Και σε όλα να διαφωνείς μαζί του, κοινωνικούς ερμηνευτικούς κώδικες και κομματική στόχευση εννοώ, αυτό δεν αμφισβητείται. Ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ έχει λόγο σαφή, πάντα ευπρεπή, αδιασάλευτο από τη φορά του ανέμου. Ο κ. Δημήτρης Κουτσούμπας διαθέτει και σαρκαστική αίσθηση του χιούμορ, που όταν την εκδηλώνει πείθει ότι δεν αστειεύεται. Στην πρόσφατη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου προσήλθε με την πολιτική ειρωνεία παρά πόδα, ασφυκτιών, με ενδυματολογική εξάρτυση εμπλουτισμένη από γραβάτα, εκθέτοντας «στα σημεία» τον υψηλό συνομιλητή του. Λίγα 24ωρα αργότερα εκδηλωνόταν το κίνημα αγρίως θιγομένων –μεταξύ πολλών άλλων– επιστημόνων, στελεχωμένο κυρίως από εκπροσώπους της χειμαζόμενης αστικής τάξης, στη «γραβατογραμμή» Κουτσούμπα. Αντιθέτως, ο κ. Αλ. Τσίπρας παραμένει εντός και εκτός συνόρων, στα πιο επίσημα θέατρα και θέρετρα επαφών, αμετακίνητος από τη βασική του κόκκινη γραμμή: μη συμβατικός στο θεαθήναι, χωρίς τον βρόχο του λαιμοδέτη, αλλά περήφανος ακόμα κι όταν στριμώχνεται στη φωτογραφική καρφίτσα· ένας ηγέτης δυτικής χώρας πεπεισμένος (καταδικασμένος;) λόγω εκτάκτων συνθηκών να διαφέρει.
Είναι παλαιός ο κανόνας. Η εμφάνιση, η λαλιά, το επάγγελμα, η ισχύς του είναι στοιχεία με τα οποία συνθέτουμε νοερά την ταυτότητα κάποιου που πρωτογνωρίζουμε, πριν διαλυθεί στην πράξη η ομίχλη και διαλευκάνουμε με τα ίδια μάτια ό,τι ο καθένας μας πιστέψει κατά συνθήκην ως αληθές. Αμ η καταγωγή; Εδώ και δεκαετίες, κάθε χρόνο που η Ελλάδα γινόταν χώρα-μπακλαβάς από τα μπλόκα των αγροτών και η οικονομική ζωή παρέλυε, η αντίθεση των τάξεων, μέσω της οργής των μεν προς τους δε, μαινόταν σε εποχικό ανάγλυφο γεωγραφικής διχοστασίας: Χωριάτες vs Αθηναίων. Η επαρχία των επιδοτήσεων, ενός ακόμη πίθου των Δαναΐδων, λιοτρίβι των ακόρεστων συνεταιρισμών, της λαμογιάς που ανέπνεε συν τοις άλλοις καθαρό αέρα, ζητούσε και τα ρέστα. Τσιφλίκια κάναν τους δρόμους, λέγαμε, στολίζοντάς τους αναλόγως. Αγρότες, τα κακομαθημένα παιδιά που αναστάτωναν την ομαλότητα της άλλης, εντίμως ευωχούμενης και διαυγούς Ελλάδας των πόλεων. Σήμερα, στην εμπροσθοφυλακή των αντιδράσεων, οι αγρότες κερδίζουν πρωτόγνωρη ανοχή και κατανόηση από πρώην ταξικούς «εχθρούς» τους. Ολοι μαζί έπεσαν θύματα της ιστορικών διαστάσεων εξαπάτησης από το περυσινό εγωπαθές «έχουμε έτοιμες λύσεις» μιας κυβέρνησης γαντζωμένης στην ουτοπία.
Ωστόσο τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, μην μπαίνουν όλα στο ίδιο τσουβάλι. Πλην κομματικώς εξαρτημένων και ευεργετηθέντων, οι υπόλοιποι συμφωνούν. Μπροστά στον νεόδμητο νεποτισμό και τις αλά ΣΥΡΙΖΑ τακτοποιήσεις ημετέρων, θέλει εξίσου βαθύ θράσος να ομιλούν Πασόκοι και Νεοδημοκράτες για την άλωση του κράτους. Οπισθοχωρώντας αμφότεροι στο παρελθόν τους έχουν πολλά να θυμηθούν και να ντραπούν. Ηταν στραβό το κλήμα…