταν απρόσκλητος, περιδρομιάζοντας και μπεκροπίνοντας σε όλα τα συμπόσια. Σημειώνεται ότι οι τότε κάτοικοι της γειτονικής στην Πάρο Μυκόνου ήταν θεόπτωχοι, ενώ τους είχαν κολλήσει και τη ρετσινιά της φιλαργυρίας. Οξύμωρον.
Κι όταν κάποτε ο πανείρων Αρχίλοχος ερωτεύθηκε την κόρη του Λυκάμβου, την πανωραία Νεοβούλη, βγήκε έξαλλος από τα ρούχα του. Να γιατί: το αρχικό «ναι» στην πρόταση γάμου του έγινε «όχι» από πεθερό και νύφη όταν, καθώς ειπώθηκε από κακές γλώσσες, ανακάλυψαν την (ασφαλώς όχι πνευματική) πενία του. Η συνέχεια είναι ακατάλληλη για ανηλίκους. Ο Αρχίλοχος αφιέρωσε τους πιο σκληρούς στίχους που μπόρεσε να εμπνευσθεί σε αυτούς που θα γίνονταν οικογένειά του· αποδείχθηκαν απάνθρωπα ευθύβολοι. Ο Λυκάμβης, η Νεοβούλη αλλά και η αδελφή της πήγαν και απαγχονίσθηκαν. Σε αυτή την αρχαία τραγωδία καταγράφεται ως πρωτεύον στοιχείο το καταλυτικό αίσθημα ντροπής και ευθιξίας απέναντι στη δημόσια διαπόμπευση, λόγω ηθικής ασυνέπειας μπροστά στα εισαγγελικά μάτια του λαού. Ως δευτερεύον, η ισχύς της σάτιρας που μπορεί να προκαλέσει και πολλά άλλα, εκτός από γέλιο. Κλείνοντας την παρένθεση, και αποδρώντας τάχιστα με χρονικά άλματα από τις ξεχασμένες πια, κάποτε ακμάζουσες, πόλεις Σύβαρη και Αβδηρα, στη διαδρομή ακούς διάφορα, περί επανάκτησης του «μέτρου». Αξέχαστο το ιστορικό, μετά γνώσεως και φόβου προτρεπτικό «σεμνά και ταπεινά» πρώην πρωθυπουργού, με αποδέκτες υπουργούς-διαχειριστές δημοσίου χρήματος και ήθους. Ακόμα πιο πρόσφατο το βαθιά φιλοσοφημένο, τζάμπα διδακτικό και ευκρινώς απενοχοποιητικό «είμαστε υπέρ του λιτού βίου» επίσης αλησμόνητου πρώην υπουργού. Πλέον αποδεκτό: νεο-αβδηριτισμός και νεο-συβαριτισμός δοξάζονταν επί δεκαετίες. Χωρίς αιδώ. Εδώ, στα μέρη μας. Εως ότου πολιτογραφηθήκαμε όλοι μαζί, ανυποψίαστοι και αδιάφθοροι.