Η κυβέρνηση έχει μπει στα δυο στενά με το ασφαλιστικό. Από τη μία πλευρά οι δανειστές το κρίνουν από «λίγο» έως «απαράδεκτο» και ουσιαστικά την πιέζουν να πάρει πίσω και να αναμορφώσει το σχέδιό της γιατί παράγει δημοσιονομικό κενό βραχυπρόθεσμα (Ντάισελμπλουμ). Από την άλλη πλευρά, αντιμετωπίζει τις αντιδράσεις πολλών και διαφόρων κλάδων, οι οποίοι επίσης απαιτούν να το αποσύρει, καθώς θεωρούν ότι θίγονται βάναυσα, άλλοι σωστά, όπως οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι και άλλοι ως «κακομαθημένοι», όπως οι αγρότες, που έχουν μάθει να διεκδικούν κλείνοντας δρόμους, να εισπράττουν νόμιμα ή παράνομα και να μην έχουν υποχρεώσεις προς το κράτος και την κοινωνία.
Η αλήθεια είναι ότι το ασφαλιστικό είναι ένα τεράστιο θέμα, με τερατώδεις διαστάσεις για τη χώρα και αποκλείεται να υπάρξει λύση που δεν θα είναι ιδιαίτερα επώδυνη. Αποκλείεται, όποια κυβέρνηση και να βρίσκεται στην εξουσία. Το σύστημα, αν μπορεί να χαρακτηρισθεί «σύστημα», αποτελείται σε πολύ μεγάλο βαθμό από στρεβλώσεις και… εξαιρέσεις, που συσσωρεύτηκαν επί δεκαετίες και έγιναν «κεκτημένα». Η γήρανση του πληθυσμού, μαζί με τις πρόωρες συντάξεις, ανεβάζουν τον αριθμό των συνταξιούχων στα 2,6 – 2,8 εκατομμύρια, δίχως να υπολογισθούν και οι χιλιάδες άλλων που έχουν υποβάλει αίτηση συνταξιοδότησης και περιμένουν την έγκρισή της. Την κατάσταση επιδεινώνουν βεβαίως η πολύ μεγάλη ανεργία, η εκτεταμένη μαύρη εργασία, η διάχυτη εισφοροδιαφυγή, η ανοργανωσιά και το υψηλό κόστος λειτουργίας πολλών ασφαλιστικών ταμείων, και η πολυπλοκότητα της γραφειοκρατίας. Με λίγα λόγια, λεφτά δεν υπάρχουν για να συντηρήσουν τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού όπως είναι σήμερα, αφού ούτε το κράτος μπορεί να δανείζεται πια για να καλύπτει τα Ταμεία.
Αλήθεια είναι επίσης ότι το σχέδιο που επεξεργάστηκε η σημερινή κυβέρνηση είναι απολύτως «εμβαλωματικό», η λογική του είναι η ισοπέδωση προς τα κάτω, αυθαιρετεί σε βάρος των αρχών της στοιχειώδους δικαιοσύνης και της αναλογικότητας, καθορίστηκε στη βάση του λεγόμενου πολιτικού κόστους, δεν εξασφαλίζει τη μακροβιότητα του συστήματος και αποσκοπεί στην εξασφάλιση μιας εκλογικής πελατείας της τάξης του 20%-25% για τον ΣΥΡΙΖΑ τις δύσκολες μέρες που έρχονται, όταν δηλαδή χάσει την εξουσία. Το γεγονός ότι είναι σε αντίθεση προς τις υποσχέσεις που μοίραζε απλόχερα το συγκεκριμένο κόμμα όταν διεκδικούσε την εξουσία, αλλά και μετά, δεν αλλάζει την εικόνα του σχεδίου Κατρούγκαλου. Ακόμη και ο πρωθυπουργός δήλωσε επανειλημμένα ότι το ασφαλιστικό χρειάζεται αλλαγές, μόνο που προφανώς αυτές προτείνονται επιλεκτικά για τα στρώματα του πληθυσμού που στην πλειοψηφία τους ανήκουν στη μεσαία τάξη και όχι στους δυνάμει ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάνουν λάθος όσοι χαίρονται επειδή η κυβέρνηση βρίσκεται στα δύο στενά εξαιτίας του ασφαλιστικού. Ασφαλώς και πρέπει να θυμούνται τη στάση των κυβερνητικών όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση, τις ψευδείς προσδοκίες που δημιουργούσαν μοιράζοντας αφειδώς υποσχέσεις και λέγοντας «όχι» στα πάντα, τις απαράδεκτες μεθόδους αντιδράσεων που υποδαύλιζαν προς πάσα κατεύθυνση, αλλά το πρόβλημα είναι όλης της χώρας. Δεν είναι αποκλειστικά δικό της (της σημερινής κυβέρνησης) και θα το βρίσκει μπροστά της σε χειρότερη μορφή κάθε κυβέρνηση, αν δεν λυθεί. Ο Τ. Γιαννίτσης στο νέο βιβλίο του «Το ασφαλιστικό και η κρίση» υποστηρίζει ότι ήταν «γενεσιουργός παράγοντας της κρίσης του 2009» και αναφέρει ανατριχιαστικά νούμερα, ποσοστά και συνέπειες που στηρίζουν την άποψή του. Προσθέτει ότι η αντιμετώπιση του ασφαλιστικού είναι «προϋπόθεση για να υπερβεί η χώρα την κρίση» και απαιτεί μία «Κοινωνική Συμφωνία, που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς συλλογική αναγνώριση λαθών (ενν. στρεβλώσεων), συλλογική αντίληψη για τις νέες επιλογές (ενν. συναίνεση κομμάτων και κοινωνίας)» με χρονικό ορίζοντα πολύ μεγαλύτερο από δύο – τρία χρόνια.
Με την εμπειρία που υπάρχει στην Ελλάδα, η πρόταση Γιαννίτση φτάνει στα όρια της αποκαρδίωσης. Υπάρχουν όμως και άλλοι ειδικοί, περισσότερο τεχνοκράτες, που αναφέρουν παραπλήσιες προϋποθέσεις, όπως η άμεση δημιουργία τουλάχιστον 300.000 θέσεων δηλωμένης εργασίας, προκειμένου να καταστεί βιώσιμο το ασφαλιστικό. Που σημαίνει ότι η κυβέρνηση και μαζί της η χώρα βρίσκονται σχεδόν μπροστά σε αδιέξοδο. Με αυτό το δεδομένο, δεν πρέπει να εκπλαγεί κανείς αν η κυβέρνηση επιλέξει τη φυγή, προσφέροντας την «καυτή πατάτα» στην επόμενη. Γι’ αυτό και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει με το ασφαλιστικό δεν είναι μόνο δικές της, αλλά όλων των πολιτών και των επόμενων γενιών!