Η ιστορία με τις υποσχέσεις των Ελλήνων πολιτικών προς τους ομογενείς, κυρίως τους Ελληνοαμερικανούς, που είναι και το ισχυρότερο κομμάτι, είναι γνωστή και χιλιοειπωμένη. Το περίεργο είναι πως ενώ όλοι υπόσχονται «γέφυρες» και διευκολύνσεις, τελικά στην πράξη κάνουν πολύ λίγα, έως τίποτα. Είναι περίεργο, αν σκεφθεί κανείς ότι λίγο να ασχοληθεί η Ελλάδα με τους απόδημους, όχι επιφανειακά αλλά ουσιαστικά, με σοβαρότητα, οργάνωση και αμεσότητα, που σημαίνει και προσωπική εμπλοκή του ίδιου του πρωθυπουργού, μπορεί να βρει σημαντική πηγή επενδύσεων, μικρών και μεγάλων.
Οταν ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός, είχε δημιουργηθεί η αίσθηση ότι ως ο απόδημος ο ίδιος θα είχε διαφορετική σχέση με τους ομογενείς, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης, και πως θα γίνονταν πολλά. Τελικά δεν έγιναν. Δεν ξέρω αν ήταν η ατυχής επιλογή κάποιων συνεργατών, η κακή οργάνωση που χαρακτήριζε τον πρώην πρωθυπουργό, ή το μέγεθος της οικονομικής κρίσης που απορρόφησε τον χρόνο και την προσοχή του, αλλά τελικά δεν έγινε κάτι μεγάλο. Ακολούθησε ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος επίσης ήταν γνώριμος της ομογένειας, έχοντας σπουδάσει στη Βοστώνη. Είχε αρκετούς φίλους ομογενείς, επιστήμονες και μεγαλοεπιχειρηματίες. Εκανε πιο σοβαρή δουλειά, αλλά και πάλι δεν έγινε η μεγάλη ανατροπή.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι σε πιο δυσχερή θέση. Δεν γνωρίζει την ομογένεια. Δεν φταίει. Είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης που δεν έχει ζήσει στο εξωτερικό. Η επίσκεψή του στην Αμερική τον περασμένο Σεπτέμβριο ήταν μια πρώτη απόπειρα για δημιουργία επαφών. Δυστυχώς η ατυχής εμφάνισή του στο Ιδρυμα Κλίντον δεν τον βοήθησε. Δεν θα είναι εύκολη η προσέγγιση, όπως φάνηκε και στο δείπνο με τους ισχυρούς Ελληνοαμερικανούς της «Ελληνικής Πρωτοβουλίας» στο Μανχάταν. Η υψηλή φορολόγηση του κέρδους και η επιθετική αναδιανομή εισοδημάτων δεν έχουν απήχηση στους επιχειρηματίες, ξένους ή ομογενείς.
Και φθάνουμε στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αμέσως μετά την εκλογή του στην ηγεσία της Ν.Δ. ζήτησε, μέσω του «Εθνικού Κήρυκα», τη συμβολή των Ελλήνων της Αμερικής στη δημιουργία μιας νέας Ελλάδας. Εκθείασε τις δυνατότητές τους να σώσουν τη χώρα από την εθνική παρακμή και την απαξίωση, σημειώνοντας ότι διαθέτουν τον δυναμισμό, τις εμπειρίες, τις επιτυχίες, αλλά και την αγάπη για τη μητέρα πατρίδα, που τους επιτρέπει να αποτελέσουν τον σπινθήρα για μία ανταγωνιστική Ελλάδα.
Εχει σπουδάσει στην Καλιφόρνια και στη Βοστώνη, έχει αίσθηση του τρόπου που σκέπτονται οι Αμερικανοί, αλλά και του πώς αποφασίζουν οι επιχειρηματίες μια επένδυση. Τώρα πρέπει να οικοδομήσει στενή σχέση με την ομογένεια, η οποία, για όσους από εμάς τη γνωρίζουμε καλά, είναι σαφές ότι αποτελεί απαραίτητο συστατικό για τη δημιουργία μιας «νέας Ελλάδας». Μπορεί να ξεκινήσει με τη μαχητική προώθηση της παροχής δικαιώματος ψήφου στους απόδημους.