Αποτελεί κανόνα στην πολιτική μας ζωή. Κάθε φορά που μια κυβέρνηση αντιμετωπίζει ανυπέρβλητες δυσχέρειες και διαπιστώνει ραγδαία φθορά, αντιδρά με δύο τρόπους. Πρώτον, «διαπιστώνει» συνωμοσία των ΜΜΕ εναντίον της και, δεύτερον, αποδίδει όλες τις λαϊκές αντιδράσεις κατά της πολιτικής της, σε υποκίνηση και οργάνωση των πολιτικών της αντιπάλων της. Συνεπώς, οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που πράττουν το ίδιο σήμερα, ουδέν νέο προσθέτουν στην καθ’ όλα προβληματική ποιότητα της πολιτικής μας ζωής. Ο κανόνας, όμως, αυτός επιβάλλεται να έχει δύο φραγμούς. Πρώτον, να μη φθάσει στο σημείο η κυβέρνηση να αναχαιτίζει την κριτική εναντίον της, με διώξεις δημοσιογράφων. Και, δεύτερον, να μην επιχειρήσει το φίμωμα των ΜΜΕ, μέσω νομοθετικών μέτρων και περιορισμών. Αυτά τα δύο συμβαίνουν σήμερα στην Τουρκία, όπως και σε άλλα αυταρχικά καθεστώτα. Ωστόσο, οι περιορισμοί της ελεύθερης πληροφόρησης και οι απαγορεύσεις κάθε κριτικής αποτελούν το κοινό γνώρισμα όλων των πάλαι ποτέ κομμουνιστικών και φασιστικών καθεστώτων. Στο μέτρο, λοιπόν, που ορισμένα μέλη της σημερινής κυβέρνησης, προερχόμενα είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ είτε από τους ΑΝΕΛ, επιδεικνύουν «υπερευαισθησία», ακόμη και στην ολόπλευρη ενημέρωση, άλλο τόσο είναι πιθανόν να προκύψουν πειρασμοί κάθε είδους ιδεοδογματικής προέλευσης και –υπνώτουσας, έστω– αντιδημοκρατικής αντίληψης.
Ηδη έχουμε ανάλογα και ανησυχητικά περιστατικά. Οπως, π.χ., η προσπάθεια οικειοποίησης από την κυβέρνηση του δικαιώματος αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών. Ανάλογο πνεύμα εκφράζει και η δήλωση του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, που απέδωσε τη ματαίωση των εγκαινίων της Agrotica, από χιλιάδες αγανακτισμένους αγρότες, σε «προβοκατόρικες δυνάμεις της δεξιάς και της ακροδεξιάς». Στην προσπάθεια χειραγώγησης του Τύπου, εξίσου σημαντική είναι και η δημιουργία εξαρτημένων από το κράτος ΜΜΕ και δημοσιογράφων. Το πρότυπο της ΕΡΤ, με τις κατά καιρούς αυξομειώσεις της κρατικής δεσποτείας, ανάλογα με την πολιτική αυτοπεποίθηση της εκάστοτε κυβέρνησης, διδάσκει πολλά. Αλλά και επαπειλεί περισσότερα. Στο μέτρο κατά το οποίο ένα ΜΜΕ είναι υπερδανεισμένο ή λειτουργεί κατ’ ανοχήν του κράτους, αντίστοιχα αυξημένες είναι και οι πιέσεις που του ασκούνται για την «αλλαγή γραμμής» ή –ακόμη– και για την αποπομπή «ανεπιθύμητων» δημοσιογράφων. Η πρόσφατη στοχοποίηση εκπροσώπων του Τύπου, από την κυβέρνηση, κάθε άλλο παρά τυχαία και αυθόρμητα εκδηλώθηκε. Απέβλεπε στην προειδοποίηση των ιδιοκτητών ΜΜΕ, τους οποίους η κυβέρνηση θεωρεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο «ευάλωτους».
Και ταυτόχρονα στον εκφοβισμό των στοχοποιηθέντων δημοσιογράφων.
Ολα αυτά πρωτίστως οφείλει να τα γνωρίζει το κοινό, που επιλέγει ελεύθερα τα μέσα από τα οποία ενημερώνεται και προσπαθεί να αξιολογήσει, αντικειμενικά, τους δημοσιογράφους στους οποίους εμπιστεύεται την πληροφόρησή του. Γιατί, πολλές φορές στο παρελθόν, μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι αισθανθήκαμε στο πετσί μας τις πιέσεις, τις απειλές και τον εκφοβισμό της κρατικής εξουσίας. Για να συμβιβασθούμε και να υποκύψουμε. Ούτε εμείς ούτε οι εργοδότες μας είμαστε ήρωες και άμεμπτοι. Αν και καθόσον κατορθώσαμε, έως τώρα, να διατηρήσουμε την ενημέρωση του κοινού ελεύθερη και αντικειμενική, τούτο οφείλεται λιγότερο σε εμάς και περισσότερο στη δική σας κρίση και προτίμηση. Φίλες και φίλοι. Τα λέω όλα αυτά γιατί φοβάμαι πως τις μέρες που έρχονται πιθανότατα θα χρειασθούμε, περισσότερο από ποτέ, τη δική σας εμπιστοσύνη και στήριξη…