Θα μπορούσε να είναι μια υπέροχη ιστορία from rags to riches, ένα παραμύθι αρσενικής Σταχτοπούτας, με πρωταγωνιστή έναν μέτριο καθηγητή πανεπιστημίου που γράφει μακροσκελή εκλαϊκευτικά άρθρα για την ελληνική κρίση χρέους, αποκτά γκρούπις, γίνεται λαϊκός ήρωας, αγορεύοντας στην κάτω Πλατεία Συντάγματος ενώπιον Αγανακτισμένων πολιτών, ξενιτεύεται κι αναζητεί την τύχη του στο Οστιν, όπου τον βρίσκει το τηλεφώνημα του σημερινού πρωθυπουργού. Και παρόλο που διαφωνεί με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο θεωρεί και λαϊκίστικο, δέχεται την πρότασή του να αναλάβει τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους ως υπουργός Οικονομικών. Κι εκεί κάπου αρχίζει μια χαμένη άνοιξη και ένα οδυνηρό καλοκαίρι για όλους τους Ελληνες που ονειρεύτηκαν τη ζωή τους μέσα στην Ευρώπη. Κατ’ αρχάς ο υπερήρωας σκοτώνει την τρόικα με το καλημέρα σας και στρέφει όλο το Eurogroup εναντίον του (και κατ’ επέκταση εναντίον της χώρας που εκπροσωπούσε). Οπως παραδέχεται ο ίδιος, στη Ρίγα του συμπεριφέρονται περίπου ωσάν να είναι λεπρός (μήπως επειδή τους ηχογραφούσε;). Ολη η υφήλιος αρχίζει να ασχολείται μαζί του, κυρίως όμως με τα ρούχα του, παραπονιέται, φορώντας λευκό κολλαριστό υποκάμισο κουμπωμένο μέχρι το σαγόνι. Ετοιμάζει το σχέδιο Χ, την απειλή για αναδιάρθρωση των ελληνικών ομολόγων, αξίας 27 δισεκατομμυρίων ευρώ, που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και συνομιλεί ταυτόχρονα με τον Κινέζο πρωθυπουργό, ο οποίος του τάζει οικονομική βοήθεια. Ομως ένα τηλεφώνημα από το Βερολίνο τινάζει στον αέρα τη συμφωνία.
Σε συνάντησή του με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους μαθαίνει ότι τα χρήματα αρκούν για 12 μέρες. Πιέζεται λίγο, αλλά δεν μασάει και παίρνει τους δρόμους. Στο Λονδίνο συναντάται με εκατοντάδες παράγοντες σε ένα Σαββατοκύριακο, άλλωστε ο πρωθυπουργός έχει στο ενεργητικό του διαπραγματεύσεις 17 ωρών. Τον κατάλογο των μεταρρυθμίσεων, που στέλνουμε με μεγάλη καθυστέρηση στους θεσμούς τον συντάσσουν ο Τζέφρι Σαξ και ένας λόρδος, οι οποίοι δεν έχουν πατήσει το πόδι τους σε ελληνική δημόσια υπηρεσία. Ομως ο Ντράγκι, χωρίς να θέλει, υποκύπτει στις πιέσεις των κακών (δεν μάθαμε ποτέ ποιοι είναι αυτοί, με δεδομένο ότι ο κεντρικός τραπεζίτης είναι ανεξάρτητος) και προκαλεί δημοσιονομικό waterboarding, οδηγώντας στο κλείσιμο των τραπεζών. Ο Ντράγκι, όχι οι φαεινές ιδέες του κυβερνητικού επιτελείου για το πιο ακατανόητο δημοψήφισμα στη συνταγματική ιστορία της υφηλίου. Παρ’ όλα αυτά, ω τι έκπληξη, ο λαός θεωρώντας προφανώς ότι υπάρχει λύση παραμονής στο ευρώ χωρίς τρίτο μνημόνιο, ψηφίζει «Οχι». Τέλος, ο πρωθυπουργός σαν ξιφίας χτυπιέται από την προσπάθεια να απαγκιστρωθεί, αλλά υποκύπτει εξαντλημένος και συνθηκολογεί.
Αυτά πάνω κάτω ακούσαμε στη συνέντευξη Βαρουφάκη. Αν είχαμε κοιμηθεί κανονικά έστω κι ένα βράδυ το καλοκαίρι του 2015, θα μπορούσαμε να έχουμε διασκεδάσει με τις προχθεσινές εξομολογήσεις του Γιάνη. Το χιούμορ όμως χάθηκε, μαζί με τον χρόνο και τα δισεκατομμύρια, που μας κόστισε.