Βρέθηκα τυχαία μέσα στο πλήθος των συγκεντρωμένων την Πέμπτη, έξω από τον Δικηγορικό Σύλλογο, επί της Ακαδημίας, και προς στιγμήν σάστισα. Μετά τις θερινές συγκεντρώσεις του «Ναι», πρέπει να ήταν αυτή που μάζεψε τους περισσότερους «κουστουμάτους» διαδηλωτές. Η γραβάτα ως «πράξη αντίστασης»… Είναι παράξενο – και κωμικό επίσης: η «πρώτη φορά Αριστερά» αποδεικνύεται μνημονιακότερη των παλαιότερων «τρισκατάρατων» μνημονιακών κυβερνήσεων. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ, αυτό το απολαυστικό υβρίδιο γραφικότητας και προχειρότητας, διαχωρίζει συστηματικά την πολιτική πράξη από τη ρητορική, τόσο που να νομίζεις ότι εκεί όπου τελειώνει η λογική αρχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Είναι σαν να θέλουν να σε πείσουν ότι «πετάει ο γάιδαρος» ή ότι, ενώ υπάρχει ένας ελέφαντας (μνημόνιο/τρόικα/ΔΝΤ κ.ο.κ.) στο δωμάτιο, όχι μόνον δεν υπάρχει ελέφας, μα και ότι ο αντίλαλος προέρχεται από το γεγονός ότι το δωμάτιο είναι παντελώς άδειο! Το πιο ωραίο είναι ότι τα καταφέρνουν κιόλας. Δεν εξηγείται αλλιώς η μέχρι τώρα γενικευμένη παθητικότητα του κόσμου.
Υπό μία έννοια, βέβαια, έτσι άτσαλα, άγαρμπα και ερασιτεχνικά (και με τον περιλάλητο «πόνο ψυχής», εννοείται) η κυβέρνηση φαίνεται πως είναι στριμωγμένη να προωθήσει μεταρρυθμίσεις. Ισως μακροπρόθεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ μάς κάνει και καλό δηλαδή (!). Το τρομερά ανησυχητικό, όμως, είναι σε ποιο βαθμό η τωρινή κυβέρνηση έχει συμβάλει καθοριστικά σε αυτήν τη γενικευμένη ατμόσφαιρα βαλτώματος, απάθειας, στην οποία μοιάζουμε να έχουμε όλοι εθιστεί, πρόθυμοι να πιστέψουμε το οτιδήποτε, ανεξάρτητα απ’ το αν συγκρούεται με τα γεγονότα. Εφόσον το λέει μια κατά βάση αριστερή κυβέρνηση (άρα μια κυβέρνηση πρώην διωγμένων, θυμάτων, εξορίστων – αγιοποιημένων – αγνών εκτός του μιαρού τούτου κόσμου εν τέλει) αυτό και μόνο μας εφησυχάζει. Μήπως όμως έτσι ήμασταν πάντα αλλά δεν το βλέπαμε;
Μήπως όλο αυτό που ζούμε, δεν το αντιλαμβανόμαστε ως τέλμα, αλλά ως μια φυσιολογική κατάσταση ή ακόμη και αντίδραση στον «ψεύτη κόσμο και ντουνιά» (την πραγματικότητα, δηλαδή), τον οποίο είμαστε αναγκασμένοι να ανεχόμαστε, με μοναδική εμμονική μας έγνοια να διατηρούμε αγνή την ψυχή μας προσβλέποντας σε έναν «άλλο κόσμο», αδιάστατο, χωρίς ρεαλιστική προοπτική, σαν σε βυζαντινή εικόνα; Μήπως εκεί έγκειται η διαχρονική σαγήνη του συνθήματος «ψυχή βαθιά»;