Η Ευρώπη φοβάται. Οι πολίτες της φοβούνται τους παράφρονες του Ισλαμικού Κράτους, φοβούνται όμως ακόμη περισσότερο τα ανεξέλεγκτα κύματα των προσφύγων και των μεταναστών. Οι ηγέτες της φοβούνται τον φόβο των πολιτών της. Ούτε στον Ψυχρό Πόλεμο, ανάμεσα τις πυρηνικές κεφαλές των υπερδυνάμεων, η Ευρώπη δεν είχε νιώσει τέτοιο φόβο. Τέτοιο φόβο έχει να νιώσει η Ευρώπη από τον Δεύτερο Πόλεμο, τότε που η Ευρώπη δεν ήταν ακόμη Ευρώπη. Και αν η Ευρώπη έγινε Ευρώπη, είναι γιατί πίστευε πως κατ’ αυτόν τον τρόπο θα οχυρωθεί απέναντι στον φόβο. Τον φόβο του δικού της αλληλοσπαραγμού, που τον άφησε στο παρελθόν της. Η ελευθερία που απολαμβάνουν οι πολίτες της, η υπεροχή της δημοκρατίας και το όνειρο της ευημερίας έκαναν την Ευρώπη να πιστεύει πως έχει αφήσει πίσω τη φρίκη των ερειπίων της.
Πριν από λίγα χρόνια η Ευρώπη φοβήθηκε πως θα καταρρεύσει η οικονομία της. Μάθαμε τι είναι τα spreads, εμπλουτίσαμε το λεξιλόγιό μας με όρους άγνωστους, κολλούσαμε στην οθόνη για να ακούσουμε τους ειδικούς και ελπίζαμε οι προβλέψεις τους να επαληθευθούν. Κάποιοι, πάντως, μπορούσαν να προβλέψουν. Ακόμη και όταν έπεφταν έξω σαν αστρολόγοι περιμέναμε την επόμενη πρόβλεψη που θα αναιρούσε την προηγούμενη, παρέμενε όμως πρόβλεψη. Είναι τελείως διαφορετική η ποιότητα του σημερινού φόβου. Τα κύματα των πληθυσμών που περνούν τα σύνορα, σε πείσμα των καιρικών συνθηκών και των κινδύνων, παραμένουν απρόβλεπτα. Κανείς δεν ξέρει πού να τους τοποθετήσει. Ζητούν ασφάλεια; Ζητούν δουλειά; Οι αριθμοί, απρόβλεπτοι και αυτοί, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και αναθεωρούνται. Τον Οκτώβριο ζητούσαν από την Ελλάδα να φιλοξενήσει 500.000 ψυχές. Τώρα μιλούν για 400.000.
Και στην οικονομική κρίση και τώρα με το προσφυγικό- μεταναστευτικό η Ελλάδα βρέθηκε καταχρεωμένη. Στην πρώτη με μερικές εκατοντάδες δισ., στη δεύτερη με την αδυναμία της να ελέγξει στοιχειωδώς τα σύνορά της. Οταν η κυβέρνηση Συριζανέλ αποφάσισε ότι υπάρχει πρόβλημα, ήταν ήδη αργά. Το πέρασμα στο Αιγαίο είχε ήδη γίνει ένα είδος θεσμού, όπως και η προώθηση στα βόρεια σύνορα για να διοχετευθούν στην Κεντρική Ευρώπη. Η ολιγωρία, η ανικανότητα διαχείρισης, πασπαλισμένες από ιδεολογικές αρλούμπες, έκαναν για μία ακόμη φορά την Ευρώπη να μας φοβάται.
Και τώρα ήρθε η ώρα του κυνισμού. Απειλούν ότι θα κλείσουν τα βόρεια σύνορά μας, απειλούν ότι θα μας πετάξουν από τη Σένγκεν και μας ζητούν να ανταλλάξουμε το χρέος του προσφυγικού με το χρέος των δισ. Για φαντασθείτε την ωραία χώρα με κλειστά τα χερσαία σύνορά της και τις οδικές αρτηρίες αποκλεισμένες από τα τρακτέρ της περήφανης αγροτιάς. Ενα οικονομικό στρατόπεδο με ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, μισό εκατομμύριο πρόσφυγες, συν όσους μετανάστες ζουν ήδη εδώ και όσους συνεχίζουν κάθε μέρα να διασχίζουν το Αιγαίο. Τέλειο βάραθρο για τον αυτόχειρα επενδυτή.
Αν και δεν θα πρέπει να ανησυχούμε υπέρ το δέον. Η κυβέρνησή μας δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να μη μειωθούν οι συντάξεις και δεν πρέπει να αγνοήσουμε ότι λειτουργεί επιτέλους η ΕΡΤ – σε τριπλότυπο. Οσο για τον κυνισμό της Ευρώπης που σκέπτεται να μετατρέψει μια ολόκληρη χώρα σε άσυλο, ας πούμε ότι ο αγώνας μας τώρα δικαιώνεται.