Είναι να τη ζηλεύει κανείς ώρες ώρες την ελαφρότητα που δείχνουν ορισμένοι από εκείνους που η Ιστορία, με ανικανοποίητη πάντα την όρεξή της να σαρκάζει, τους πρόσφερε έναν δημόσιο ρόλο για τον οποίο ήταν εφιαλτικά απαράσκευοι. Ο κ. Παναγιώτης Καμμένος για παράδειγμα. Τυγχάνει συγκυβερνήτης, ως ηγεμών του ελάσσονος κόμματος, σε μία από τις πιο βαριές κι ασήκωτες περιόδους της χώρας, την ελαφρότητά του όμως δεν το ’χει σκοπό να τη χαλιναγωγήσει. Αυτήν έχει, μ’ αυτήν πορεύεται επί δεκαετίες. Κι αν δεν ενοχλούνται οι του ΣΥΡΙΖΑ (τουλάχιστον οι λιγότερο επιλήσμονες και κυνικοί), αν βαριούνται ή φοβούνται να του πουν ότι δεν μπορεί να τους εκθέτει με κάθε του πράξη ή δήλωση, για ποιον λόγο να μπει στον πνευματικό κόπο της αυτομόρφωσης και της αυτοσυμμόρφωσης.
Δεν λέω να σοβαρέψει εντελώς ξαφνικά ο άνθρωπος, να αλλοιώσει τον χαρακτήρα του για να γίνει αρεστός σε μερικούς κουλτουριάρηδες. Αλλά να συνειδητοποιήσει ότι τα παιδικά παιχνίδια, άρα και η συμπεριφορά που τους ταιριάζει, είναι για τα προεκλογικά ψηφοθηρευτικά σποτάκια και μόνο. Οχι για να ενστερνίζεται κανείς την παιδαριώδη λογική τους και ενόσω κυβερνά. Αν το είχε παιδικό απωθημένο να φορέσει καμαρωτός όλες τις στολές των ειδικών δυνάμεων του στρατεύματος, να οδηγήσει μαχητικά ελικόπτερα, φάντομ και τεθωρακισμένα, να περπατήσει καμαρωτός πάνω σε κόκκινα χαλιά χιλιομέτρων, να ντύσει στο χακί άντρες και γυναίκες από τα δεκαοχτώ τους, το ξέρει ο ίδιος και ο γέροντάς του. Και δεν μας ενδιαφέρει. Σαν πολίτες μάς νοιάζει και μας πονάει αυτό που βλέπουμε: Ενας δραματικά απαίδευτος άνθρωπος αντιμετωπίζει το υπουργείο Εθνικής Αμυνας σαν γονική παροχή, σαν προσωπικό του κτήμα. Και θεωρεί αυτονόητο ότι για τη διαχείριση του υπουργείου δεν δικαιούνται να έχουν λόγο και αντίλογο ούτε καν όσοι τον επέλεξαν ως συγκυβερνήτη τους, αποδεχόμενοι την υπουργική του προτίμηση.
Στο πιο πρόσφατο επεισόδιο, ο ανέμελος Ανέλαρχος φωτογραφήθηκε σαν δεινός καρχαριομάχος. Η παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων με τον τίτλο αυτό είχε το γούστο και το χιούμορ της. Η φωτογραφία του υπουργού με τον αλιευμένο καρχαρία των ελληνικών θαλασσών κανένα γούστο δεν έχει, και σ’ αυτό θα συμφωνούσαν ακόμα και όσοι, διαπαιδαγωγημένοι από τα «Σαγόνια του καρχαρία», δεν αριθμούν τους καρχαρίες στα προστατευτέα πλάσματα. Και κανένα χιούμορ δεν έχει η λεζάντα που πρόσθεσε ο ίδιος, σε στιγμές έμπνευσης (παρόμοιας μ’ εκείνη που του απέφερε κάποτε ένα βιβλίο για την ημεδαπή τρομοκρατία και τους τάχα ιθύνοντές της, τιμηθέν με το Α΄ Βραβείο Ιλαρής Συνωσιομολογίας): «Ενας ένας οι μεγαλοκαρχαρίες». Εικάζω ότι στην κυβέρνηση γνωρίζουν πως δεν γίνεται πολιτική με υπονοούμενα. Και, κυρίως αυτό, ότι η κάθαρση, με την αξιοποίηση των ποικίλων λιστών, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να παραδοθεί στον κ. Καμμένο σαν ένα επιπλέον παιχνιδάκι αποκλειστικά δικής του χρήσης.