Παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν τούτες τις μέρες, η πιο φυσική αντίδραση για τους κυβερνώντες έρχεται αυθόρμητα: Είναι άξιοι της τύχης τους. Διότι την τύχη τους οι ίδιοι τη διαμόρφωσαν. Υποσχέθηκαν όλα σε όλους και τώρα αξιώνουν να πάρουν τα πάντα από τους πάντες. Πιθανότατα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης να πουν κάτι ανάλογο: Εθελέστα και παθέστα. Ωστόσο κάθε άλλο παρά έτσι έχουν τα πράγματα.
Οι σήμερα κρατούντες διαχειρίζονται νόμιμα την εξουσία, αφού ο ελληνικός λαός τούς εξέλεξε και έχουν τη λαϊκή εντολή να κυβερνούν έως το 2019. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωθυπουργός της χώρας και η προσβολή του από τον κ. Σόιμπλε περί ανοησίας ή ο τίτλος της Die Welt πως «ο κ. Τσίπρας έγινε περίγελος στο Νταβός», όχι μόνον μάς αφορούν όλους, αλλά θα έπρεπε και να μας θίγουν ανάλογα. Ανεξάρτητα από την παχυδερμία των προσβληθέντων. Πρωτίστως, όμως, η τύχη των κυβερνώντων ταυτίζεται με την τύχη όλων μας. Διακυβεύεται ξανά το μέλλον της χώρας. Το εθνικό αδιέξοδο του περασμένου καλοκαιριού κρούει πάλι τις θύρες του τόπου. Οποιοι υποτιμούν τη σημερινή κατάσταση, με σύμπασα την ελληνική κοινωνία σε ξεσηκωμό και τους ξένους να θεωρούν τις κυβερνητικές χοές-ανθρωποθυσίες, ασήμαντες, είτε εθελοτυφλούν είτε –το χειρότερο– ποντάρουν στο χάος.
Οσο κακή και αν έχει αποδειχθεί η σημερινή κυβέρνηση, οφείλει, επιτέλους, να αντιληφθεί ότι ουδέν περιθώριο διαθέτει για πολιτικούς ελιγμούς. Είναι στριμωγμένη στον τοίχο, μαζί με τη χώρα. Η μόνη επιλογή της είναι να αναλάβει την ευθύνη εφαρμογής του τρίτου μνημονίου. Δεν έχει καν τη δυνατότητα κάποιας διαφυγής, ή στρεψοδικίας, όπως επιχείρησε με το δημοψήφισμα και τις δεύτερες εκλογές. Η ιστορία επαναλαμβάνεται για δεύτερη φορά μόνο σαν φάρσα. Φαντασθείτε, δηλαδή, τους κ. Τσίπρα, Καμμένο και τους λοιπούς αριστεροδεξιούς υπερπατριώτες να μεταστρέφουν τον πανικό τους για την κατάσταση που προκάλεσαν σε νέο «εθνικοαπελευθερωτικό» οίστρο. Να μπουν επικεφαλής των τρακτέρ, των εργαζομένων, των συνταξιούχων κ.ά. άμοιρων συνελλήνων, ψάλλοντας κάτι σαν το «πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες».
Εξίσου, όμως, στενά είναι και τα περιθώρια της αντιπολιτεύσεως. Θα συμπράξουν στο νέο εθνικό αδιέξοδο, είτε συνταχθούν με τον κοινωνικό ξεσηκωμό είτε τον χρησιμοποιήσουν για την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης. Στο σημείο που έχει φθάσει η χώρα, οι ευθύνες όλων των πολιτικών μας φορέων είναι αλληλένδετες. Παντελώς ανούσια είναι και η παράταση της διαμάχης, αν η δωδεκάμηνη θητεία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν η σφραγίδα στην υπογραφή που έβαλαν οι προκάτοχοί τους ή ο βασικός συντελεστής του νέου αδιεξόδου. Αυτά θα τα ερευνήσει η ιστορία, η οποία και θα αποφανθεί για τις ευθύνες όλων, κάνοντας και έναν δίκαιο επιμερισμό. Αυτό που προέχει τώρα είναι η αποφυγή μιας νέας εθνικής περιπέτειας.
Ολοι μας πρέπει να γνωρίζουμε πως οι δύσκολες αποφάσεις, που βρίσκονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, θα ληφθούν και θα εφαρμοσθούν οπωσδήποτε και από οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση. Αριστερή, κεντροδεξιά, οικουμενική. Η πεντάχρονη διάρκεια των μνημονίων, τα οποία συντόμευσαν και αποτίναξαν οι περισσότερες «ομοιοπαθείς» μας χώρες, επέτεινε την ανισότητα θυσιών. Σε αυτό, όμως, ευθυνόμαστε και εμείς. Ως ψηφοφόροι δοκιμάσαμε κάθε συνταγή και γιατροσόφι για να αποφύγουμε το «πικρόν ποτήριον». Το οποίο τώρα έγινε κατάπικρο και αποτρόπαιο…