Δεν ξέρω αν οι πρέσβεις, που ως γνωστόν βρίσκονται εν Αθήναις για να «ρουφιανεύουν» τη μακαριότητά μας, ενημέρωσαν τις υπηρεσίες των για τις περί των προγόνων δηλώσεις του ευέλπιδος ράπερ κυρίου τάδε, νεολαίου ΣΥΡΙΖΑ πάντως. Μέσα σε μερικές λέξεις κατάφερε να εκθέσει το κυρίαρχο ιδεολόγημα της ελληνικής δημοκρατίας. Ο ίδιος, είπε, χρωστάει μόνον στο κόμμα, η ελληνική κοινωνία όμως χρωστάει και στη μάνα του και στα αδέλφια του και στα ξαδέλφια του, διότι οι πρόγονοί τους βασανίστηκαν, διώχτηκαν και δεν διορίστηκαν επειδή ήσαν αριστεροί. Ο μακρυγιαννισμός σε όλο του το μεγαλείο, με ολίγη από «Κεφάλαιο» του Μαρξ που εξηγούσε στον ράπερ ο αδελφός του, ο οποίος έπαθε υπερκόπωση και παρέμεινε κλινήρης επί δίμηνο, λόγω της κατάληψης στην ΑΣΟΕΕ. Το ελάχιστο που μπορεί να κάνει για να δικαιώσει την οικογενειακή του ιστορία και να εξιλεώσει την Ελλάδα από το άγος είναι να τους διορίσει όλους. Σαν να ’χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καϋμοί του κόσμου.
Οπως διάβασα στο χθεσινό ρεπορτάζ της Ελένης Βαρβιτσιώτη, Ευρωπαίος αξιωματούχος δήλωσε πως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν δώσει τέτοια δείγματα, όμως αυτή το κάνει πιο γρήγορα και σε μεγαλύτερη κλίμακα, «πιθανώς επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε βρεθεί ποτέ πριν στην εξουσία». Δεν είναι μόνον η επίδειξη του νεοπλουτισμού που βοηθάει τους εταίρους μας να αρχίσουν να αντιλαμβάνονται, επιτέλους, πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν περιορίζεται στα δημοσιονομικά. Κι αυτό θα πρέπει να το πιστώσουμε στα θετικά της δωδεκάμηνης συγκυβέρνησης Συριζανέλ.
Οι συγγενείς διαμαρτίες της διοίκησης, η νοοτροπία του τσούρμου που χιμάει στους διορισμούς, όπως οι προσκεκλημένοι στα καναπεδάκια της δεξίωσης –λες και δεν έχουν φάει ποτέ τους–, καλύπτονταν από την έστω και κατ’ επίφασιν ευρωπαϊκή νομιμοφροσύνη των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η αποπομπή του Θεοχάρη μπορεί να παραξένισε τους εταίρους μας, όμως μπορεί να θεωρήθηκε και συμπτωματική. Το ύφος Βαρουφάκη όμως, το ήθος Τσίπρα που τρέχει να κρυφτεί στο δημοψήφισμα, η ιδεοληπτική διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού, η δίωξη Σαββαΐδου, η αδιαφορία για τους ανέργους και η απώθηση των ιδιωτών επενδυτών εικονογραφούν μια πραγματικότητα.
Κάποτε, επιτέλους, θα πρέπει να καταλάβουν και οι εταίροι πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνον δημοσιονομικό. Ή μάλλον, καλύτερα, πως το δημοσιονομικό κατάντημα και η αδυναμία υπέρβασής του είναι το αποτέλεσμα της θεσμικής δυσπλασίας, της κατεστημένης νοοτροπίας και της έλλειψης δημοκρατικής παιδείας. Το αφελές θράσος του νεαρού ράπερ, αν μη τι άλλο, δείχνει πως το παιδί είναι δημοκρατικά, και κοινωνικά, αναλφάβητο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση με τη βαριά γραφειοκρατία, τις δυσκίνητες συλλογικές διαδικασίες και την πολιτική της ατολμία, το μάθαμε πια, αργεί να αντιδράσει. Η συστατική της δημοκρατία δεν της επιτρέπει να παρεμβαίνει σε θεσμούς όπως η δικαιοσύνη, η παιδεία ή οι διορισμοί στο Δημόσιο. Σε αυτό στηρίχθηκαν οι Συριζανέλ. Είπαν ναι σε όλα τα δημοσιονομικά για να κερδίσουν χρόνο και να χτίσουν το Lego τους με τα θεσμικά.
Ηθελαν να κρυφτούν αλλά δεν τους άφησε η χαρά. Ευτυχώς.