Στην πολιτική, το «κοίτα ποιος μιλάει» δεν είχε ποτέ την αξία αποστομωτικού επιχειρήματος. Δικαίωμα να ασκήσουν κριτική (έστω κι αν σαν κριτική εννοείται συνήθως η εκτόξευση αφορισμών και αναπόδεικτων κατηγοριών) έχουν και οι αμαρτήσαντες. Υποτίθεται άλλωστε ότι ακριβώς λόγω των αμαρτιών τους τιμωρήθηκαν από τη λαϊκή ψήφο, που ψαλίδισε την εξουσία τους και τους υποβίβασε στη χαλαρότητα της αντιπολίτευσης, για να ξανασκεφτούν τα πράγματα, να δουν πού λάθεψαν και πιθανόν να αναπροσανατολιστούν. Στο κάτω κάτω, γι’ αυτό αλλάζουν αρχηγό τα κόμματα, ενίοτε δε και τίτλο ή σύμβολα: για να απαλλαγούν (στο επίπεδο του φαίνεσθαι και μόνο) από ένα μέρος τουλάχιστον των ευθυνών τους, με την τεχνική του αποδιοπομπαίου τράγου, του ταγού τους δηλαδή που χάνει ξαφνικά όλα του τα γαλόνια και όλους τους κόλακές του. Και για να δείξουν ότι έβαλαν νου και γνώση. Και ας προκαλούν χλεύη μάλλον παρά συμπάθεια.
Δικαιούνται λοιπόν και οι της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για σφάλματα πολιτικής, οικονομικής ή και ηθικής φύσεως, στα οποία υπέπεσαν οι ίδιοι με ενθουσιασμό, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση. Δικαιούνται, ποντάροντας και στην καταπόνηση της κοινωνικής μνήμης ή και στη μεγαθυμία της, να καταγγέλλουν την κυβέρνηση για νεποτισμό, ρουσφετολογική δράση, εξουσιολαγνία. Το αντεπιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν μπορεί να είναι το στιγματισμένο παρελθόν των αντιπάλων του. Η φαυλότητά τους, μαρτυρημένη όπως είπαμε και εκλογικά τιμωρημένη, δεν αποτελεί πειστήριο της δικής του ενάρετης πολιτείας ούτε και άλλοθί του. Στη ζυγαριά του καθημερινού δικαστηρίου (που συχνά επηρεάζεται καθοριστικά από τα Μέσα, αν δεν σκηνοθετείται), δεν βαραίνουν καθόλου οι ισχυρισμοί τού είδους «Το δικό σας αμάρτημα ήταν θανάσιμο, το δικό μας όσο πατάει η γάτα». Ισα ίσα, σε εκθέτουν στον κίνδυνο του σαρκασμού.
Το παρελθόν των άλλων, όσο ανάξιο, δεν αρκεί για να σε καταξιώσει. Αλλά ούτε και το δικό σου παρελθόν και το παρελθόν των εξ αίματος και εκ πνεύματος συγγενών σου, όσο ενάρετο, αρκεί για να πιστοποιήσει την ηθική σου υπεροχή. Η αρετή, δυστυχώς, δεν κληροδοτείται, και μάλιστα ακέραιη. Διδάσκεται όμως. Το ξέρουμε και από τον Σωκράτη, το ξέρουμε και από την παροιμία, «μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις» κτλ. Αυτό σημαίνει ότι αν ενηλικιώνεσαι σε περιβάλλον που σέβεται τέσσερα-πέντε πράγματα, λ.χ. το κοινό καλό, έτσι γενικά κι αόριστα, έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες να σέβεσαι κάποτε κι εσύ τα δύο από αυτά ή τα τρία απ’ όσες έχει όποιος μεγαλώνει ακούγοντας συνεχώς παραινέσεις φιλοτομαρισμού. Μόνο που αυτό σου τον σεβασμό πρέπει να τον αποδεικνύεις καθημερινά.
Οντας στην εξουσία, η άμαθη και ανεκπαίδευτη Αριστερά βάλλεται. Τίποτε φυσικότερο. Η απάντησή της στις βολές, δίκαιες και άδικες, στοιχειοθετημένες ή συκοφαντικές, δεν μπορεί παρά να είναι το παρόν της. Οχι το παρελθόν της ή το παρελθόν των άλλων.