Η ανάδειξη του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας προκάλεσε αναταράξεις σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, και έχει ως εκ τούτου πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Οι ισορροπίες –στο επίπεδο της Κοινοβουλευτικής Ομάδος– θα αποκατασταθούν δίχως μεγάλες δυσκολίες. Η «ομοψυχία και η ενότητα» στην κορυφή του κόμματος αφήνει εκτεθειμένους απλούς βουλευτές και κομματικά στελέχη.
Αλλά και αυτοί θα ομονοήσουν εξ ανάγκης, αφού θα μείνουν δίχως «κάλυψη», καθώς το σύνθημα εκ των άνω θα είναι απλώς «στηρίζουμε και στην πορεία βλέπουμε».
Το μέγα πλεονέκτημα του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη ως προς το θέμα αυτό είναι ότι δεν είχε ομάδα βουλευτών –πρακτικώς δεν είχε κανέναν– να τον υποστηρίζει με την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας. Είναι εκ των πραγμάτων ελεύθερος να επιλέξει μεταξύ ηπίων ή δυναμικών αντιπάλων του από τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδος. Το έπραξε ήδη έως τώρα και ως εκ τούτου οργανωμένη δυσφορία δεν πρόκειται να εκδηλωθεί.
Αλλά ο ηγέτης ενός κόμματος δεν έχει την πολυτέλεια να ασχολείται απλώς και μόνον με τα του οίκου του – εξυπακούεται του πολιτικού. Ετεροκαθορίζεται στη διαμόρφωση της τακτικής από τον αντίπαλό του.
Η αντίδραση της κυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ στην εκλογή του κ. Μητσοτάκη χαρακτηριζόταν από νευρικότητα αλλά όχι από δαιμονική οξύτητα, και μάλλον αμηχανία εξέφραζε – προς το παρόν, τουλάχιστον.
Υπενθυμίζεται ότι όταν την 1η Σεπτεμβρίου 1984 ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε εκλεγεί πρόεδρος της Ν.Δ., μία εβδομάδα αργότερα ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου τον είχε χαρακτηρίσει «Εφιάλτη». Ετσι ξεκίνησε μία πρωτόγονη και οικτρή αντιπαράθεση που επισώρευσε πολλά δεινά στη χώρα.
Ισως τα πράγματα να άλλαξαν έκτοτε, αλλά ίσως όχι. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας φέρεται να εξεπλάγη με το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών στη Ν.Δ. Δεν πρόκειται να αδρανήσει όμως και θα αντεπιτεθεί. Το πλέον θανατηφόρο όπλο του για τη χώρα μπορεί να είναι η προσφυγή στις κάλπες – με λίστα και πριν ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης ανασυντάξει το κόμμα και αποκαταστήσει την ενότητα στη βάση.
Δεν είναι σκόπιμο, ούτε έντιμο να προσπαθεί κανείς να ανακόψει την ορμή και την επιθυμία ενός νέου ηγέτη να προχωρήσει σε αλλαγές σαρωτικές. Αλλά ούτε είναι συνετό να υποτιμά κάποιος τον πολιτικό του αντίπαλο. Αυτή ακριβώς η ολέθρια τάση εκτόξευσε τον κ. Αλέξη Τσίπρα στο πρωθυπουργικό αξίωμα.
Η μετωπική σύγκρουση με τον ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ., αλλά ταυτόχρονα θα συσπειρώσει την ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ίσως ωθήσει κόμματα μικρότερα που κινδυνεύουν με εξαφάνιση στις επόμενες εκλογές να συνεργασθούν κατά τον έναν ή άλλον τρόπο με τον κ. Τσίπρα. Το ένστικτο αυτοσυντηρήσεως ατόμων και κομμάτων κυριαρχεί παντού και πάντα.
Η παρουσία της οικογενείας Μητσοτάκη στην ελληνική πολιτική σκηνή προκάλεσε πάντοτε αναταράξεις. Διαθέτει η οικογένεια δυναμισμό και εφευρετικότητα. Αλλά η απόλυτη εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές περιορίζει δραματικά τους χειρισμούς της κυβερνήσεως και της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως.
Το βενιζελικό σύνδρομο ότι αρκεί η αγαστή σύμπλευση με τους εταίρους μας –που δεν ομονοούν παρεμπιπτόντως επί σειρά θεμάτων– είχε συνέπειες τραγικές στο παρελθόν· τις υπέστη πρόσφατα και η κυβέρνηση του κ. Αντώνη Σαμαρά. Οπως και η μετωπική σύγκρουση του κ. Τσίπρα με τους δανειστές μας είχε ολέθριες συνέπειες για τη χώρα.