Ο χορός έχει τις ίδιες ρίζες με την ύπαρξη. Αναπόσπαστο κομμάτι των μυστηρίων από καταβολής του είδους. Εκφραση συναισθημάτων, ιδεών, ξύπνημα σε έναν κόσμο ψυχικής ελευθερίας, ανάτασης. Δεν είναι κάτι το επιλήψιμο. Κάθε άλλο. Δεν έκανε κάτι μεμπτό ο Γιάννης Πανούσης, πρώην αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, που χόρεψε τσιφτετέλι στη χοροεσπερίδα των συνδικαλιστών της ΕΛ.ΑΣ. Ωστόσο, δεν ήταν ένα κοινό τσιφτετέλι… Εχουν προϊστορία τα τσιφτετέλια και τα ζεϊμπέκικα της πολιτικής, με ιδιαίτερο χρώμα από το ’70· χορός της αντίστασης στα κουτούκια κατά τη χούντα, χορός της νίκης τη δεκαετία του ’80. (Επειτα, με τις παροχές, το ευρωπαϊκό χρήμα, την αλλαγή, ταυτίστηκαν με το ξέσπασμα της καταπιεσμένης ελληνικής ψυχής, τον νεοπλουτισμό, την κουλτούρα της πίστας, το ουίσκι να ρέει κρουνηδόν, τα σπασίματα, τη βροχή από γαρίφαλα, τον χορό πάνω στα τραπέζια, τα λαϊκά άσματα για το πάθος, την αμαρτία, το χρήμα).
Αναπόδραστα, κάθε στροφή πολιτικού προσώπου πάνω στην πίστα έμοιαζε κίνηση βαρυσήμαντη, συμβολική. Τι κι αν βάφτιζε ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος «χαρούμενη γυμναστική» το τσιφτετέλι στα «πολιτιστικά κέντρα»/σκυλάδικα. Οι λαϊκοί χοροί πολιτικών προσώπων είχαν πολιτικό χαρακτήρα από εποχής Ανδρέα Παπανδρέου που χόρευε στο «Περιβόλι τ’ Ουρανού» στην Πλάκα, με τον βαρύ σταθερό βηματισμό «του γνήσιου λαϊκού ηγέτη». Εκανε πολιτική όταν συνόδευε χορεύοντας το «Ιστορία μου, αμαρτία μου», το «Αυτός ο Ανθρωπος» (Ρίτα Σακελλαρίου), ή τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Τσιτσάνη (Νίνου). Εκφραση «της λαϊκής λεβεντιάς» έδειχναν να είναι και τα ζεϊμπέκικα του Ακη Τζοχατζόπουλου (σε στρατόπεδα κάθε Πάσχα), του Δημήτρη Τσοβόλα, του Αντώνη Τρίτση κ.ά.
Χορός της ειρήνης έμοιαζε να είναι το ζεϊμπέκικο του Γιώργου Παπανδρέου το καλοκαίρι του 2001, στην Τουρκία, με τον τότε υπουργό Εξωτερικών της γείτονος, Ισμαήλ Τζεμ να χτυπά παλαμάκια. Και χορός του αγώνα (υποθέτουμε) το ζεϊμπέκικο του ιδίου, Πρωτοχρονιά του κρίσιμου 2011. Αλλά και ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας συνόδευσε με ζεϊμπέκικο το τραγούδι της ξενιτιάς στο 41ο φεστιβάλ της ΚΝΕ κι ο Απόστολος Γκλέτσος γιόρτασε την επανεκλογή του στον δήμο Στυλίδας φέρνοντας μερικές στροφές με τη «Δραπετσώνα» κι η Ρένα Δούρου, τη δεύτερη Κυριακή των εκλογών, χόρεψε αποφασιστικά τη «Ρόζα».
Ενα σαφές πολιτικό μήνυμα που όμως καταργεί το βαθύτερο πολιτικό νόημα, καθώς συγκρατεί τον θεατή στην επιφάνεια μιας κίνησης· ο συναισθηματισμός τον εμποδίζει να εισχωρήσει στο περιεχόμενο της καθεαυτής πολιτικής πράξης. Και όμως. Μολονότι η φύση δεν φανερώνει την ουσία, μολονότι μέσα από τη γλώσσα του σώματος δεν φτάνουμε στα κατάβαθα της πολιτικής ψυχής, μολονότι για να αποκτήσει η προπατορική αυτή μορφή εκτόνωσης περαιτέρω νόημα θα πρέπει να ενταχθεί σε μια ορισμένη τάξη γνώσης, σε έναν όγκο ανθρώπινων προβλημάτων, παρά ταύτα διατηρεί τη σημασία της, καθώς έχει τα κίνητρα, τους στόχους και κυρίως τα τεράστια οφέλη της.