Η πολιτική ασυδοσία, δηλαδή η«ανεξέλεγκτη ελευθερία λόγων ή πράξεων» του σημερινού πρωθυπουργού, είναι δεδομένη. Η πρόσφατη μνήμη συμβαδίζει με την αδιαμφισβήτητη κρίση. Πριν από έναν ακριβώς χρόνο ο κ. Τσίπρας προκάλεσε εκλογές, με λάβαρο το email Χαρδούβελη, που ήταν μια συγγνωστή υποχώρηση, προκειμένου να κλείσει η τελευταία, τότε, αξιολόγηση. Οταν ο «εκβιασμός» του Grexit τού γύρισε ως αυτεπίστροφον, διενήργησε δημοψήφισμα, για να αποσπάσει το «μεγαλειώδες» όχι του λαού στις διογκωμένες, εξαιτίας του, απαιτήσεις των δανειστών. Αμέσως μετά μετέτρεψε το «περήφανο» όχι, σε ταπεινωτικό ναι, δεχόμενος ένα τρίτο μνημόνιο, το οποίο έναντι του «πταίσματος» Χαρδούβελη συνιστά «πολιτικό κακούργημα». Στη συνέχεια και μέσα σε οκτώ μήνες προκάλεσε και δεύτερες εκλογές, δήθεν για να λάβει τη λαϊκή έγκριση στο αριστερό μνημόνιο, το οποίο προσκρούει εύλογα σε εντονότατες αντιδράσεις. Στη δυσχερέστατη θέση του κ. Τσίπρα προστέθηκε από την περασμένη Κυριακή και μια άλλη δοκιμασία. Η εκλογή του κ. Κυρ. Μητσοτάκη, ως αρχηγού της Ν.Δ., δημιουργεί κλίμα αναπτέρωσης ηθικού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ ταυτόχρονα προκαλεί αναταράξεις στους όμορους πολιτικούς χώρους, οι οποίες ενθαρρύνουν τις βλέψεις του νέου της αρχηγού για αμφίπλευρη διεύρυνση. (Για όσους από την περασμένη Κυριακή κηρύττουν το «τέλος του καραμανλισμού», ας θυμίσουμε ότι το ίδιο ακριβώς έπραξε το 1977 ο ιδρυτής της Ν.Δ., που είχε, ως αποτέλεσμα, και την πολιτική… περισυλλογή του πατέρα του νεοεκλεγέντος αρχηγού.)
Ας αφήσουμε, όμως, την Ιστορία, η οποία γράφεται μόνη της, χωρίς υποβολείς ή παραχαράκτες, γυρίζοντας στο σήμερα. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε το ερχόμενο Πάσχα (111 μέρες μετά την εκλογή του) ως χρονικό στόχο, «προκειμένου να έχουν γίνει στη Ν.Δ. οι απαραίτητες αλλαγές και το κόμμα να είναι έτοιμο να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική λύση διακυβέρνησης». Από την πλευρά του ο κ. Τσίπρας, και ακριβώς στο ίδιο διάστημα, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη στρατιά των θιγομένων από το ασφαλιστικό εργαζομένων και συνταξιούχων. Θα σταθεί απέναντι στους εξεγερμένους αγρότες, θα υποχρεωθεί να αναχαιτίσει την κάθοδο των τρακτέρ και να αποσοβήσει την παράλυση της χώρας. Θα δεχθεί, πιθανότατα, την απειλή νέας εσωκομματικής ανταρσίας και απώλειας της οριακής πλειοψηφίας του. Αλλωστε με ποιους συναγωνιστές θα δώσει αυτές τις μάχες ο πρωθυπουργός; Με τον κ. Σπίρτζη που οδύρεται για το «ξεπούλημα» των περιφερειακών αεροδρομίων; Με τους «αδούλωτους» κ. Σκουρλέτη, Δρίτσα, κ.ά., στην «εισβολή» των ξένων επενδύσεων; Με τον κ. Κατρούγκαλο που θαυμάζει και νοσταλγεί τη συμμετοχή του στον αγώνα των συνταξιούχων εναντίον των ασφαλιστικών ρυθμίσεων… που ο ίδιος εισηγείται; Το ενδιαφέρον, όμως, επικεντρώνεται στη στάση του επίσης αμφίσημου και ανεξέλεγκτης αντίδρασης πρωθυπουργού.
Γιατί ο κ. Τσίπρας να περιμένει τις 111 μέρες ανασύνταξης και ενδυνάμωσης της Ν.Δ.; Γιατί στο ίδιο διάστημα να υποχρεωθεί ο ίδιος να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά, ώστε να τα «απολαύσει» ανώδυνα ο πολιτικός του αντίπαλος; Συνεπώς, κανείς δεν πρέπει να αποκλείσει μια πράξη πολιτικής ασυδοσίας, κατά τη συνήθη πρακτική του. Την καταφυγή του, μέσα στις επόμενες 111 μέρες, στη «λαϊκή ετυμηγορία», την οποία ο ίδιος έχει διαστρέψει και εκμαυλίσει τρεις κιόλας φορές, αφότου έγινε πρωθυπουργός.