Εχει πολλά κοινά η οικονομική με την προσφυγική κρίση, δύο μέτωπα στα οποία η χώρα βρέθηκε στην πρώτη γραμμή. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την αντιμετώπισή τους.
Η οικονομική κρίση δεν ξεκίνησε εδώ. Ηταν ένα τσουνάμι που φούσκωσε στις χρηματαγορές των ΗΠΑ και έπληξε τις οικονομίες όλου του κόσμου, στα αδύνατά τους σημεία: την Ελλάδα στις δημόσιες δαπάνες, την Ιρλανδία και την Ισλανδία στον τραπεζικό τομέα, την Ισπανία στον τομέα των ακινήτων και στις τράπεζες κ.λπ.
Εξίσου διεθνές είναι και το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Ενα τσουνάμι ανθρώπων που ο πόλεμος ή η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή τούς σπρώχνει να θαλασσοπνίγονται για να βρεθούν στον Πρώτο Κόσμο του ευρωπαϊκού Βορρά.
Και τις δύο περιπτώσεις η Ευρώπη βρέθηκε ανέτοιμη να τις αντιμετωπίσει. Κάτι ψέλλισε στην αρχή των κρίσεων, αλλά όταν έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος η στάλα, άρχισαν οι πολιτικές πιέσεις και οι παλινωδίες. Από ελληνικής πλευράς και στις δύο περιπτώσεις κυριάρχησε το δόγμα τού «άσ’ το γι’ αργότερα».
Την ώρα που οι πολιτικές ελίτ του Βορρά χρειάζονταν έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να δικαιολογήσουν τα ελλείμματα της πολιτικής τους, η χώρα μας προσφέρθηκε εθελοντικώς. Στη μία περίπτωση, το 2009, φουσκώνοντας ακόμη περισσότερο τις κρατικές δαπάνες και στην άλλη με την κουτοπονηριά των «εξαφανίσεων» της κ. Τασίας Χριστοδουλοπούλου.
Κακά τα ψέματα: ο συριακός εμφύλιος μαίνεται από το 2011. Σχετίζεται με την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ η έκρηξη των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών από 43.500 το 2014 σε 804.500 το 2015. Θα συμφωνήσουμε ότι οι δυστυχείς που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο δεν διαβάζουν κάθε μέρα εφημερίδα για να ξέρουν ότι στην Ελλάδα εξελέγη μια ανίκανη και ιδεοληπτική κυβέρνηση. Πιστεύει κανείς ότι οι διακινητές, ως καλοί μπίζνεσμεν των ανθρώπινων ελπίδων, δεν ψάχνουν παράθυρα ευκαιρίας για να κάνουν τη δουλειά τους; Μην αναφερθούμε στις καταγγελίες του κ. Γιάννη Πανούση για τα κυκλώματα των δουλεμπόρων με αστυνομικούς και λιμενικούς, υποθέσεις που πνίγηκαν στο σκοτάδι της Δικαιοσύνης.
Η Ελλάς προσεφέρθη να μπει στο μάτι του παγκόσμιου κυκλώνα. Ηταν η αδράνεια, οι παραλείψεις, το «έλα μωρέ τώρα» των κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή και Αλ. Τσίπρα που επέτρεψε ένα παγκόσμιο πρόβλημα να εμφανιστεί ως αποκλειστικά ελληνικό. Αλλά πάλι, αν δεν ταίριαζαν, πώς θα συμπεθέριαζαν;