Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην αρχηγία της Ν.Δ. τάραξε ισχυρά τα πολιτικά νερά. Οτι η επιρροή του εκτείνεται πέραν της επιρροής της Ν.Δ. Οτι βρέθηκε επιτέλους το αντίπαλον δέος στην ψευδολογία, την αγραμματοσύνη, την αναίδεια, την ασυδοσία του ανθρώπου που ο κυρίαρχος λαός επέλεξε να μας κυβερνά και να μας καταστρέφει. Δύο δημοσκοπήσεις απέδειξαν ότι και μόνο η εκλογή του Κυριάκου, πριν κάνει οποιαδήποτε ενέργεια, ήταν αρκετή για να υποσκελίσει η Ν.Δ. τον ΣΥΡΙΖΑ.
Από δω και πέρα, τον δρόμο του Κυριάκου προς την εξουσία τον έχουν χαράξει οι τρεις προηγούμενοι πρωθυπουργοί της κρίσης: υψώνουμε τους τόνους, λέμε μονίμως τα αντίθετα από αυτά που λέει η κυβέρνηση, αρνούμαστε οποιαδήποτε συνεργασία με αυτήν, μιλάμε για αβύσσους που μας χωρίζουν, καταγγέλλουμε τους δανειστές, υποσχόμαστε. Κοινώς, δηλώνουμε σωτήρες. Μόνο που ο δρόμος του «σωτήρα», αν τον ακολουθήσει ο Κυριάκος, θα τον καταστήσει εξίσου αναλώσιμο με τους προηγούμενους πρωθυπουργούς. Ολοι τους γκρέμισαν τον προηγούμενο για να μας σώσουν και γκρεμίστηκαν από τον επόμενο για τον ίδιο λόγο. Ο Καραμανλής γκρεμίστηκε από τον ΓΑΠ, ο ΓΑΠ από τον Σαμαρά, ο Σαμαράς από τον Τσίπρα. Αν με τον ίδιο τρόπο ο Τσίπρας γκρεμιστεί από τον Κυριάκο, η χώρα θα κατέβει κι άλλα σκαλιά στη σκάλα της καταστροφής και θα αναμένει τον επόμενο «σωτήρα».
Είναι εντυπωσιακή η λογική σύμπτωση των δημοσιευμάτων που επιτίθενται στον Κυριάκο και εκείνων που τον υπερασπίζονται. Τα πρώτα παρουσιάζουν ένα υπερφυσικό «νεοφιλελεύθερο τέρας» που μπορεί να «ξεπουλήσει τη χώρα» και τα δεύτερα του δίνουν εξίσου υπερφυσικές διαστάσεις κάποιου που «μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα».
Το πόση ζημιά κάνει αυτός ο λαϊκισμός που περιβάλλει με υπερφυσικές ιδιότητες τον ηγέτη, το ζήσαμε. Ιδιαίτερα, η τάση του συρμού, να τρέξουμε όλοι στη Ν.Δ. να «βοηθήσουμε τον Κυριάκο» συντηρεί εξ αντικειμένου τον λαϊκισμό, ακόμα και όταν γίνεται καλοπροαίρετα. Αυτό που απαιτείται είναι μια ουσιαστική αλλαγή στο πολιτικό κλίμα. Η Αννα Διαμαντοπούλου το εξέφρασε με σαφήνεια. «Υπάρχει ανάγκη ιδρυτικού συνεδρίου από μηδενική βάση ενός χώρου ευρωπαϊκού, μεταρρυθμιστικού, που θα απαντά στα μεγάλα ζητήματα της δημοκρατίας και της παραγωγής και θα ενώνει τις διάσπαρτες σημερινές δυνάμεις». Ενός χώρου πέρα από τα στερεότυπα της δεξιάς, της αριστεράς, ή της κεντροαριστεράς, που ποτέ δεν σήμαιναν κάτι για την Ελλάδα. Χρειάζεται ένα συνέδριο που θα πλαισιώσει τον κ. Μητσοτάκη, αφού σε αυτόν έλαχε ο κλήρος, με ισοτιμία και αλληλοσεβασμό. Είναι αναγκαία συνθήκη για να βγει η χώρα από την καθυστέρηση.
Μια οργάνωση ή ένα κόμμα, όσο μικρό και αν είναι, μπορεί να ενεργήσει ως καταλύτης, οργανώνοντας ένα τέτοιο συνέδριο. Με ανιδιοτέλεια, χωρίς να διεκδικεί πρωτοκαθεδρίες ή άλλα ιδιαίτερα οφέλη. Και ο υπόλοιπος κόσμος των μεταρρυθμίσεων θα πρέπει να ανταποκριθεί, χωρίς ανταγωνισμούς, χωρίς καχυποψία, χωρίς εγωισμούς και πικρίες, χωρίς προσωπικές στρατηγικές.
Μπορεί να υπάρξει;