Προς τι ο κακός χαμός με όσα έγραψε ο γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Ιάσονας Σχινάς-Παπαδόπουλος, ο οποίος δικαιολόγησε τον διορισμό των συγγενών του διά του προπάππου του «δικαστή του ΕΑΜ», του παππού του «αντάρτη στον Δημοκρατικό Στρατό», του θείου του «δολοφονημένο από φασίστες κάπου στα βουνά της Ηλείας», του πατέρα του που «μιλούσε για τις εκδρομές της ΕΔΑ», διά του «η μάνα μου να τρέχει στα κρατητήρια να βγάζει κόσμο», του αδελφού του που «έμεινε για 2 μήνες στο κρεβάτι επειδή αρρώστησε από την κούραση επειδή κάθε μέρα ήταν στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ…» και του ιδίου «στη Νεολαία Συνασπισμού, στον ΔΕΚΕΜΒΡΗ, στις πλατείες και δώσ’ του δακρυγόνο και ξύλο»; Αυτή δεν είναι ολόκληρη η μυθολογία της νέας Αριστεράς, που γέννησε το ακαταμάχητο «ηθικό πλεονέκτημα»; Διά του τελευταίου δεν πορεύτηκε τόσα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, κι αυτό δεν έφερνε ως έσχατο επιχείρημα κάθε φορά που δεν μπορούσε να αρθρώσει πολιτική πρόταση;
Είναι πολλά χρόνια τώρα που η Αριστερά εγκατέλειψε την πολιτική και το έριξε σε μια κοσμικού τύπου θεολογία. Δεν έχει πια προτάσεις, έχει απολυτίκια του στυλ «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Ποτέ δεν πρότεινε θεσμούς για τις παθογένειες του συστήματος (είναι χαρακτηριστικό ότι καταψήφισε ακόμη και τη «Διαύγεια»), αλλά πάντα τσαμπουνά τα περί ηθικού πλεονεκτήματος, που πηγάζει από τους αγώνες της Αριστεράς. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους δικτυακούς τόπους του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν εκατοντάδες αναφορές στην ηθική και στο «ηθικό πλεονέκτημα» του χώρου. «Είχαμε ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στην κοινωνία. Και το είχαμε διότι δείχναμε προς τα έξω ότι είμαστε ένας πολιτικός χώρος που δεν μοιάζει με τους άλλους» (Αλ. Τσίπρας 14.6.2009), «Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς σε αυτά τα ζητήματα είναι τόσο αυταπόδεικτο ώστε δεν έχουν τολμήσει να της το αμφισβητήσουν ούτε οι πιο σκληροί της πολιτικοί αντίπαλοι» (Δημ. Στρατούλης 23.8.2009), «Αυτό που κυρίως απαιτείται είναι ο ΣΥΝ να ανακαλύψει εκ νέου την έννοια της συλλογικότητας, τις αρχές, τις αξίες και την ηθική της Αριστεράς» (Αριστερό Ρεύμα 29.11.2010), «Οι αξίες της Αριστεράς, που πάντα της έδιναν το ηθικό πλεονέκτημα» (ΣΥΡΙΖΑ 18.4.2012), «Οι πολίτες … έχουν την ωριμότητα να στηρίζουν κάθε φορά αυτούς που έχουν το πολιτικό και ηθικό πλεονέκτημα» (Αλέξης Τσίπρας 25.5.2013) και λοιπά, πολλά, πολλά…
Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα της θρησκευτικής ηθικολογίας μεγάλωσαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει το αξίωμα ότι η Αριστερά έχει το ηθικό πλεονέκτημα, συνεπώς κάθε αριστερός είναι ηθικός και φυσικά ό,τι κάνει αυτός είναι αυτομάτως ηθικό. Από κει και πέρα, τα υπόλοιπα είναι λυρικές γαρνιτούρες σαν αυτές που ξεφουρνίζει ο νεαρός γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ για να απαντήσει για τους διορισμούς των συγγενών του. Αντί να πολιτικολογήσει με το απλό επιχείρημα ότι κάθε υπουργός διορίζει τους μετακλητούς που εμπιστεύεται και στο τέλος κρίνεται για το συνολικό του έργο, το έριξε στους ψαλμούς για «τη γιαγιά μου, την περήφανη επονίτισσα, βασανισμένη από τους χίτες στο χωριό της» και «για τη νέα Αριστερά της νίκης, για το ότι εμείς πρέπει να δικαιώσουμε τα όνειρα και τους πόθους των ηττημένων… για όλους όσους δίνανε τη ζωή τους με αυταπάρνηση και με θυσία μια ζωή χωρίς να λογαριάζουν τίποτα». Ενός πλεονεκτήματος μύρια έπονται…